(เนียนด้วย...55555555)

(อุ้ย จริงเลยครับ...🤭55555555)

เห็นท่าทีของฟุตาบะ กินก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับประโยคของเขาแม้แต่น้อย

อืม ดีแล้วล่ะ ปล่อยให้เรื่องนี้มันอยู่ในใจของเขาคนเดียวก็พอ..

"อืม"

ตอบรับอีกคนและหันไปมองรอบตัวเช่นกัน คนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็กำลังลุกเช่นกัน

"เอาสิ แต่รอแปปนึง.."

กินมองมือของพวกเขาที่จับกันด้วยแววตาเสียดายอยู่สักครู่ ก่อนจะค่อยๆ ถอนมือออกและนำถุงมือมาสวมกลับดังเดิม

"ไปกันเถอะ"

ได้ยินอีกฝ่ายพูดแหย่ก็เก้อเขินจนหูร้อน ยกมืออีกข้างที่ว่างอยู่ขึ้นปิดหน้า

"นายนี่นะ.."

เว้นจังหวะไปชั่วครู่

"ไม่ใช่เพราะหนังไซไฟเกรดบีหรอกที่ทำให้เสียน้ำตา แต่เพราะ..."

เขาลดมือลงและหันไปมองตาอีกฝ่ายตรงๆ

"อยู่ที่ว่ามาดูกับใครต่างหาก"

ประโยคที่ดูเหมือนพูดกวนกลับ แต่ก็เหมือนคล้ายจะสารภาพอะไรบางอย่างกลายๆ

"..."

ฝ่ามือที่ผสานกันทั้งร้อนและชื้นเหงื่อ แต่จนกระทั่งภาพยนต์ฉายจบ เขาก็ยังไม่อยากปล่อยมือออก

"หนังเหรอ? อืม ก็ดีนะ.."

พูดตามตรงว่าเขาแทบไม่ได้ดูมันเลยสักนิด

ไม่รู้ว่าที่อีกฝ่ายถามมันหมายถึงเรื่องไหน แต่คนตัวสูงบ่ายเบี่ยงไม่ตอบทั้งความรู้สึกในตอนนี้แล้วก็เรื่องที่จับมือกันอยู่แล้วกัน

กินมองตรงไปที่จอที่ฉายเครดิตของหนัง ขอบตายังแดงจากการร้องไห้

"นายล่ะ..? เป็นไงบ้าง"

หลังจากนี้ตัวตนของอีกฝ่ายจะคงอยู่ในความคิดของกินไปอีกนาน

สัมผัสและอุณหภูมิจากมืออีกฝ่ายทำให้เขาอยากเก็บมันไว้ตลอดไป

ระหว่างที่ระบายความรู้สึก บางอย่างมันก็ชัดเจนมากขึ้น

เขาชอบฟุตาบะ...

ณ ตอนนี้เขามั่นใจยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

กินเงยหน้าเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะยืดตัวกลับมานั่งปกติเหมือนเดิม

"ขอบคุณที่ให้ยืมไหล่.."

รู้สึกเก้อเขินทันทีเมื่อปรับอารมณ์ให้คงที่ได้แล้ว

ขอบตาร้อนผาวและแดงเรื่อ สีหน้านิ่งไม่ได้เปลี่ยนไป มีเพียงแต่หัวคิ้วที่ขมวดลงมาน้อยๆ

ไร้เสียงสะอื้น เขาเพียงแค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเท่านั้น

"อืม ฉันกลัว... กลัวมาตลอด"

"ขอโทษที่ขัดจังหวะนายดูหนังนะ แต่ฉันขออยู่แบบนี้แปปนึงได้รึเปล่า..?"

เอ่ยขออีกฝ่ายด้วยเสียงสั่นเทาเบาๆ

กินนิ่งค้างเมื่ออีกฝ่ายกุมมือของเขากลับแน่นขึ้น

ได้รับรู้ถึงความอบอุ่นจากอุณหภูมิที่เขาไม่ได้สัมผัสจากใครมานานหลายปี

เขาเอ่ยตอบอีกฝ่ายไม่ออก คำพูดของอีกคนฝังลึกเข้าไปที่ความรู้สึกของเขา แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ความผิดหวัง

กินก้มหน้าแล้วเอาหัวพิงกับไหล่ของฟุตาบะ

ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเขาเป็นคนร้องไห้ง่าย และครั้งนี้เขาอยากปลดปล่อยมันผ่านน้ำตา

กับคนข้างๆ

+

"ฉันขอโทษ...ฟุตาบะ ถ้านายไม่ชอบล่ะก็สะบัดออกได้เลย"

กินรีบพูดดักไว้ ก่อนที่จะค่อยๆ ถอดถุงมือสีดำคู่ใจออก เผยให้ฝ่ามือขาวซีดที่อยู่ในร่มผ้ามาตลอด

แต่มันขาวซีดแค่ครึ่งนึงเท่านั้น แต่ส่วนเหลือจนถึงปลายนิ้วทุกนิ้วกลับเป็นสีม่วงปนน้ำตาลคล้ำไหม้คล้ายแผลพุพองเมื่อโดนของร้อนจัดลวก

ไม่น่ามองเลยสักนิด..

ฝ่ามือสั่นเทาด้วยความตื่นเต้นและตื่นกลัว เอื้อมไปกุมมือเล็กกว่าอย่างช้าๆ

ไม่กล้ามองหน้าเลย..

อีกฝ่ายวางมือไว้ตรงที่วางแขนรอให้เขายื่นไปจับ

คนที่ขอจับมือกลับลังเล ถึงแม้จะมีความกล้า แต่ความกลัวก็มีมากเช่นกัน

มันมืดก็จริง.. แต่ถ้าอีกฝ่ายเห็นมันล่ะ?

จะตกใจรึเปล่า? จะรีบปล่อยมือเขาออกรึเปล่า? หรือไม่อยากมองมันเหมือนกับ'หมอนั่น'

เมื่อนานมาแล้วเขาเคยตัดสินใจผิดพลาด ครั้งนี้จะเป็นแบบนั้นอีกไหม?

ความคิดลบตีกันในหัว จนใบหน้าชื้นเหงื่อ

...

ขอแค่ครั้งสุดท้าย

+

เมื่ออีกฝ่ายอนุญาตคนตัวสูงก็ยิ่งได้ใจ เกิดความกล้าที่ผุดมาจากไหนก็ไม่อาจทราบได้

คงเป็นเพราะบรรยากาศของโรงหนังที่ทำให้เขารับรู้อีกฝ่ายมากกว่าปกติรึเปล่า?

ความมืดที่ปกคลุม มีเพียงแสงจากจอฉายที่ให้ความสว่าง แต่ถึงอย่างนั้นก็มองเห็นไม่ชัดเจนอยู่ดี

ความคิดชั่ววูบเกิดขึ้น แต่กลับไม่หายไปง่ายๆ

อยากสัมผัสมือนั้น...โดยไม่มีอะไรกั้น

"..."

+

ฉากจั๊มสแกร์ที่เขาค่อนข้างไม่ชอบ มีหลายครั้งในเรื่องนี้

ทั้งที่เขาควรจะต้องตกใจเป็นปกติ แต่กลับดูผ่านไปเหมือนฉากธรรมดาฉากหนึ่ง

ใจลอยไปอยู่ข้างๆ หมดแล้ว

อยากมองหน้า แล้วก็...

อยากจับมือ

"นี่..ฟุตาบะ"

"ขอจับมือได้ไหม?"

ก้มหน้าไปกระซิบใกล้ๆ

"..."

กินชะงักก่อนจะหันกลับไปมองจอฉายโดยไม่พูดอะไร อีกฝ่ายรู้ตัวเขาก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัว

ใบหูขาวขึ้นสีไม่น้อย แต่ในความมืดคงไม่มีใครสังเกตเห็น

...

หนังดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ กินนั่งดูนิ่งๆ ไม่ได้หันไปมองหน้าคนข้างตัวอีก

เขาเพียงแค่รับรู้การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของอีกฝ่ายอย่างตอนหยิบน้ำหรือฟังเสียงพูดรีแอคเบาๆ

+

และสายตาจับจ้องมุมด้านข้างของคนตัวเล็กที่มีแสงจากจอฉายสะท้อนอยู่รางๆ อย่างห้ามใจไม่ได้

รู้สึกเหมือนได้ค้นพบมุมใบหน้าใหม่ๆ ของอีกฝ่ายเพิ่มอีก..

เมื่อฟุตาบะสะกิด กินก็ยืดตัวมานั่งท่าปกติทันที รู้สึกเกรงใจอีกคนด้วยเช่นกันที่เป็นฝ่ายถามให้ ทั้งที่คนถามควรจะเป็นตัวเขาเองมากกว่า

ได้ยินเสียงคำตอบดังขึ้นแววๆ ว่ามองเห็นปกติ คนตัวสูงรู้สึกโล่งใจ

ก่อนจะผงกหัวให้คนข้างหลัง แล้วนั่งยืดปกติตามเดิม

"ฟุตาบะ.. ขอโทษแล้วก็ขอบคุณนะที่ถามให้"

เขาก้มหัวไปกระซิบบอกกับอีกฝ่าย

+

"เปล่า.."

"ฉันกลัวบังคนข้างหลัง โรงหนังมันแคบกลัวว่าหัวฉันจะบัง"

คนตัวสูงที่นั่งหดตัวก้มหัวไปกระซิบตอบอีกฝ่ายเช่นกัน

พอโรงหนังแคบ เขาก็คิดว่าระยะห่างระหว่างเก้าอี้จะแคบตามไปด้วย

โรงหนังในเมืองเล็กๆ พื้นที่มันไม่ได้กว้างเท่าไหร่

กินเหมือนฉุกคิดได้ ถ้าหันไปถามคนข้างหลังจะง่ายกว่ารึเปล่า?

แต่หนังเริ่มฉายไปแล้ว เขาเกรงใจ

"ฉันนั่งได้ ไม่มีปัญหา.."

"นายนั่งได้ใช่ไหม?"

คนตัวสูงที่ตั้งใจว่าจะนั่งยืดตัวตรงเต็มที่ กลายเป็นต้องหดตัวลงมาหน่อย เพราะกลัวไปบังคนข้างหลัง

ไม่รู้ว่าเขากลัวเกินไปรึเปล่า แต่ระวังไว้หน่อยก็ดี

ก่อนจะหันไปมองเช็คอีกคนว่านั่งสบายดีรึเปล่า

"อืม"

กินพยักหน้าและส่งเสียงเบาๆ ตอบรับ

คนดูที่ว่าน้อยอยู่แล้วนั่งกระจายไปรอบๆ ยิ่งทำให้ดูน้อยเข้าไปใหญ่

ไม่รู้ว่าหนังใกล้ออกโรงหรือว่าไม่สนุกกันแน่คนถึงได้คนน้อยขนาดนี้ คิดไปพลางระหว่างนั่งดูโฆษณา

ถ้าไม่สนุกเขาคงรู้สึกผิดแย่ ก็เป็นคนชวนมานี่..

ไม่นานหนังก็เริ่มฉายขึ้น จู่ๆ ก็มีคู่เพื่อนรีบมานั่งซ้อนแถวหลังลำดับเดียวกับพวกเขา ได้ยินเสียงพูดแววๆ ว่าทันพอดี

+