วันสิ้นโลกมาถึงแล้ว
อากาศปนเปื้อนเชื้อโรคกลายพันธุ์ น้ำสะอาดที่มีค่ายิ่งกว่าทอง อาหารกระป๋องที่คนขยาดกลับกลายเป็นสิ่งที่คนต้องการที่สุด
ราฟาเอลควงมีดสั้นในมือ ตวัดมันซ้ายขวา บั่นหัวผู้ติดเชื้อให้ขาดสะบั้นทีละราย
ไม่เหนือบ่ากว่าแรงนักหรอก เขาแค่เล่นสนุกฆ่าเวลาเท่านั้น
*death / บรรยายละเอียด*
เถาวัลย์เส้นหนาเลื้อยไปมาตามพื้นดิน
มันขยับไปตามสิ่งเร้า เสียงกรีดร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด หรือกระทั่งกลิ่นของความกลัว
มันชอบนัก เลือดอุ่นร้อนที่ไหลออกจากร่างกายคนเป็น ไม่ว่าจะกี่หยาดหยดก็สูบเข้าไป หล่อเลี้ยงชีวิตต้นแม่ที่กำลังแพร่พันธุ์
“เธอบอกว่าเธอจะไปเขตต้องห้าม?” ราฟาเอลขมวดคิ้ว เอ่ยถามคนตรงหน้า
“ได้ข่าวว่ามีคนเห็นเคเลบที่นั่นเป็นครั้งสุดท้าย..” เธอตอบ แววตาเผยความรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย
“ถ้าเธอไม่อยากไป ก็เฝ้าแคมป์ที่นี่ได้อยู่แล้ว อย่าคิดมากเลย”
ลมหายใจของเธอหยุดไป ณ ตอนนั้นเอง
ลมหายใจของเธอหยุดไป ณ ตอนนั้นเอง
เถาวัลย์จากพื้นดินยังคงเลื้อยไป มันเริ่มพันรั้งเธอให้ติดกับตัวเขา
ไม่มีใครกระชากเธอออก ไม่มีใครตะโกนเรียกสติของเธอ
ไม่มีใคร ‘สามารถ’ ทำได้
แววตาสิ้นหวังของเธอกวาดมองผู้ที่เคยใช้เวลาร่วมกันครั้งหนึ่งทั้งสี่คน
เถาวัลย์ยังคงเลื้อย เลื้อยรัดพันดึง
เถาวัลย์จากพื้นดินยังคงเลื้อยไป มันเริ่มพันรั้งเธอให้ติดกับตัวเขา
ไม่มีใครกระชากเธอออก ไม่มีใครตะโกนเรียกสติของเธอ
ไม่มีใคร ‘สามารถ’ ทำได้
แววตาสิ้นหวังของเธอกวาดมองผู้ที่เคยใช้เวลาร่วมกันครั้งหนึ่งทั้งสี่คน
เถาวัลย์ยังคงเลื้อย เลื้อยรัดพันดึง
อ่า… ไม่น่าเลย
ราฟาเอลเพิ่งรู้สึกว่าความตายน่ากลัวเป็นครั้งแรกตอนที่เธอตระกองกอดเขา ดินโคลนและความสกปรกเปรอะเปื้อนเธอไปหมด
ถ้าสมองบื้อๆของตนคิดหาทางได้เร็วกว่านี้…?
อ่า… ไม่น่าเลย
ราฟาเอลเพิ่งรู้สึกว่าความตายน่ากลัวเป็นครั้งแรกตอนที่เธอตระกองกอดเขา ดินโคลนและความสกปรกเปรอะเปื้อนเธอไปหมด
ถ้าสมองบื้อๆของตนคิดหาทางได้เร็วกว่านี้…?
แค่นั้นยังไม่พอ เถานั้นวกกลับมา ชอนไชจากท้องขึ้นไปตามลำตัว แทรกกิ่งก้านใบออกมาทางลำคอของเขา กลั้นทุกเสียงและลมหายใจไม่ให้หลุดรอดออกมา ปิดตายโอกาสสุดท้ายที่เขาจะได้ลืมตามองคนที่รัก
แค่นั้นยังไม่พอ เถานั้นวกกลับมา ชอนไชจากท้องขึ้นไปตามลำตัว แทรกกิ่งก้านใบออกมาทางลำคอของเขา กลั้นทุกเสียงและลมหายใจไม่ให้หลุดรอดออกมา ปิดตายโอกาสสุดท้ายที่เขาจะได้ลืมตามองคนที่รัก