لیوان چایی به دست، بشینی به تماشای بارون:)

دقیقا مثل اونجایی که مسکوب میگه"از بی‌رحمی و بدبختی بشر به قول فردوسی موی بر اندامم دشنه می شود."
همچین حالی‌ام!

"کسی که چای‌نوشیدن بلد است، فراموش کردن هیاهو و تکاپوی زندگی روزمره را هم بلد است"
همین یه تیکه از کتاب بهانه‌ی چایی دم کردن آخر شبم شد:)

چراغ ‌ها را خاموش کرد، تا تخیل بتواند در تاریکی به دیدار حافظه برود!

به قول مسکوب؛ هر چه پیشتر می‌روم تنهاتر می‌شوم. گمان می کنم به روز واقعه باید خودم جنازه‌ام را به گورستان برسانم!

شعر _ لبریز است از _ امکان پرنده شدن

سکوت کردن در بین گفتنی‌ها.

برقرار باد قدرت تخیل !