Bölgemizin belleğine ışık tutan bu değerli çalışma için kendilerine gönülden teşekkür ediyorum.

Bilgiye, emeğe ve Cumhuriyet’in aydınlığını taşıyan bu güzel insanlara hayranlığım bir kez daha büyüdü.

Bölgenin tarihini büyük bir titizlikle ele alan ve kent tarihi literatürü açısından önemli bir kaynak olan bu çalışmayı okuyacak olmak benim için ayrı bir mutluluk.

Çocukların sesi olmak, haklarını korumak ve onlara insanca bir yaşam sunmak bir tercih değil; toplumsal bir sorumluluk.

Çocuklar geleceğimiz değil; bugünümüz.
Onları koruyamazsak, geleceğin de bir anlamı olmaz.

Bugün kutlama günü değil.
Bugün yüzleşme günü.
Bugün çocukların gerçekten çocuk olabildiği bir ülke için mücadeleyi büyütme günü.

Her çocuğun sevgiyle büyüme, oyun oynama, güvenle yaşama, eğitim alma ve hayal kurma hakkı var.
Ama hakların kâğıt üzerinde yazıyor olması yetmiyor.
Çocuk dediğimiz şey bir sayı değil; umut, nefes, yaşam demek.

Yoksulluk, ihmâl, travma, ev içi şiddet, güvensiz çevre, sosyal dışlanma, koruyamayan yetişkinler ve eksik sosyal politikalar gibi yapısal sorunlar, maruz kaldığı koşullar ve korunamadığı anlar çocukların davranışlarını şekillendirir.

Son günlerde şiddete eğilimli çocuklar söylemini çok sık duymak zorunda kaldık, yaşanılan korkunç olaylar yüzünden. Oysa hiçbir çocuk şiddetle doğmaz. Şiddetin içine bırakılan, şiddeti öğrenmek zorunda kalan çocuklar da olur.

Bir yanda sokakta çalışan, atölyelerde sömürülen, eğitimden koparılan, şiddete ve istismara maruz bırakılan çocuklar…
Diğer yanda kameralar karşısında çocuk hakları üzerine süslü cümleler kuran yetişkinler…

Işık değişmiş, lamba değişmiş, yüzyıl değişmiş… Ama mücadele aynı mücadele.

Bu yüzden bilime bu kadar sarılıyorum.
Bu yüzden daha çok çalışıyoruz.
Bu yüzden aydınlığa bu kadar tutkunuz.
Bu yüzden bilimin ışığına bu kadar inanıyoruz.
Çünkü karanlığa karşı elimizdeki tek gerçek ışık o.

Tam o anda zihnine çocukluğunun hikâyeleri doluyor. Annesiyle babasının gaz lambasıyla ders çalıştıkları, kitabın gölgesinin duvarda büyüdüğü, ışığın titreyip sönmesin diye nasıl bir köşeye kıvrıldıklarını anlattıkları o yıllar, neredeyse 65 yıl önce...

Muazzez İlmiye Çığ, bu ülkenin hafızasında bir bilim insanından çok daha fazlası… O, bilgiye sadakatin, Cumhuriyet’e bağlılığın ve kadınların direncinin sembolü olarak yaşamaya devam ediyor.

Ruhu aydınlık olsun. Her birimizin yoluna tuttuğu ışık, hiç sönmesin.

Bugün onu anarken, aslında kendi yolumuzu da hatırlıyorum. Bilimin izinde yürüyen her kadın, eşitlik mücadelesini omuzlarında taşıyan her Cumhuriyet yurttaşı, onun bıraktığı aydınlık izden geçiyor.

O, Cumhuriyet’in kadınlara açtığı kapının arkasından dimdik yürüyen, her adımıyla o kapıyı aralayan milyonlarca kadına güç veren bir öncüydü. Bilimin soğukkanlılığı ile Cumhuriyet idealinin sıcak umudunu aynı bedende taşıdı.

Muazzez İlmiye Çığ, bize miras bıraktığı çalışma disiplini, araştırma tutkusu ve bitmeyen merakıyla hâlâ yol gösteriyor.

Onun yaşam öyküsü sadece Sümer tabletlerinin izini sürmekten öteye taşan kadınların akılla, bilimle, eğitimle güçlendiği bir ülkenin mümkün olduğunu kanıtlayan bir yolculuktu.

Sofraya huzur ve bolluk, hayata nefes ve adalet gelsin. İnsanlar bugünü yaşarken yarını düşünmek zorunda kalmasın. Yaşamak, hayatta kalma çabasına sıkışmasın; gerçekten her anı hissedilen, içi dolu bir hayata dönüşsün.