(555555555 เนียนต่อ..)

(5555555 เรื่องปกติของมิตรภาพชายแท้..🤗)

+

………

เดินกันได้ซักพัก พวกเขาก็มาถึงแมคหน้าสถานีรถไฟที่ห่างไม่ไกลจากตัวโรงหนัง

คนตัวเล็กชะเง้อหน้ามองจอเมนูพิเศษช่วงนี้ พลางครุ่นคิดไปด้วย

“หื้ม..”

“ระหว่างเบอเกอร์ปลาซันมะกับอันที่ใส่เห็ด กินจังว่าอันไหนน่าสนใจกว่ากันล่ะ?”

เมื่อตัดสินใจเองไม่ได้ก็หันไปถามคนที่มาด้วยกันซะเลย

“…”

“ป่ะๆ^^”

ว่าแล้วก็ลุกเดินนำอีกคนไปก่อน
ระหว่างที่เดินนำไป ก็อดที่จะกำๆมือข้างที่จับกับอีกฝ่ายจนถึงเมื่อครู่ไม่ได้

..พอปล่อยแล้วกลับไม่ชินแฮะ

ได้แต่นึกในใจอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับความรู้สึกที่ยังคงค้างอยู่ที่มือนั้น

+

“..เห〜? ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะน้า〜”

ใบหน้ายิ้มหรี่ตามองเหมือนจะจับผิดอีกคน แต่ไม่ทันไรก็ละสายตาไป

..นี่ชั้นดูเป็นคนน่าเปิดใจให้ฟังขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย? ความรู้ใหม่แฮะ?

นึกสงสัยในใจแต่ก็ปล่อยเลยตามเลย
ในขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นว่าคนอื่นๆก็เดินออกจากโรงกันไปเกือบหมดแล้ว

“โอ๊ะ? งั้นเราเองก็ลุกบ้างมั้ย?“

เจ้าตัวยกนาฬิกาข้อมือมาเช็คเวลา

“ไหนๆก็บ่ายสามแล้ว ไปนั่งแมคกันเถอะ^^”

“….หืม~ นั่นสิน้า~?”

“นับว่าการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ล่ะมั้ง?”

หันมายิ้มโชว์เขี้ยวพร้อมกับสายตายียวนตามประสาเจ้าตัว

มือที่จับอยู่เองก็กระชับแน่นขึ้น

“ไม่นึกเลยนะเนี่ย~ ว่าหนังไซไฟเกรดบีแบบนี้จะทำเด็กหนุ่มม.ปลายเสียน้ำตาได้น่ะ~”

เมื่ออีกคนเลี่ยงคำตอบ เขาก็ขอกวนหน่อยละกัน

“…”

“ไม่เป็นไรๆ^^”

ฟุตาบะยิ้มโชว์เขี้ยว ดูพอใจกับท่าทีที่ดีขึ้นของอีกฝ่าย

..ทั้งที่ตกลงมาดูหนังด้วยเพราะกะจะเก็บรีแอคชั่นตลกๆของกินจังแท้ๆ

แต่ดันได้อะไรที่เหนือการคาดคิดไปเลยแฮะ..

ความรู้สึกของการที่ได้เป็นฝ่ายรับรู้ด้านที่อ่อนไหวของคนคนนึง เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาด

แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดมัน

…

ไม่ทันไร หนังก็จบลง พวกเขาทั้งคู่จับมือกันจนเครดิตตอนท้าย

“..เป็นไงบ้างกินจัง?“

พออีกคนพิงหัวลงมา ฟุตาบะก็ไม่ได้ขัดขืนหรือห้ามอะไร ปล่อยให้กินได้ร้องไห้เงียบๆที่ไหล่ของเขา

‘กลัว.. กลัวมาตลอด’

ไม่ว่ามันจะหมายถึงฉากในหนังไซไฟเกรด B ที่มาของรอยแผลบนมือ หรือประสบการณ์ที่อีกคนเจอมา

เขาก็ปล่อยให้อีกคนระบายความรู้สึกออกมา ณ ตรงนั้น

“..ตามสบายเลย”

กระซิบตอบอีกคน มือก็ยังคงกุมมือที่ใหญ่กว่าไว้แน่น

ถึงจะทั้งหยาบ ทั้งขรุขระ ทั้งชื้นเหงื่อ

แต่สัมผัสที่อ่อนโยน ดูทะนุถนอม ละเอียดอ่อน ก็ไม่ต่างไปจากเดิมแต่อย่างใด

..ออกจะอุ่นขึ้นด้วยซ้ำ

คนตัวเล็กกว่าไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรต่อ สายตาก็กลับไปที่หน้าจอหนัง ถึงอย่างนั้นนิ้วมือเขาก็จับกระชับมือที่สั่นอยู่ของกินให้ที่กุมอยู่แน่นขึ้นกว่าเดิม

“..คิดมากเกินไปแล้วน่า”

“จะสะบัดออกทำไมล่ะ”

“กลัวอยู่ไม่ใช่รึไง”

หยาบ ขรุขระ ชื้นเหงื่อ

เป็นคำแรกๆที่ผุดขึ้นมาในหัวตอนที่ฟุตาบะรู้สึกถึงสัมผัสจากมืออีกคน

ชั่ววิแรกเขาไม่เข้าใจซักนิดว่าทำไมกินจังถึงกล่าวขอโทษเขา แต่พอปลายตาเหลือบไปเห็นสภาพของฝ่ามือขาวซีด ก็ทำให้ได้คำตอบในสิ่งที่เคยนึกสงสัย

ทั้งตอนงานวัฒนธรรมที่กินชักมือออก หรืออย่างตอนทัศนศึกษาที่กว่าอีกคนจะกล้าจับมือกับเขาก็ใช้เวลาไปมากโข

ฟุตาบะมองไปที่มือที่กุมมือเขาแบบหลวมๆโดยที่ก็ไม่พูดอะไร

+

“เอาสิ ^^”

กระซิบตอบพร้อมกับยื่นมือไปวางไว้ตรงที่วางแขนระหว่างพวกเขาทั้งคู่

“เชิญตามสบายเลย~”

อาจจะเพราะเวลาผ่านไปได้ซักพักแล้วตั้งแต่ตอนที่เขาล้ออีกคนไป พอคราวนี้จู่ๆอีกฝ่ายกระซิบขึ้นมาบ้างก็ทำเอาฟุตาบะตกใจนิดๆ

“..เฮ๊ะ?”

เขาหันมามองอีกคนพร้อมกับใช้เวลาประมวลผลคำพูดที่ได้ยินเมื่อกี๊

จับมือ? ทำไมกัน?

ก่อนที่จะเสียงตู้มต้ามจากหนังที่ฉายอยู่จะทำให้เขานึกขึ้นได้

โฮ่!💡 คงจะกลัวฉากจั้มพสแกร์สินะเนี่ย?

น่าเอ็นดูผิดคาดแฮะ คิกๆ♪

+

“ฮะๆ ไม่เป็นไรน่า เรื่องแค่นี้เอง“

ยิ้มรับคำขอบคุณพลางตบไหล่อีกคนไปเบาๆ ก่อนที่จะหันกลับมามองจอตามเดิม

..ถึงอย่างนั้นดูไปได้แค่ครู่เดียว ก็รู้สึกได้ถึงสายตาอีกคนที่จ้องมาอีกครั้ง แถมคราวนี้ดูจะจ้องยาวซะด้วย

แปลกคนจริงเชียว?

“นี่กินจัง..”

“จอน่ะไม่ได้อยู่ทางนี้นา”

กระซิบหยอกอีกคนเบาๆโดยที่สายตาก็ยังคงมองจอฉายหนังอยู่

“ขอโทษนะครับผม~”

“ถ้าสมมุติพวกผมนั่งอย่างนี้แล้วมันบังจอรึเปล่าครับ?”

ว่าแล้วก็แตะไหล่กินเบาๆ เหมือนจะบอกว่าให้ลองนั่งเต็มส่วนสูงดู

“นั่งได้ๆ..”

กระซิบตอบอีกคน แต่สายตาก็มองลอดไปที่แถวหลัง

..จากมุมนี้ก็น่าจะเห็นอยู่มั้ง?

เรื่องแบบนี้ถ้าลองถามคนข้างหลังก็น่าจะได้ความ แต่ดูจากนิสัยกินจังแล้วคงจะเกรงใจเกินเหตุตามเคย

ว่าแล้วฟุตาบะเลยเขยิบหันไปถามเสียงเบากับคนที่นั่งข้างหลัง ลองเสี่ยงดวงถามดูไปเลยก็ไม่เสียหาย

+

สายตาคนตัวเล็กที่ตอนแรกมองจอฉายหนัง ซักพักก็รู้สึกถึงการขยับตัวของคนข้างๆ ฟุตาบะจึงหันมาพร้อมกับสบตากับกินพอดี

ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือไม่ แต่ดูเหมือนว่าอีกคนกำลัง..หดตัวให้เล็กลงอยู่?

เห็นตอนแรกก็ยังไม่พูดอะไร แต่ก็เขยิบตัวเขามาใกล้พร้อมกระซิบถาม

“นี่ เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ปวดท้องหรือไง?”

ไหล่เกร็งเชียว

“โอเค~”

ตอบรับอีกคนก่อนจะเดินเข้าไปก่อนพร้อมแก้วน้ำในมือ พอถึงที่นั่งที่เลือกไว้ก็วางน้ำแล้วค่อยลงนั่ง

“..แหม แต่คนก็ดูน้อยจริงๆนะเนี่ย“

เจ้าตัวนั่งไปซักพักก็หันมาชวนคุยในช่วงโฆษณาที่แสนยาวนานด้วยน้ำเสียงเบากว่าปกติจากการที่อยู่ในโรงหนัง

“อย่างกับเหมาโรงมาเลย โชคดีจังเนอะ^^♪”