krytykapolityczna.pl/kultura/odrz...

To tym bardziej bolesne, że wśród znajomych z akademii mam sporo osób pochodzenia żydowskiego, które często się dystansują od konfliktu. Co oni_e mają zrobić z tym wszystkim? Co ze szczytnym hasłem „nigdy więcej”, które nie jest egzekwowane w innych warunkach geopolitycznych?

Syjonistyczny spektakl przemocy w wykonaniu Benjamina Netanjahu i jego ortodoksyjnych zwolenników pokroju Hartmana ostatecznie kompromituje sprawę Żydów. Doszukiwanie się np. przejawów antysemityzmu w studenckich propalestyńskich demonstracjach – w USA już brutalnie pacyfikowanych – to aberracja.

Cokolwiek by nie mówić o polskim antysemityzmie, to nie można maskować ludobójstwa w Gazie rozpamiętywaniem Auschwitz oraz Marca '68 i odwracać kota ogonem. To już nie działa. Żydzi też potrafią wyrażać poglądy faszystowskie – ktokolwiek śledził casus Érica Zemmoura, wie, o czym mowa.

To dokładnie taka sama sprawa jak z niesławnym transparentem pseudokibiców Maccabi Hajfa: „mordercy od 1939”. Wyniosły Adornowski elitaryzm połączony z ortodoksyjnym kultem izraelskiego męczennika i absurdalnym przekłamywaniem historii, tak jakby „morderców” nie było nigdzie indziej, niż w II RP.

"Krytykując lewicę, prawica lubi powoływać się na nieczytanego przez siebie George’a Orwella, tymczasem okazało się, że realizują orwellowską politykę w praktyce, choć w USA, a nie w Wielkiej Brytanii, jak przewidywał słynny socjalista." (Xavier Woliński)

"przy okazji dyskusji o tzw. nocnej prohibicji jesteśmy świadkami czegoś, co ostatecznie pokazuje, jak bardzo polscy liberalni boomersi puścili się poręczy i nie ogarniają już świata."

„Więcej zbrojeń, więcej inwigilacji, nieustanne tworzenie wroga, […] a wszystko to za fałszywą obietnicę bezpieczeństwa w świecie, w którym największym politycznym złotem jest podnoszenie każdego niebezpieczeństwa do rangi zagrożenia egzystencjalnego” (Łukasz Łachecki)