(โอ้ยเค้าเพิ่งเห็น😭)

(โปรดอย่าทำฉัน)

จนเมื่อเดินพ้นระยะ เขาจึงยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง นิ้วโป้งไล้ผ่านเบา ๆ ราวกับจะประทับความรู้สึกนั้นไว้อีกสักครั้ง

“…ลงโทษเหรอ”

เขาพึมพำกับตัวเอง พลางคลี่ยิ้มบางออกมา

เขาขยับเข้าไปใกล้ประตูเพียงเล็กน้อย พอให้เสียงลอดเข้าไปถึงอีกคนได้อย่างชัดเจน

เสียงทุ้มนั้นเบา แต่มั่นคง

“ฉันรักนายนะ…ลูเซียน”

ไม่มีคำใดเติมต่อ ไม่มีคำขอ ไม่มีความกลัว มีเพียงประโยคเดียวที่ส่งไปด้วยความตั้งใจทั้งหมดของหัวใจ

จากนั้นเขาก็ผละออก ช้า ๆ เงียบ ๆ จังหวะเท้าเบากว่าตอนมาเหมือนได้วางบางสิ่งไว้เบื้องหลัง

เจอรัลด์เบิกตาเล็กน้อย เมื่อริมฝีปากของลูเซียนแตะลงมาโดยไม่ให้ตั้งตัว สัมผัสแผ่วเบาแต่น่าประหลาดใจพาให้ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง เขาไม่หลบ ไม่พูดอะไร เพียงยืนนิ่ง ราวกับทั้งร่างยังตามไม่ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

คำพูดขอบคุณของลูเซียนดังขึ้นหลังจากนั้นเพียงครู่ และไม่กี่วินาทีถัดมา เจ้าของจุมพิตนั้นก็เดินหายเข้าไปในห้อง ปิดประตูไว้โดยไม่เหลียวกลับมา

เจอรัลด์ค่อย ๆ ขยับหน้าเข้าไปใกล้อย่างไม่มีท่าทีลังเล ก่อนจะกดจูบสั้น ๆ ที่ริมฝีปากของลูเซียน

เมื่อเขาผละออกมา รอยยิ้มบางก็แต่งแต้มบนริมฝีปากของเขา

“โชคดีนะ ลูเซียน”

เขาเดินเคียงอีกฝ่ายมาเรื่อย ๆ ไปตามทางเดินหน้าหอพักชายที่เงียบสงบ

จนในที่สุดก็หยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง บานประตูที่เขาไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้เสียนานแล้ว

เจอรัลด์ยืนนิ่ง มองมันอยู่ครู่หนึ่งราวกับกำลังทบทวนอะไรบางอย่างในใจ ดวงตาสีเข้มของเจอรัลด์นิ่งสงบ แต่แฝงความอ่อนโยนแบบที่เห็นได้ไม่บ่อยนัก

เขายกมือขึ้นประคองแก้มอีกฝ่าย
ปลายนิ้วเย็นเล็กน้อยเพราะฝน แต่สัมผัสนั้นกลับอ่อนละมุน

เจอรัลด์หัวเราะในลำคอเบา ๆ ทันทีที่ได้ยินคำตอบของอีกคนเรื่อง ‘รางวัล’ ดวงตาของเขาหยีลงเล็กน้อยอย่างคนที่พยายามกลั้นความขำแต่ก็ปิดไม่มิด

“ก็ได้ ๆ” เขาพูดยอมรับอย่างอ่อนใจ แต่ฟังดูพึงใจไม่น้อย

จากนั้นเจอรัลด์ก็เลื่อนร่มในมือออก เก็บมันไว้ข้างตัว แล้วกลับมาโอบอีกฝ่ายไว้เหมือนเดิม ฝ่ามือของเขาเย็นเพราะละอองฝน แต่แรงกดเบา ๆ ที่บ่าของลูเซียนกลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาด

“เลิกทำหน้าแบบนั้น เดี๋ยวฉันเปลี่ยนใจไม่รอให้ถึงตอนนายชนะหรอก”

คำพูดเหมือนหยอก แต่แฝงความจริงจังบางอย่างไว้ลึก ๆ

เขาเบือนหน้ากลับไปข้างหน้าอีกครั้ง แต่ฝ่ามือที่ถือร่มกลับขยับเข้าหาอีกคนทีละน้อย

เมื่อมาถึงทางเข้าหอพักชาย เจอรัลด์หยุดยืน สายตาเขาเลื่อนไปมองประตูของตึกตรงหน้าก่อนจะเหลือบกลับมามองลูเซียนอีกครั้ง

" อยากให้ฉันไปส่งที่ห้องด้วยไหม? "

เสียงฝีเท้ากระทบน้ำดังเบา ๆ เป็นจังหวะ สายฝนยังคงพรำต่อเนื่อง แต่ไม่หนักพอจะทำให้รู้สึกหนาว เจอรัลด์เดินโดยไม่พูดอะไรอีก สายตาเบนไปมองลูเซียนที่ยังดูมีความสุขไม่หาย

เขาเผลอถอนหายใจเบา ๆ โดยไม่ทันรู้ตัว เหมือนเพิ่งปลดบางอย่างจากอก
ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ เรียบเกินกว่าจะดูจริงจัง แต่หากฟังดี ๆ จะรู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ไม่ค่อยเผยให้เห็นบ่อยนัก

เจอรัลด์ยิ้มรับคำพูดของอีกฝ่าย. ดวงตาของเขายังคงมองลูเซียนด้วยแววตาอบอุ่นเจือความขำเล็กน้อยกับท่าทีตื่นเต้นเกินควรของคนตรงหน้า

“ฉันจะคอยดูนะลูเซียน”

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่ก้าวเดินช้า ๆ เคียงข้างอีกคนไปตามทางเท้าที่เปียกฝน ภายในเมืองเงียบสงบ อาคารเริ่มปิดไฟเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแสงจากโคมไฟสลัว ๆ ตามทางเดินที่พอให้มองเห็นเงาของพวกเขาสองคนทอดยาวบนพื้น

“แบบเดทจริง ๆ”

น้ำเสียงของเขาแน่วแน่เกินกว่าจะคลุมเครือเหมือนที่เคยเป็นมา และในคำพูดสั้น ๆ นั้น ก็ดูเหมือนเขาจะสื่อความหมายทั้งหมดเอาไว้ครบถ้วนแล้ว

เสียงฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่ในใจของเจอรัลด์กลับชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหน

“แต่ฉันยังไม่จีบนายตอนนี้จริง ๆ หรอก”

คำพูดของเขาไม่ได้ฟังดูปฏิเสธ หากแต่มั่นคง และเต็มไปด้วยความตั้งใจที่แฝงอยู่

“บอกแล้วไงว่ารอชนะก่อน เดี๋ยวเราค่อยไปเดทกัน” ดวงตาสีดำสนิทนั้นสะท้อนประกายบางอย่างที่ไม่เคยพูดออกมา

เจอรัลด์หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ กับท่าทางของอีกคน สบสายตามองหน้าที่แดงจัดจนแสงไฟริมถนนสะท้อนเป็นสีอุ่นกว่าเดิม เขาไม่ได้แปลกใจนัก ไม่ใช่กับการตอบรับของลูเซียนแบบนี้ คนตรงหน้าเขามักจะจริงใจกับความรู้สึกเสมอ และนั่นเองที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้เลย

“ฉันก็ดีใจ”

เขาพูดพลางยกยิ้มมุมปากก่อนจะก้าวเดินต่อไปอย่างเนิบช้า

สายตาของเขายังแนบแน่นอยู่กับอีกฝ่าย ไม่มีแววลังเล ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำล้อเล่น ทั้งหมดคือความรู้สึกตรงไปตรงมาจากใครคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมจะรับผลของคำตอบ ไม่ว่าจะออกมาในรูปแบบใด