病态

จริงๆมีคนคิดแบบนี้เยอะกว่าที่คิดค่ะ (อีก 2 คน 555555) ตอนมันตัดจบเราหัวแบลงค์มากจริงๆ แบบ ไม่ได้การ จะมีแค่เราที่ตาลอยอยู่ในโรงแค่คนเดียวงั้นรึ พอพูดแล้วมีคนคิดเหมือนกันเลยแบบ โอเค คุ้มแล้วที่ไปดูค่ะ 😎✨

ตอนนี้อยากอ่านโม่ตู๋เพราะอยากอ่านไอเด่กแสบกับลุง 55555

花事

ได้ยินจากคนอ่านมังงะเหมือนกันค่ะว่ามีเล่าได้เยอะกว่านี้ เลยโอเค ถ้ามีมังงะให้อ่านก็จะรออ่านแล้วพูดจากตรงนั้นด้วยค่ะ 😆

ปล. ชอบลุงที่เป็นเสียงคนพากย์ลุงโนวัค ถ้าจำไม่ผิดนี่เป็นเสียงตอนเปิดเรื่องใช่มั้ย เป็นคาร์ที่มีอะไรจริงด้วยแฮะ

สรุปในสรุป เราว่าแนวคิดโอเค น่าสนใจ แต่ execution อาจจะยัง ซึ่งไม่ได้หมายถึงงานภาพ งานศิลป์อะไร แต่หมายถึง story telling เลยคาดหวังกับมังงะมากกว่า และถ้าอ่านมังงะอาจจะมีอะไรให้พูดและวิเคราะห์ได้เยอะกว่านี้ อันนี้มันยังให้ครสเหมือนตลควิ่งมาพูดผ่านหน้าเราแล้วก็ไป แล้วตัวเราก็อยู่นอกวง มองพวกนี้วิ่งผ่านไปงี้

ตอนดูพาร์ทตลคคุยกันเกือบหลับแล้ว ตื่นขึ้นมาก็ตอนมันเริ่มวิ่งเพราะเพลงเดือดมาก แต่โดยรวมตอนออกจากโรงมาหัวงี้โล่งไปหมด ไม่รู้จะเริ่มจับจุดไหนมาพูดดี ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าพูดวนมั้ย แต่ก็ประมาณนี้แหละ 😂

สรุปโดยรวมเลยนะ ไม่ค่อยถูกใจ story telling แบบนี้ เรารู้สึกว่าไม่ค่อยเห็นมิติทางสังคมของตัวละคร เราไม่รู้ว่าเค้ามาจากไหนและจะไปไหน ดูแล้วเลยไม่ค่อยอิน ในแง่ของการเป็นตลคที่นำเสนอแนวคิดเองก็ไม่ค่อยรู้สึกถึงพาราเรลของแนวคิดที่หยิบมากับเหตุการณ์ที่จะทำให้คล้องไปกับเมสเสจที่ยกมาด้วย

ตัวละครพูดจาเท่นะ ชวนคิด แต่พูดเร็วมากจนไม่ได้มีเวลาคิดตาม อย่างซาอิทสึเปิดมาแบบโดนใจมาก แต่ก็ยังรู้สึกว่าเค้าทำหน้าที่ลอยไปลอยมา ซึ่งตัวละครอื่นในเรื่องก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ได้ยินว่ามังงะเล่าละเอียดกว่านี้ เลยอยากอ่านมังงะเหมือนกัน

อีกอย่างก็คือซับไทยแย่มาก นอกจากสะกดผิดแล้วยังข้าม ไม่แปลบางท่อนอีก เลยใช้เวลาในโรงไปกับการกวาดตาอ่านทั้งซับไทยซับอิ้ง หูฟังญี่ปุ่น ตามองภาพ หัวก็ความ metaphor ของตัวละคร ประสบการณ์โดยรวมเลยถือว่าดูด้วยความข้องใจ พยายามถอดรหัสว่าเค้าพยายามจะทำอะไรกันแน่ แล้วนำเสนอออกมายังไง

ส่วนตัวก็ไม่ใช่คนที่ชอบแข่งขันด้วย เราไม่วิ่ง ไม่แข่งขัน ไม่มีคู่แข่ง ไม่พยายาม เราเลยไม่คิดถึงประเด็นที่ว่าคนเราวิ่งไปเพื่ออะไร ทำไมต้องรวบรวมบีบอัดทุกสิ่งให้แสดงผลออกมาในระยะ 100 เมตรนั้น ในเมื่อเรามองว่า life is a long run การแข่งขันไม่ได้เป็นตัวชี้วัดอะไรเลย ซึ่งนี่เป็นแค่แนวคิดส่วนตัวเท่านั้น ยกมาพูดประกอบเพื่อบอกว่าเมสเสจที่ตลคยกมามันยังไม่ใช่ท็อปปิคที่เรารู้สึกรีเลทเท่าไหร่

มันเลยทำให้เราไม่ได้มีความรู้สึกร่วมไปกับตัวละครเลย ไม่ได้รู้จักตลคขนาดนั้น และเค้าจะทำอะไรก็ดูไม่ค่อยเกี่ยวกับเรา ดูๆไปก็ได้ความรู้สึกว่า เหรอ โอเค รับทราบ แค่นั้น

หรือต่อให้เราไม่ต้องรู้ก็ได้ว่าความเชื่อแบบนี้มีที่มายังไง เราก็ยังรู้สึกว่าตัวละครทำหน้าที่เป็นภาชนะในการ deliver แนวคิด โดยที่เราไม่ได้เห็น agency ของตัวละคร เราเลยไม่สามารถมองตัวละครในเลนส์ realistic ได้ เราเลยมองตลคในแง่ที่เป็นตัวนำเสนอ metaphor และแนวคิดต่างๆมากกว่า

แต่ตัวละครยังขาดมิติทางชีวิตและสังคม เราไม่รู้ว่าตลคโตมายังไง ได้รับแนวคิดมาจากไหน (ถ้าจะมีก็มีที่ได้ inspire มาจากตลคอื่น) พ่อแม่ครอบครัวเป็นยังไง อะไรเป็นแรงกดดันให้ตัวละครเลือกที่จะทำตามปรัชญาที่เชื่อ ความเชื่อของเค้ามาจากไหน มันเลยทำให้ตัวละครลอยไปหน่อย

ซึ่งเราว่าเราไม่ค่อยเห็นสตอรี่ที่จะหยิบมาเพื่อนำเสนอเท่าไหร่ เราคิดว่าทั้งเรื่องคือการยืมตลคมานำเสนอ metaphor ที่ว่าเราวิ่งไปเพื่ออะไร เราพยายามไปเพื่ออะไร เราจะใช้ชีวิตยังไง

ตอนดูไม่ได้คิดตามประเด็นที่โยนมาขนาดนั้น เพราะเราว่ามันเป็นสิ่งที่เราก็รู้อยู่แล้ว อย่างเช่นว่าจะพยายามทำอะไรซักอย่างด้วยความรู้สึกแบบไหน การแพ้ ชนะ การก้าวข้ามตัวเองเป็นยังไง บลาๆๆ เราแค่อยากดูว่ามันจะนำเสนอออกมายังไงมากกว่า

ก่อนอื่นขอบอกว่าพอดูจนจบแล้วไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมด้วยเลย เราคิดว่ามันเล่าเรื่องเหมือนหนังอินดี้คือโยนแนวคิดและปรัชญาผ่านปากตัวละคร เหมือนมานำเสนอบทพูด แต่เราไม่ได้รู้สึกว่ามันเชื่อมโยงอะไรกับเรา เราคิดว่าแนวคิดที่ตลคแต่ละตัวยกมามันยังขาด ground ว่าทำไมตัวละครถึงเชื่อแบบนั้น พอดูการเล่าเรื่องโดยรวมแล้วเราคิดว่ามันไม่ได้ให้ supporting argument เรามามากพอ

จะไม่เล่าเรื่องย่ออะไรทั้งนั้น รีวิวนี้ขอแสดงความเห็นแบบเต็มๆ ใครยังไม่ได้ดูข้ามไปเลย หรือถ้าอยากอ่านเราฝอยก็ตามสบาย 🤣 ตอนแรกคิดอยู่ว่าจะติดแฟล็กดีมั้ย แต่ไม่ได้เปิดเผยเนื้อหาในเรื่องขนาดนั้นเลยขอไม่ใส่ละกัน

แต่แบบ ตอนดูไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ สนุกตอนได้เม้า 55555