پارادوکس یعنی من ،که از یه طرف دلم میخواد یکی توی زندگیم باشه ولی از طرف دیگه توان یه شکست دوباره و تجربه ی تلخ جدید رو ندارم…

ولی تو زندگی همه ی ما یکی باید باشه،یکی که وقتی از همه چیز و همه کس بریدی، وقتی دیگه نای ادامه دادن نداری، بیاد بغلت کنه و بگه من کنارتم، یکی که توی سخت ترین روزا بشه برات یه تکیه گاه، یه پناه امن…

جمعه هایی به غایت دلگیر…

من پر از حرفم، لبریز از ناگفته ها، اما کجاست گوش شنوا؟!

یجوری اینجا خلوته، که حس می کنم تنها توی کوهستان گیر افتادم و صدام به گوش هیچ کس نمیرسه ، فقط انعکاس صدام برمیگرده به خودم…