“มีแผลแค่หน้า? เจ็บตรงอื่นไหม“

ขยับเข้าไปมองใบหน้าแล้วเห็นรอยช้ำกับบาดแผลบริเวณมุมปากก็ขมวดคิ้วนิดนึง

ได้ยินเธอพูดติดตลกออกมาก็ลอบถอนหายใจระบายความหงุดหงิดพวกชวนตีในใจ เข้าใจว่าอีกฝ่ายคงไม่อยากทำให้ตนต้องเครียด แต่มันห้ามไม่ให้หงุดหงิดได้ง่ายๆ เสียที่ไหน

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

เอาเถอะ อย่างน้อยก็ถือว่าไม่ได้เลือดตกยางออกอะไรมากมาย

พามานั่งพักตรงม้านั่งในสวนสาธารณะก่อนเพื่อมองบาดแผลภายใต้แสงสว่างให้ชัดๆ

(ยินดีเลยค่ะ! ขอโทษที่มาต่อช้านะคะ❤️‍🩹)

เพราะกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ เมื่อโดนเรียกเลยหันไปมองอย่างไม่เป็นมิตรนัก..

“..มิจัง?”

แต่พอเห็นว่าเป็นใครท่าทางก็อ่อนลงเล็กน้อย ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายยื่นอะไรมาให้ก็แปรเปลี่ยนเป็นความแปลกใจปนดีใจแทน

“ไม่เป็นไร.. เธอหยิบก่อนก็กินเถอะ“

ปากพูดแบบนั้น แต่ตาก็ยังมองเจ้านมสตอเบอรี่นั่นอยู่

ในเมื่ออีกฝ่ายยืนกรานแบบนั้นเขาก็ไม่ดึงดันต่อ ช่วยหอบไปวางบนแคชเชียร์ให้

ชำระของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ขยับมาดู ปริมาณที่ต่างกันทำให้ทางนั้นยังคิดเงินอยู่

“ปกติซื้อเยอะขนาดนี้ไหม?”

เอ่ยถามระหว่างรอ

ไม่ตอบอะไร ทำเพียงมองการกระทำนั้นด้วยสายตาเบื่อหน่าย

“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม”

“ฉันกลับละ“

พูดตัดบทเปลี่ยนเรื่อง หมุนหนีเตรียมเดิน ไม่อยากยืนเสียเวลากับอีกฝ่ายไปมากกว่านี้

เหตุผลช่างเป็นอะไรที่..

“ไร้สาระชะมัด”

เขาถอนหายใจออกมา คนพวกนั้นชีวิตว่างนักหรือไงนะ

“ไปจากตรงนี้กันเถอะ”

จัดการช่วยพยุงให้เพื่อนลุกขึ้นโดยไม่ถามความต้องการ …เพราะถึงถามยัยนี่ก็คงตอบแค่ไม่เป็นไร สบายมาก อยู่ดี

เพราะงั้นถึงต้องเนียนเปลี่ยนเรื่องแล้วช่วยดึงให้ลุกแบบนี้แทน

เขาเดินวนหาของกินเล่นอยู่ในนี้อีกพักนึง แต่ก็ไม่คิดว่าคนๆ นี้จะวนกลับมาคุยกับตนอีกรอบ

แปลกใจไม่น้อยที่ได้รับคำชวน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธ

”เอาสิ“

เขาเอื้อมมือไปช่วยหยิบของบางส่วนมาถือไว้

”หารกันละกัน“

เมินใบหน้าสุดกวนโอ้ยแล้วไปโฟกัสการคว้าของมาแทน

“ขอบใจ แต่ไม่จำเป็น”

รีบนมชิงมาไว้ในมือแล้วก็ขยับถอยห่างออกมา

”เอาแค่นี้ก็พอ“

มองอีกคนที่กระตือรือร้นอธิบายแบบนั้นก็ทำเอาอยากลองขึ้นมา

“หืม- น่ากินดีนะ”

เขาตอบรับแล้วหันไปหยิบขวดแบบเดียวกันมาไว้ในมือ

“ขอบคุณที่แนะนำครับ”

เขย่าขวดให้ดูเพื่อให้เห็นว่าตัดสินใจลองเรียบร้อย

ตอนที่เข้าใกล้และพอจะมองเห็นอีกฝ่ายชัดเจนขึ้น จังหวะก้าวเดินสม่ำเสมอในตอนแรกก็กลายเป็นเร่งรีบ

เพราะไม่คิดว่าจะเป็นคนรู้จัก แถมเป็นเพื่อนตนอีกด้วย!

“เลย์ลา!?”

เขาคุกเข่าลงเพื่อมองดูอาการอีกฝ่าย เห็นรอยช้ำและเลือดบนใบหน้าก็ขมวดคิ้ว

“โดนหาเรื่องอีกแล้วเหรอ”

เอ่ยถามขณะที่มองดูว่ามีบาดแผลตรงอื่นหรือไม่

อาจจะเพราะเดินเรื่อยเปื่อยเกินไป เมื่อมองรอบๆ ให้ดีจึงพบว่าโผล่ในที่ๆ ไม่เคยมาเสียแล้ว

ขณะที่เขากำลังจะเดินกลับทางเดินก็พลันได้ยินเสียงเหมือนคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งออกมาจากอาคารหนึ่งพอดี

ตอนแรกเขาจะไม่สนใจและเดินผ่านไป แต่มองให้ดีเหมือนจะเหลืออีกคนหนึ่ง และร่างนั่นก็ทรุดลงไปต่อหน้าเขา

เห็นขนาดนี้แล้วเดินหนีไปก็คงจะใจดำเกินไป เขาถึงเข้าไปหาเผื่ออีกฝ่ายต้องการความช่วยเหลือ

ตอนได้ยินคำว่าน่ารักจากปาก เครื่องหมายคำถามปรากฏเต็มหัว สีหน้าแสดงออกชัดเลยว่า

‘หมอนี่พูดอะไรของมัน‘ ( ಠ ಠ )

“ไม่มี”

มือดันแขนที่พาดอยู่ออกจากตัวเอง ขยับมาอยู่ด้านหน้าอีกฝ่ายแทน

“บอกว่าจะเลี้ยงเองนี่ ทำไมต้องตอบแทน“

ไม่พูดเปล่า แบมือออกไปรอรับของด้วย

”ไม่เป็นไร“

ไม่รู้ทำไมอีกฝ่ายถึงดูตื่นเต้นยังไงไม่รู้ ทั้งๆ ที่เขาก็แค่ช่วยหยิบของให้เอง

….

นิ่งไปแปปนึงแล้วถึงพูดต่อ

“อันนั้นอร่อยไหมครับ“ หมายถึงอันที่เพิ่งหยิบให้

ขยับหลบออกมาเล็กน้อยเมื่อมีคนเดินมาข้างๆ

หูได้ยินเสียงพูดก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

เห็นของที่อีกฝ่ายพยายามเอื้อมหยิบอยู่ไม่ไกลจึงช่วยหยิบให้แทน

“นี่ครับ”

หันกลับมาพร้อมประกายวาบผ่านในตา

มีอีกขวดด้วย ..แต่ว่าไม่อยากคุยกับหมอนี่ ..แต่ว่าของมันหมดแล้ว

ตีกับตัวเองในหัวก็แปปนึงถึงได้ข้อสรุป

“สน เลี้ยงมา”

ความอยากชนะเรียบร้อย

(มายเฟรน😭 มาปักไว้ก่อนค่ะ!)

หูขยับนิดนึงตอนโดนเรียกลงท้ายด้วยคำว่า ‘จัง’ แต่หากไม่สังเกตให้ดีก็คงไม่เห็น

เขาเห็นไปมองคนเรียก จากที่ไม่สบอารมณ์อยู่แล้วก็ยิ่งไม่สบอารมณ์เข้าไปอีกตอนเห็นสิ่งที่อยู่ในมืออีกฝ่าย

จ้องเขม็ง

“ไม่เกี่ยวกับนาย”

แล้วก็หันหน้ากลับ จะเดินหนี