(ผปค.แพ้เสียงในหัว.. #KMI_PiPoPiPo ค่ะ..)

"เพราะไม่รู้ว่าเธอชอบแบบไหนเลยเอามาหมดเลยน่ะ" น้ำเสียงเรียบนิ่ง

สำหรับเขาแล้ว ข้าวปั้น4-5ก้อน ไม่มีทางทานเหลืออยู่แล้ว เลยไม่มีปัญหากับการตัดสินใจซื้อมาลองให้ครบทุกไส้อย่างในตอนนี้

ร่างสูงเดินมายืนอยู่ข้างๆพร้อมกับแกะข้าวปั้นออกให้พร้อมทาน

"...เขาได้บอกรึเปล่า"

"ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่"

ประโยคสนทนาที่ไม่อยากให้เงียบระหว่างมื้อ กับ'เขา' ที่สำหรับมุกิแล้วคงรู้ว่ากำลังหมายถึงใครอยู่

"หลบฝนในวันที่ไม่มีฝนอย่างนี้น่ะเหรอ"

"คิก...."

"งั้นให้ผมยืนเป็นเพื่อนเธอซักพักดีมั้ย"

...คำตอบที่บอกว่าตนไม่ค่อยทานมื้อเย็นดูน่าเป็นห่วง

"ยังไม่ได้คิดน่ะ"

ก่อนจะหันไปมองร้านค้าแถวนั้นที่ไม่ไกลมากก่อนจะเดินตรงไป

.
.

ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับยื่นถุงที่มีข้าวปั้นและน้ำพอดีสำหรับคนสองคน

"กินกับเธอก่อนแล้วกัน อย่างน้อย. ทานอะไรหน่อยเถอะ"

ในช่วงเย็นที่กำลังจะกลับบ้าน แต่เพราะเห็นผู้หญิงคนนึงที่เฮียวโดมักจะมองเห็นเธออยู่ในสายตาเสมอกำลังยืนอยู่

...

รู้สึกตัวอีกที สองเท้าก็เดินเข้าไปหาเธอแล้ว

"มุกิ"

.
.

พอมองดูท้องฟ้าที่ยังไม่มีแม้แต่เมฆ บางทีเธอ อาจแค่ตอบตามพยากรณ์อากาศช่วงนี้ก็เป็นได้

..พอมองดูบรรยากาศรอบๆนี่มันร้านของนางิซังที่พึ่งปิดไป เลยพอปะติดปะต่อได้บ้างแล้ว

"มายืนตรงนี้นานแล้วใช่ไหม กินอะไรหรือยัง?"

(🧍🧍🧍🧍🧍 ข้ามาโรลสั้นๆได้หรือไม่)

คำตอบของอีกฝ่ายทำเอาให้นึกตามจนหลุดขำ ทั้งที่เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากจะหัวเราะซักนิด

"ประธาน คุณมีเซ้นท์บางอย่างที่ทำให้คนอื่นที่อยู่ด้วยรู้สึกสบายใจรึไงนะ"

สังเกตหลายต่อหลายครั้ง คนที่อยู่กับเขามักจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอ ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยยิ้มเลยก็ตาม

"อ่ะแต่เว้นเลขาของสภารึเปล่านะ ผทเห็นพวกคุณชอบทะเลาะกันน่ะ"

แต่การทะเลาะกันก็ถือว่าสนิทกันมั้ยนะ..

ดวงตาสีฟ้าสั่นไหวเล็กน้อย สิ่งที่อีกฝ่ายพูดมันช่างดู เรียบง่าย.

แต่เขาไม่ได้คิดถึงมันเลยเสียซักนิด

'นี่เรา. ร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะ?'

คำถามที่ผุดขึ้นมาในหัว มันนานมากจนภาพจำในหัวเลือนลางไปหมด

"นึกภาพ.. ประธานร้องไห้ไม่ออกเลยนะครับ"

"เพราะดูเป็นคนที่ถึงเกิดเรื่องอะไร สีหน้าก็คงไม่เปลี่ยนตามไปด้วย"

กี้ดดดดดดดดดดดดด

“อย่างนั้นเหรอครับ”

”แล้วถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว ประธานจะทำยังไงเหรอครับ“

เขาหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่ต้องเดาก็อาจพอรู้ว่าคำถามของเขาแฝงเรื่องราวในชีวิตของตัวเองอยู่

บางทีการลองถามคนอื่นดูอาจช่วยให้เขาเห็นช้อยหรือทางเลือกที่กว้างขึ้นมากกว่าการออกมาเดินยามค่ำคืนที่ดูแล้วก็อันตรายจนอาจเกิดอุบัติเหตุหรือสิ่งที่ไม่คาดคิดได้

"..."

เขาไม่ตอบอะไร แต่นั่นก็คือคำตอบแล้ว

"ประธานเคยมีช่วงเวลาที่สูญเสียคนสำคัญมั้ยครับ"

ดวงตาสีฟ้าไม่ได้หันไปมองคู่สนทนาเลยซักนิด

"อาจมากกว่า 1..อาจเป็น2..ไม่ก็3.."

"..."

เขาเดินเข้าไปนั่งข้างๆแต่โดยดี ในตอนนี้เขาคงไม่มีกะจิตกะใจอยากแกล้งอะไรคนนี้อีก ดวงตาสีฟ้าหลุบลงต่ำและปล่อยให้รถพาเขาไปที่ไหนซักแห่ง

"นอนไม่หลับ เหรอครับ..?"

เขาถามไปแบบคาดเดา

'นอนไม่หลับ..'

หลังจากขึ้นปี2มาก็มีเรื่องราวเต็มไปหมดในชีวิตของเฮียวโด จนไม่นานร่างสูงก็ลุกออกจากเตียง ด้วยสภาพที่ดูเหนื่อยหน่ายและใต้ตาที่เริ่มคล้ำ

เฮียวหยิบเสื้อคลุมมาสวมอย่างลวกๆก่อนจะเดินออกจากหอไป

'เวลานี้มินิมาร์ทคงยังเปิดอยู่.. หาอะไรซื้อไว้เป็นข้าวเช้าแล้วกัน'

ไม่นานรถเมล์ก็มาหยุดที่จุดโดยสาร

"อ่ะ"

ในเวลาแบบนี้ ไม่คิดว่าจะได้เจอคนคุ้นหน้าเลยซักนิด..

"ประธาน?"