น้ำตาแตกตั้งแต่ที่เขาพูดคำแรกออกมา หนูแม่งไม่ไหวว่ะ สมองเข้าใจทุกอย่าง แต่ก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี ภาพในความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาจนทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ สุดท้ายก็มีแต่ตัวหนูที่ยังไม่หลุดพ้นจากความทรมาน

สิ่งที่ชอบก็ไม่สามารถทำให้ตื่นเต้น มันว่างเปล่าและโดดเดี่ยว โลกที่เราอยู่มันช่างทรมานเหลือทน น้ำตามีแต่จะกัดเซาะรูในจิตใจ ความคิดมีแต่จะทุบตีดวงใจจนแหลก ทำไมเราถึงยังมีชีวิตอยู่นะ

ช่วงนี้นุเป็นอะไรไม่รู้ ไม่ชอบงานตัวเอง ไม่ชอบตัวเองด้วย รู้สึกล้มเหลว ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น ไม่อยากคุยกับใคร จิตตก หดหู่ หมดไฟ แค่อยากได้ใครสักอยู่ข้างๆแบบไม่ต้องพูดอะไร อยากได้กอด

มันเป็นเขินขนาด แต่นิ่งไว้ ผมเคยผ่านสถานการณ์แบบนี้มาก่อน

และคนทำมือถือร่วงเก่ง

หนึ่งวันมี24ชม กุนเยไปแล้ว25