"ค่ะ คุณก็ไม่ต่างกันนักหรอกนะคะ"

ยกยิ้มสู้ตอบกลับไปราวว่าเธอนั้นก็รู้ดีว่าพวกเธอนั้นไม่ได้ต่างกันมากนักหรอก

การถูกคนเจ็บเบียดมานั้นทำให้เธอเซไปเล็กน้อยเพราะไม่ได้ตั้งตัวก่อนจะออกตัวสู้แรงดันกลับไป

ใบหน้าคิ้วขมวดจากการถูกเข้ามาสัมผัสนอกเหนือจากในสนาม อดไม่ได้ที่จะออกแรงเบียดผลักกลับไปก่อนจะละตัวหนี

"คุณนี่ นิสัยไม่ดีเลยค่ะ"

มองหัวจรดเท้า

"คุณก็ไม่ได้สูงใหญ่ไปกับฉันเท่าไหร่นะคะ"

"ถ้าฉันตอบว่าทั้งสองล่ะคะ? เพราะฉันรู้สึกตลกไม่น้อยเลย"

เพราะการยิ้มถือเป็นการแสดงออกที่ง่ายที่สุดและเป็นไม่เป็นที่รำคาญสายตาของผู้คน

ก็ยกเว้นไว้หนึ่งคนล่ะมั้งนะ

"ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่ใช่พวกเก็บกดหรอก หากไม่ชอบฉันก็บอกไปก็เท่านั้น"

"เพราะอย่างนั้น ฉันไม่คิดว่าฉันเป็นคนปากแข็งนะคะ?"

เธอคิดว่าเช่นนั้น

"เอาล่ะค่ะ รีบทำแผลและกลับไปพักดีกว่า ก่อนที่คุณจะล้มไปจริงๆ "

คำกล่าวหานั้นทำให้เธอชะงัก ไม่ใช่ว่าเธอนั้นไม่รู้ตัวเองว่าสิ่งที่ทำไม่ต่างจากการสวมหน้ากากบังหน้า

หากว่ามันไม่ได้ผิดอะไรไม่ใช่หรือไร

"ฉันไม่ได้พูดเอาใจหรอกค่ะ เพียงพูดไปในสิ่งที่ฉันคิดเท่านั้น"

มือขาวกุมรอบมือที่วางมาให้มั่นเพื่อเธอจะนำทางทั้งสองออกจากสนามไปยังห้องพยาบาลเสียที

รอยยิ้มยกขึ้นพร้อมดวงตาที่ฉายทั้งแววขำและหงุดหงิด

เพราะแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่อาจตอบคำถามนั้นได้ชัดเจน

(+)

เหอะ อดไม่ได้ที่จะแสดงอาการไป พวงหางสะบัดพร้อมใบหูที่ลู่ลง

"ขอโทษนะคะ พอดีฉันไม่ค่อยชอบความคิดนั้น"

"แต่มันคงก้าวก่ายเกินไป เพราะฉะนั้นฉันขอพูดเพียงว่าฉันไม่เห็นว่าคุณอ่อนแอ"

มือข้างหนึ่งยื่นออกไปพร้อมใบหน้าที่เรียบนิ่งด้วยรอยยิ้ม

"พอดีฉันแค่ยังไม่อยากเห็นเพื่อนร่วมทีมต้องบาดเจ็บจนต้องออกจากทีมก็เท่านั้น"

"มันคงน่าเสียดายแย่"

เพราะทุกตำแหน่งที่หายไปนั้นน่าใจหายเสมอ

อุตส่าห์หวังดีแท้ๆ คำพูดที่ตอบมาเล่นเอารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ทั้งนั้นใบหน้ายังคงประดับยิ้ม แสดงออกมาเพียงดวงตาที่แข็งกร้าวขึ้น

"ฉันพูดไม่เข้าหูคุณเข้าเสียได้ ขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันอาจพูดตรงไปเสียบ้าง"

รอยยิ้มยกขึ้นอีกเป็นการตอบ เธอตรงหน้ามีแนวคิดอย่างนั้นเองสินะ

"ฉันจะถือว่านั่นเป็นคำชมนะคะ พอดีฉันคิดว่าการยิ้มค่อนข้างเป็นสิ่งที่ดี"

มันทำให้เธอดูเป็นมิตรและน่าเข้าหามากขึ้น

(+)

"ฉันว่าคุณควรไปรักษาที่ห้องพยาบาลเสียก่อน หากล้มไปตอนนี้คงน่าเสียดายแย่"

พวงหางสะบัดอยู่ด้านหลัง ดวงตาจับจ้องไปมิวางตา

"ฉันไม่คิดว่านั่นคือความอ่อนแอ ไม่ว่าจะม้าเก่งจากไหนก็สามารถบาดเจ็บได้"

รอยยิ้มกว้างขึ้นพร้อมเสียงลอบขำเบาจากลำคอ

"หนาวหรือเปล่าคะ? ถ้าไม่รังเกียจ ฉันสามารช่วยพาคุณไปห้องพยาบาลได้นะคะ"

ใบหน้าหุบยิ้มพร้อมสายตาที่มองไล่หลังอีกม้าไปด้วยความนิ่งเฉย

ก็ไม่ได้เกลียดหรอก ความพยายามอันแรงกล้านั่น

รอยยิ้มประจำประดับขึ้นอีกครั้งก่อนจะเดินตามไปตีคู่กับอีกคนอย่างไม่รีบร้อน

"ก็ไม่ได้บอกว่าอ่อนแอนี่คะ คุณตีความไปเองหรือเปล่า"

"หลังการแข่งเช่นนี้ เป็นใครก็คงเหนื่อยทั้งนั้น ไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไร"

ดวงตาเหลือบมองร่างอันสะบักสะบอมนั่น รอยยิ้มยังคงเดิมไม่คลายไปไหน

(+)