ฟังแล้วก็เหมือนค่อยๆคลายปมออกทีละน้อย เสียงสั่นเทาหัวเราะฝืดเคืองออกมา

"ฮ่า ฮ่า... นั่นสินะ... ขอให้โลกนี้ใจดีกับเราบ้าง"

มือข้างขวาถูกยื่นออกไปจับมืออุ่นของน้องชายในความเงียบเชียบ ลมหายใจที่ติดขัดจากการกลั้นน้ำตา เอเวอรี่รู้สึกร้อนที่หัวตาจากน้ำตาที่เอ่อล้น แต่ไม่... เขาไม่ได้ร้องไห้หรอก แค่มีฝนหยดลงมาเท่านั้นเอง

ไร้ซึ่งเสียงพูด มีเพียงความเงียบที่เขามอบให้น้องชายช่วยปลอบเรา

เขานิ่งเงียบนั่งฟัง โชคดีจริงๆที่น้องชายของเขาไม่เห็นหน้าของเขาตอนนี้ เพราะมันต้องเหยเกมากแน่ๆ...

"อยากทุกวันเลย"

เขาพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น

"แต่ข้างนอกนั้นพี่ไม่มีอะไรเลย พี่ไม่รู้ว่าถ้าพี่ออกไปแล้ว..."
.
.
.
" พี่ยังจะเป็นอะไรได้อยู่มั้ย"

พูดไปแล้วก็เหมือนพี่ก้อนสะอื้นจุกอยู่ในลำคอ

"อืม"

เหมือนให้อินโทรเวิร์ดสองคนมาอยู่ด้วยกัน บทสนทนามันเลยไม่ค่อยคืบหน้าสักเท่าไหร่นัก

เอเวอรี่คิดว่าอาจต้องให้เวลากับน้องชายสักพัก เจ้าตัวเลยย่อตัวลงนั่งข้างๆน้องชายห่างกันหนึ่งระยะแขน ให้วิคเตอร์มีพื้นที่ให้ตัวเอง แต่ก็ให้รู้ว่ายังมีเขาอยู่ข้างๆ

เขาเหม่อมองไกลออกไป แต่ใจของเขาก็กำลังพะวงกับคนข้างกายที่กำลังแตกร้าว ไม่ต่างจากตัวเขาสักเท่าไหร่นัก...

จะปลอบก็ไม่รู้จะปลอบยังไง?
จะช่วยก็ไม่รู้จะสามารถทำได้มั้ย?

กับเขาเองที่ก็ไม่สมประกอบเช่นกันน่ะ

เสื้อนอกนักเรียนสีแดงถูกถอดออกแล้วโยนคลุมหัวอีกฝ่ายลวกๆ

"เจ็บก็ร้อง เมื่อก่อนก็ทำอยู่ตลอดนิ"

แล้วพอร้องเสร็จแล้ว... ช่วยยิ้มให้พี่เห็นหน่อยได้มั้ย?

"ตรงนี้ไม่มีใครเห็นหรอก"

ไหล่กว้างยักขึ้นเบาๆ ก่อนจะเสตามองไปที่ท้องฟ้านอกตรอกที่สว่างสดใส แต่ก็กลายเป็นมืดครึ้มทุกครั้งเมื่อมันสะท้อนในตาข้างซ้ายของเขา

"บุหรี่น่ะ... มันเอาไว้สูบเพื่อลืมนะ"

เขายิ้มเบี้ยว ไม่ได้มีเจตนาเพื่อชี้นำแค่แถลงไข

"แต่ก็อย่าเพิ่งมันจนเกินไปเลย ถึงจะรู้ว่าพี่ไม่ควรพูดแบบนี้"

เขาอ้าปากอีกครั้งเพื่อจะบอก

'แต่พี่เป็นห่วงนายนะ...'

แต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกไป

"ช่างเถอะ ทำอะไรก็ทำ"

ไม่แม้แต่จะสูบให้ถึงครึ่งมวน เอเวอรี่โยนมันลงพื้นคอนกรีตก่อนจะใช้คัมชูราคาแพงขยี้มันจนดับ พอแล้วสำหรับบุหรี่หน้าน้องชายคนนี้ ควันมือสองมันแย่ซะยิ่งกว่าเจ้าตัวดูดเองซะอีก

"ก็เรื่อยๆ ตามอัตภาพ"

เขาตอบให้เป็นกลางที่สุด

"พี่ไม่ค่อยชอบคุยหยอกเล่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว"

"แต่ถ้าต้องการความเงียบให้พักสมองก็มาหาได้"

เขาจ้องดวงตาของอีกฝ่ายนิ่งๆ หมายความตามที่พูดจริงๆ

"พี่ต้อนรับนายเสมอ"

อีวี่สูบบุหรี่เงียบๆ เหมือนคนครุ่นคิดใครครวญ แล้วก็พ่นควันออกมาอีกครั้งก่อนจะตอบ

"ก็เจอกันตลอดนั่นแหละในปาร์ตี้ ฉันคงนอนอยู่สักมุม แค่นายไม่เห็นเฉยๆ"

เขาเค้นยิ้มจางๆที่ดูเหนื่อยอ่อน

"เรียนเป็นยังไงบ้าง ทำได้ใช่มั้ย?"

ไม่ต่างจากที่คาดเท่าไหร่ เอเวอรี่ยกมือขึ้นลูบหลังน้องเบาๆ และดึงบุหรี่ออกมาจากมืออีกฝ่ายมาคาบไว้แทน

"ถ้าไม่ไหวก็พอ ไม่ต้องฝืน"

เขาบอกแค่นั้นก่อนจะหยิบลูกอมออกมาจากใต้เสื้อเทส่งให้วิคเตอร์ เป็นลูกอมกลิ่นมินต์รสหวานที่เขามักพกไว้ดับกลิ่นบุหรี่นี่แหละ

ควันบุหรี่ถูกเปลี่ยนมาอัดลงปอดของเขาแทนและถูกปล่อยออกมาให้ล่องลอยอยู่ในอากาศ

(+)
ซิปโปสีเงินเรียบถูกเปิดออกดังเป็นเสียงเอกลักษณ์ใส ปลายบุหรี่ค่อยๆถูกเผาไหม้จนเกิดประกายไฟสีแดง

"สูดเข้าเหมือนสูดอากาศทางปากนั่นแหละ แล้วกักไว้ในปอดสักแปปแล้วค่อยหายใจออก"

เขาบอกวิธีการที่คิดว่าเข้าใจง่ายที่สุด

"ค่อยๆล่ะ"

เขามองบุหรี่ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าวิคเตอร์อีกครั้ง

"มันไม่ดีหรอกนะ"

รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ควรพูดสิ่งนี้ที่สุด แต่เพราะใจลึกๆของเขาที่ยังคงรักน้อง จึงไม่อาจตัดใจไม่สั่งสอนไม่ได้

"..."

เขาอยากจะถามไถ่ว่าเครียดอะไร ไปเจออะไรมา แล้วตอนนี้โอเคมั้ย แต่อีวี่ก็ปากหนักไม่ถามออกไปแม้แต่คำเดียว และทำเพียงแค่ถอนหายใจออกมาก่อนจะคว้าบุหรี่ในมืออีกฝ่ายมาแกะส่งให้คาบ พร้อมหยิบไฟมาจุด

เอเวอรี่เดินเอื่อยๆ มาไม่รีบร้อน ทั้งที่ในใจกำลังว้าวุ่นต่างจากที่แสดงออกสุดขั้ว เขาเดินมาตามทางจนมาหยุดที่ตรอกลับตาคนตามที่ถูกนัดไว้ และก็ได้พบกับคนผมทองหม่น น้องชายที่เขาไม่ได้ใส่ใจมานาน...

"..."

"ไง"

ไม่สามารถสรรหาคำมาพูดคุยเลยทำได้แค่ทักทายสั้นๆ

"ที่เรียกมามีอะไรรึเปล่า?"

เขาถามพลางสายตาก็เสมองบุหรี่ในมืออีกฝ่าย

คนผมทองโคลงหัวเค้นหัวเราะตาม

"ต่อยไม่เป็นก็จบแล้ว ให้ตายสิเจ้าน้องนั้น..."
เอเวอรี่ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาวางเงิน 50 ปอนด์ลงกลางโต๊ะ

"ไม่เอาน่าแมท เลือกสักข้างสิ แต่ฉันขอลงพนันข้างฮันส์"

"แต่จะมีคนลงข้างวิกมั้ยเนี่ย?"

ลิ้นสีชมพูแลบเลียกลีบปากพร้อมจ้องแก้วที่ตนเพิ่งดื่มหมดไปเมื่อครู่

"ติดหวานชะมัด คราวหลังขอเป็นชาอังกฤษพอนะ"

ขาเรียวเดินก้าวไปหาอีกฝ่าย ยกมือจับแก้วชาของตัวเองในมือฮันเซล

"ขอบใจนะที่หยิบมาให้"

เขามองหน้าเจ้าหนุ่มผมขาวที่ยกแก้วชาอัสสัมของเขา ตอนแรกก็กะว่าจะคืนไปดีๆ แต่พอเห็นว่าเป็นเจ้าฮันเซล มือที่กำแก้วของอีกฝ่ายก็ยกขึ้นจรดริมฝีปากที่ประดับรอยยิ้มของตัวเอง

"ฉันรู้"

พูดแค่นั้นก่อนจะกระดกจนหมดแก้วพร้อมเช็ดริมฝีปากด้วยแขนเสื้อจนมันเปียกชื้นเล็กน้อย

"ขอบคุณที่เลี้ยง"