"หลบฝนในวันที่ไม่มีฝนอย่างนี้น่ะเหรอ"

"คิก...."

"งั้นให้ผมยืนเป็นเพื่อนเธอซักพักดีมั้ย"

(/เข้ามาเห็น/ร้องไห้ 😭😭😭😭😭😭)

เธอมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ภาพความหลังฉายเข้ามาในหัวราวกับเป็นวิดีโอที่ถูกกำหนดให้เล่นในเวลานี้ มันคือภาพความทรงจำธรรมดาที่พิเศษขึ้นมาเพราะคนคนหนึ่ง

"อือ"

"ขอบคุณนะ"

เขาเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิดเพื่อที่จะพันมันได้อย่างถนัด หลังจัดแจงให้ผ้าออกมากระชับพอดีแล้วจึงผละออก

"เรียบร้อยแล้วครับ"
"ดูดี...มากเลยล่ะครับ"

เป็นอีกครั้งที่นิ่งค้างมองไปที่คุณ พอได้มาอยู่บนคอของอีกฝ่ายแบบนี้แล้วยิ่งรู้สึกเขินพิลึก

และบางทีคุณอาจได้กลิ่นลาเวนเดอร์อ่อนๆจากผ้าพันคอผืนนี้ด้วยก็เป็นได้

“เสียใจด้วยนะครับ ยูริคุง”

ชื่อที่เป็นเสียงเดียวกับดอกไม้แต่ต่างตัวเขียนสะกดผ่านริมฝีปากราวกับถ้อยคำแสดงความอาลัยที่ผ่านการฝึกซ้อมมาหลายต่อหลายครั้ง

ปลายร่มสีสุภาพยกขึ้นเผยนัยน์ตาสีอำพันที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง มันยังคงเคลือบด้วยความเยือกเย็นไว้เช่นทุกครา

โนกามิปรายมองร่างที่ตนกำลังพูดด้วยซึ่งซูบซีดไม่ต่างไปจากคราวที่พบกันตรงข้ามแผงกั้นหนาเตอะ ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ลดลงจากคราวนั้น