/มองแล้วถอนหายใจ จะสั่นอะไรขนาดนั้น

/ขอตะเกียบใหม่ให้

"อะไรกันพี่ชาย กำลังคิดว่าจะโดนผมไถเงินรึไง"

"ผมไม่ใช่คนไม่ดีหรอกน่า...ที่แน่ๆก็ในตอนนี้น่ะนะ"

/ยื่นตะเกียบ พูดเหมือนจะปลอบพี่ชายให้สบายใจขึ้น แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี

(( ไม่รู้มาช้าไปมั้ย แต่ก็ ))

ในช่วงเช้าตรู่วันหยุดที่เงียบสงบ โกโร่เองก็ออกมาเดินเล่นตามปกติจนถึงริมแม่น้ำ หางตาเหลือบไปเห็นเหมือนใครกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่แต่เขาก็ไม่ทันได้ให้ความสนใจในทีแรก

แต่ก็ต้องเดินถอยหลังกลับมาเพราะน้ำเสียงที่คุ้นเคยนั่น

"ชุนสึเกะ..."

แล้วเขาก็เหลือบมองไปที่แตงโม ตั้งแผงขายรึไงกัน ไหนจะหาดจำลองนี่อีก

"ทำอะไรของนาย"

ในหัวมีแต่คำถามให้กับภาพตรงหน้า

(( นายจะวิ่งไล่ใครด้วยสภาพนั้นก็ได้ แต่อย่ามาวิ่งไล่ฉันก็พอ-- ))

"ยินดีที่ได้รู้จัก"

"หืม..? อ้อ"

ได้ยินอีกฝ่ายทักเรื่องแผลจึงหลุบมองไปที่มือของตนบ้าง

"ฉันเป็นพวกซุ่มซ่ามน่ะ ที่เห็นทั้งหมดนี่ก็ไม่ใช่แค่จากการขุดดินทำสวนหรอก"

"อย่างตรงนี้โดนใบไม้บาด ส่วนตรงนี้โดนกระดาษบาด แล้วก็ตรงนี้ใหญ่หน่อยเพราะโดนไฟลวก...ยังไม่หายดีเลย"

พลิกมือตัวเองไปมาเพื่อจะบอกที่มาคร่าวๆของแต่ละแผลบนมือเท่าที่จำได้ บางแผลเขาเองไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้มาตอนไหน

"ท่าจะแปรปรวนมากจริงๆ ทั้งๆที่ขาสั่นเพราะเหมือนจะหนาวแต่กลับเหงื่อไหลเป็นน้ำตกขนาดนี้"

/มองสีหน้าที่เหมือนปลาเกยตื้นนั่นแล้วก็อยากจะขำออกมา แต่ต้องคีพคูลไว้ก่อน/

/ปล่อยมือจากพี่ชายมนุษย์เงินเดือนแล้วหันไปโซ้ยราเมงที่ตัวเองสั่งมา/

(( เอ็นดูคุณพี่56655555555 ))

"ดีมาก เด็กดีๆ..."

"หนาวเหรอ? ขาสั่นเชียว"

/รู้ว่ากลัวเลยยังดูเหมือนจะแกล้งไม่หยุด/

/มองกลับแล้วยื่นมือไปจับคางพี่ชายมนุษย์เงินเดือน/

/จับหันซ้ายหันขวา/

“ถึงจะว่างั้นก็เถอะ แต่ไม่เห็นจะแก่ตรงไหน”

“เพราะงั้นเลิกขมวดคิ้วได้แล้วน่า”

/พูดด้วยความหวังดี แต่ท่าทีเหมือนแยงกี้กำลังไถตัง/

"คิ้วชนกันแล้วพี่ชาย ทำหน้าแบบนั้นตลอดเดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก"

/ชี้ๆคิ้วของมนุษย์เงินเดือนข้างๆที่ขมวดเป็นปม/

/เลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะตั้งคำถามว่าถ้ามันอร่อยแล้วทำไมพี่ชายถึงได้ดูเคร่งเครียด🤨/

/เห็นคนที่กำลังโซ้ยราเมงอย่างดูเคร่งเครียด/

/สั่งราเมงบ้างแล้วเข้าไปนั่งข้างๆหวังผูกมิตร(?)/

"ก็แค่พูดไปตามที่เห็นนั่นแหละ ดีใจที่มันช่วยให้นายตัดสินใจง่ายขึ้นนะ"

มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ไม่คิดมาก่อนว่าคำพูดของตนก็มีประโยชน์เหมือนกัน

"จริงสิ...ไหนๆก็ยืนคุยมาตั้งขนาดนี้แล้ว ฉันว่าฉันควรรู้จักนายไว้สักหน่อย""

"ฉันโอสึกะ โก่โร่ ห้อง3-F"

ไม่ลืมที่จะเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองก่อนพร้อมยื่นมือที่เต็มไปด้วยพลาสเตอร์และรอยแผลจากความซุ่มซ่ามไปตรงหน้าอีกฝ่ายเพื่อทำความรู้จัก

"ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า... นายก็ชมกันเกินไป"

"จะว่าไปนายดูเป็นพวกพูดอะไรดูลึกซึ้งสละสลวยดีนะ แล้วก็ดูใจเย็นด้วย บางทีชมรมวรรณกรรมอาจจะเหมาะก็ได้..."

ยังคงกวาดสายตามองอีกฝ่ายต่อ เอียงซ้ายทีขวาทีราวกับจะเก็บรายละเอียดใบหน้าท่าทางให้ครบทุกซอกมุม

"คหกรรมก็คงไม่แย่ถ้านายชอบทำอาหาร แบบว่าพอฉันมองนายนานๆแล้วทำเอานึกถึงพวกพ่อบ้านอะไรทำนองนั้นขึ้นมาน่ะ"

(( 565656565655555655555555655566666555555555 ))

"อ่า...ขอบใจ ตอนนี้ฉันอยู่ชมรมการเกษตร"

เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบท้ายทอย แม้สีหน้ายังคงนิ่งเรียบแต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าน่าจะกำลังเขิน ก็เป็นปกติที่เวลาถูกชมแหละนะ ยิ่งกับสิ่งที่กว่าจะก่อร่างสร้างมาได้แบบนี้ ถึงมันจะเกินคาดไปหน่อยโดยเฉพาะส่วนสูง...

"แต่....ก็อยู่ไปเพราะไม่รู้จะอยู่ชมรมไหนดีแบบนายในตอนนี้นั่นแหละ แล้วบังเอิญว่าการขุดดินก็ไม่แย่ก็เลยอยู่ต่อ"

เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงติดตลกเล็กๆ

"งี้นี่เอง เรื่องปัญหาสุขภาพอะไรทำนองนั้นสินะ"

สายตาลอบสังเกตท่าทีของอีกฝ่าย และแน่นอนว่าเขาก็ช่างสังเกตพอจะทันรับรู้ได้ถึงความแข็งกร้าวในแว๊บหนึ่งที่อีกฝ่ายแสดงออกมา

"ก่อนหน้านี้นายคงจะเหนื่อยน่าดู...."

เขาพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่พอจะเข้าใจอีกฝ่ายอยู่บ้าง ถ้าเป็นเขาเองก็คงประสาทเสียไม่น้อยถ้าต้องเลือดกำเดาไหลบ่อยๆแบบนั้น แค่นึกภาพก็เหนื่อยแทนแล้ว

+

"เงียบน่า!"

เริ่มเก็บไม่อยู่ ความเขินอายที่อยู่ข้างในเริ่มทะลุออกมาจนเห็นได้ชัดเจนบนใบหน้า

"ในเมื่อเจอของที่ตามหาแล้วก็รีบๆกลับได้แล้ว เย็นมากแล้วเนี่ย"

เขารีบเปลี่ยนเรื่องพลางใช้ฝ่ามือหนาขยี้หัวอีกฝ่ายราวกับต้องที่จะการกลบเกลื่อน พร้อมกับดันๆหลังอีกฝ่ายให้รีบๆเดินออกจากตรงนี้สักทีโดยที่ยังคงเลี่ยงจะสบตา

แสบจริงๆยัยรุ่นน้องคนนี้