[ มือซ้ายตบไปที่อกเบาๆ สามครั้ง พลางหัวเราะชอบใจ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ติดใจกับอาการบาดเจ็บในครั้งนั้นนัก หรืออาจเป็นเพราะเหตุการณ์ผ่านมาได้หลายสัปดาห์แล้ว เวลาอาจจะช่วยเยียวยาบรรเทาทั้งความเจ็บปวดทางกาย .. และทางใจ ]

" ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่จิตใจของฉันเองก็ถูกจุดติดขึ้นอีกครั้งด้วยไฟแห่งการพิชิตแล้วเหมือนกัน ยิ่งดูการแข่งขันของเธอแล้วด้วยล่ะนะ ~ "

" โฮ่ ขอบคุณมากๆ ที่เป็นห่วง แต่ตอนนี้กลับมาเหมือนเดิมแล้วล่ะ ไม่สิ ! ผิดแล้ว ผิดแล้ว "

[ ส่ายหน้าสองสามครั้ง เป็นเชิงปฏิเสธ ยืนยันว่า ' การกลับมาเป็นปกติ ' นั้น ผิดแล้วจริงๆ ]

" ตอนนี้กลับมาแข็งแกร่งกว่าเดิมซะอีก คิดซะว่าฉันเป็นชาวไxย่าก็ได้ ทุกครั้งที่บาดเจ็บปางตายหากรอดกลับมาได้ก็จะแข็งแกร่งขึ้น ฮ่าฮ่า "

[ มือขวากลับมาแนบข้างลำตัวเหมือนเดิม ]

(+)

" ฉันน่ะ ก็แค่สาวม้าตนหนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมา ก็เท่านั้น .... "

[ โกลเด้น ฮอร์ด เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าจงใจเก๊ก แถมยังกอดอกโพสต์ท่า เสริมความเก๊กเข้าไปอีก ? ]

" สวัสดียามเย็น นาวออร์เนเวอร์ ยินดีด้วยสำหรับชัยชนะ "

[ เลิกเก๊กแล้ว แขนทั้งสองข้างกลับมาแนบข้างลำตัวตามเดิม จากที่ตีสีหน้าขรึม เปลี่ยนแปรเป็นยิ้มแย้มให้คู่สนทนา ]

" ส่วนฉันก็มุ่งพิชิตโลกต่อไป "

" นี่มันยังพึ่งเริ่มเรื่อง ยังไม่ใช่ช่วงเวลาที่จะเอาปมมาขยี้ซักกะหน่อย แต่ อารมณ์ขันสินะ โฮ่ .. ถั่วต้มแล้ว ! อารมณ์ขันนั้นสำคัญกับฮีโร่ ! "

[ เอ่ยจบก็กลับมาฉีกยิ้มออกมา แม้จะพึ่งถูกจี้ใจดำไป แต่เธอก็กลับมาคึกคักเกินเหตุเหมือนอย่างเคยได้ในเวลาอันสั้น แต่มุขฝืดที่เนียนเล่นไปก็ไม่คิดจะแก้คำให้มันถูกซะด้วย ]

" แต่ฉันนั้นไม่คิดจะเป็นฮีโร่น่ะสิ ฉันคือผู้พิชิต และฉันจะต้องพยายามเล่นมุกให้ฮากว่าฮีโร่ ! "

" ฉันแค่ ... ไม่รู้จะตอบเธอยังไง ถ้าในมังงะหรืออนิเมะประเภทกีฬาล่ะก็ นั่นมันปมสำคัญที่เป็นช่วงดึงดราม่าของเรื่องเลยเชียวนะ ที่ตัวละครจะต้องก้าวผ่านไปให้ได้ "

[ เอ่ยจบประโยคก็เว้นช่วงไปครู่หนึ่ง แม้จะพูดจาทีเล่นทีจริงด้วยการเปรียบเทียบกับอนิเมะหรือมังงะ แต่ก็เท่ากับว่าเธอยอมรับกลายๆ ว่านี้คือปมสำคัญของตนเอง และยังไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้ซะด้วย ]

(+)

" เธอคงจะสงสัยสิท่า ว่าทำไมฉันถึงไม่ดื่มกาแฟสักที เหตุผลน่ะไม่ใช่ไม่อยากดื่มหรอก ฉันน่ะอยากดื่มจะตาย ไม่ใช่เรื่องของต้องชนแก้วด้วย ฉันไม่ใช่คนยึดติดกับธรรมเนียมและพิธีรีตอง เหตุผลจริงๆ น่ะก็คือ ... "

[ เอ่ยจบแล้วก็เงียบไปครู่หนึ่ง เอื้อมมือขวาไปหมุนถ้วยกาแฟเล่นอย่างช้าๆ ยังคงระวังไม่ให้กระฉอกออกมา ]

" ไม่บอกหรอก ให้ทายดีกว่าถ้าเธออยากทาย น่าสนุกดีออก ~ "

" ชนแก้วก็ไม่เลวทีเดียว แต่ให้ตายสิ ชักจะกลัวว่าโตไปแล้วจะกลายเป็นสาวม้าขี้เมาจริงๆ เลย "

[ จากนิสัยและสิ่งที่พูดมาก่อนหน้านี้ก็นับว่ามีสิทธิ์อยู่ (?) โกลเด้น ฮอร์ด ใช้มือขวาจับที่หูถ้วยกาแฟ ยกกาแฟมาชน ไม่สิ เพียงแตะกับแก้วกาแฟในมือของอีกฝ่ายเบาๆ ดูเธอจะระวังอย่างมากไม่ให้กาแฟในแก้วนั้นกระฉอกออกมา ก่อนจะวางกาแฟไว้ที่เดิม ก็ยังไม่ดื่มอยู่ดีนั่นแหละ ? ]

(+)

[ ได้ข่าวว่าอันหลังสุดไม่ใช่กาแฟนะ ? แถมยังไม่ใช่ของที่เอาไว้ดื่มอีกต่างหาก ]

" ฉันเป็นพวกชอบลองของใหม่ๆ น่ะ รวมถึงเรื่องของกินและเครื่องดื่มด้วย เคยดื่มกาแฟมาแล้วก็หลายที่ แต่ไม่แน่ว่า อเมริกาโน่นี้อาจจะขมจริงๆ ก็ได้ แต่ขมหรือเปล่าไม่รู้ .. ฉันชอบกลิ่นของกาแฟแก้วนี้นะ ~ "

[ เอ่ยจบก็ยิ้มออกมาอย่างสบายอารมณ์ แต่เธอก็ยังคงไม่ยกกาแฟมาดื่ม หรือมาจิบเลย รออะไรอยู่นะ ? ]

[ โกลเด้น ฮอร์ด ยกนิ้วโป้งให้ด้วยมือข้างซ้าย ก่อนที่จะใช้มือข้างนั้นจับที่หูของถ้วยกาแฟ ที่อีกฝ่ายยื่นให้มา วางลงบนโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างเตียงพยาบาล ]

" โฮ่ .. ขมหรือ ? จะขมสักเท่าไหร่กันเชียว ? ฉันจะพิชิตให้ดู เจ้ากาแฟแสนขมเอ๋ย "

[ ทั้งที่อีกฝ่ายแนะนำด้วยความหวังดี เธอดันคิดว่าเป็นคำทักทายซะนี่ ]

" จริงๆ ก็เคยดื่มแล้วล่ะ อเมริกาโน่ ลาเต้ เอ็กเปรสโซ่ คาปูชิโน่ ออริกาโน่ ... "

(+)

[ เอ่ยตอบทั้งที่กำลังจดจ่อกับโทรศัพท์อยู่ หรือจริงๆ แล้ว เธออาจจะพยายามหลบหน้าอยู่ ? ]

" .. ให้ตายสิ ฉันล่ะเกลียดเพื่อนร่วมชั้นที่เซนส์ดีอย่างเธอจริงๆ .. ไม่สิ ไม่ได้เกลียดหรอก แค่ .. ไม่ชอบใจนิดๆ "

[ คำพูดนั้นดูคุ้นๆ คล้ายว่าเธอหยิบยืมมาจากใครบางคน แต่เธอยังกังวลว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจเจตนาผิด จึงรีบเอ่ยแก้ตัวออกมา พลางวางโทรศัพท์ลงอีกครั้ง โทรศัพท์คงจะงง เดี๋ยวถือ เดี๋ยววาง ]

" .... "

[ โกลเด้น ฮอร์ด กลับเงียบไปหลังได้ยินคำถามนั้น เธอกลับหยิบโทรศัพท์ที่พึ่งวางลงไปขึ้นมาถือไว้ด้วยสองมืออีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้าจดจ่อกับโทรศัพท์พลางใช้นิ้วกดไปตามหน้าจอ เธอน่าจะเล่นเกมต่อจากที่ค้างไว้ แทนที่จะมองหน้าคู่สนทนาตามมารยาทที่ควร หรือว่าคำถามนี้จะแทงใจดำ ? ]

" ... เธอรู้มั้ย ? ว่าพึ่งถามคำถามที่หาคำตอบได้ยากที่สุดคำถามหนึ่งออกมาน่ะ ? "

(+)

" อาการบาดเจ็บไม่หนักมาก พักแค่ราวสองหรือสามสัปดาห์ก็คงหาย "

[ เอ่ยตอบทันควัน พลางวางโทรศัพท์ไว้บนตัก จากนั้นจึงกอดอกด้วยมือทั้งสองข้าง ]

" แต่ฉันจะพยายามกลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ให้ได้เร็วกว่านั้น จะหายทันก่อนการลงแข่งในครั้งหน้าให้ได้ การแข่งขันน่ะ หากขาดผู้หมายจะพิชิตโลกไป .. ~ "

[ สิ้นประโยคก็ฉีกยิ้มออกมาทันที ]

" เกรงว่างานแข่งจะขาดสีสันไปพอสมควรน่ะสิ "

" เช่นนั้นแล้ว ฉันยินดีแบบสุดๆ เลย ที่จะได้ทำความรู้จักกับเป้าหมายที่หมายจะพิชิตก่อน แล้วถ้ายิ่งผูกมิตรเป็นสหายได้ก็ยิ่งดีทีเดียว ไม่สิ การได้สหายนับเป็นเป้าหมายหลัก ส่วนการทำการรู้จักเพื่อหมายจะพิชิตเป็นเพียงเรื่องรอง "

[ บอกความในใจอย่างไม่ปิดบัง อย่างน้อยท่าทางและน้ำเสียงของเธอก็ดูจริงใจ ]

" ตั้งแต่ยุคโบราณ การร่วมดื่มนั้นทำให้เกิดสหาย แต่เรายังอายุไม่ถึงนี่นะ .. งั้นกาแฟก่อนก็ดี ! "

" ถือว่าฉันขอร้องด้วยอีกแรงเลยก็แล้วกัน กรุณาอย่าออมมือเลย เต็มที่ในทุกสนาม ไม่ว่าจะระยะใด สนามไหน อย่าให้ฉันพิชิตได้ง่ายๆ จะขอบคุณมาก .. เพราะอย่างนี้การพิชิตในแต่ละครั้งจึงนับว่ามีคุณค่ายังไงล่ะ ! "

[ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง ครานี้ เป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น ]

" เจ้าแห่งตำราพิชัยสงครามเคยกล่าวไว้ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง "

(+)

( เห็นครับ สหายโกลเด้น (?) )

" ถูกต้องอย่างที่สุด ! การพิชิตน่ะ ไม่ยากเท่าการดูแลและบริหารพื้นที่ที่พิชิตมาได้ การวิ่งชนะสักรายการ ก็ไม่ยากเท่าการรักษาฟอร์มการวิ่งนั้นไว้ .. ที่ฉันพูดดูเป็นคำคมเกินไปรึเปล่านะ ? "

[ โกลเด้น ฮอร์ด วางโทรศัพท์ลงข้างตัวที่ตำแหน่งเดิม ]

" ส่วนเรื่องการพิชิต มันเป็นเครื่องหมายการค้าไปแล้วอะ เธอลองคิดดู โกลเด้น ฮอร์ด ที่ไม่พูดเรื่องพิชิตโลกหนึ่งวันเต็มๆ สิ .. สงสัยฝนตกพายุเข้าแน่ๆ "

[ เด็กสาวที่นั่งติดเตียงอยู่ยกมือทักทายตอบ ด้วยมือข้างเดียวกัน และยกมือในรูปแบบเดียวกันทุกประการ ส่วนดวงตาทั้งสองข้างของเธอจับจ้องไปที่ขวดยาที่อีกฝ่ายหยิบออกมาจากตู้ยา ]

[ แม้จะสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถาม ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพิ่มเติม ]

[ ไม่พูดเปล่า โกลเด้น ฮอร์ด หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปลดล็อคหน้าจอ ก่อนจะเปลี่ยนมาถือโทรศัพท์ด้วยมือขวาเพียงข้างเดียว หันหน้าจอให้อีกฝ่ายได้ดู เป็นแผนที่โลกของเกมส์วางแผนรบพิชิตโลกในมือถือ แน่นอนว่าเธอต้องเล่นเป็นมองโกเลียบ้านเกิด ขยายจักรวรรดิไปได้เกือบครึ่งโลกแล้ว แน่นอนว่าญี่ปุ่นก็ถูกเธอยึดไปเรียบร้อย ]

" อย่างน้อยก็พิชิตในเกมได้ ส่วนของจริง .. รอขาฉันหายก่อน ~ ! "

" ... "

[ โกลเด้น ฮอร์ด ยิ้มออกมา ช่างดูขัดแย้งกับสีหน้าของเธอที่ดูจริงจังขึ้น เธอเงียบไปครู่หนึ่งคล้ายกำลังครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง คงจะเป็น .. สิ่งที่เธอจะพูดต่อไป ? ]

" ไม่รู้ว่าเธอจะได้ยินที่ฉันพูดกับตัวเองก่อนหน้านี้มั้ย ? แม้จะอยู่ในสภาพนี้ ฉันก็ยังไม่หยุดยั้งการพิชิตโลกอยู่ดีนั่นล่ะ "

[ จัดการเปลี่ยนเรื่องเอาเสียเลย ]

(+)

" วิ่งผิดระยะแล้วยังชนะสนามระยะไกลได้ ? โฮ่ .. ยิ่งเป้าหมายแข็งแกร่ง ยิ่งควรค่าต่อการพิชิตยิ่งขึ้นไปอีกนะ รู้มั้ย ? เธอชักจะทำตัวให้น่าพิชิตมากเกินไปซะแล้ว ~ "

[ ฮอร์ดยิ้มออกมาเมื่อจบประโยค เป็นรอยยิ้มที่ดูซุกซน คล้ายว่าเธอกำลังสนุกที่ได้พบเป้าหมายใหม่ .. ที่ควรค่าต่อการพิชิตสุดๆ ]

" เป้าหมายที่น่าพิชิตซะขนาดนี้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้ร่างกายบาดเจ็บจนต้องถอนตัวไปก่อนหรอก "