(กลับมาแบบโดนผปค.บังคับแต่งตัว 😆✨️ กลายเป็นแมวเมี๊ยวๆ แต่ขู่แฟ่ๆๆ(?) /ตะปบ)

(เมี๊ยววว แฟ่ๆๆ 🐱🐱)

(ขอบคุณนะคะ! เอย์จิคุงโดนจับแต่งตัวล่ะค่ะ555555 🫶✨️)

(ข ขข ขอบคุณคับ!!? 🥺)

"แปลว่าซาโต้คุงเป็นลูกชายคนเดียวงั้นเหรอ เคยอยากมีพี่หรือน้องอะไรแบบนั้นบ้างไหมล่ะ?"

ถึงเอย์จิจะดูเป็นคนซีเรียสที่มักจะคุยแต่เรื่องสาระ แต่ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนเขาจะต่อบทสนทนาได้อย่างไม่ติดขัดเลย

ความสามารถพิเศษที่ได้มาจากการขี้บ่นรึเปล่านะ?

" ? "

เอย์จิดูจะรับรู้ได้ถึงประโยคที่ขาดๆ หายๆ เลยหันไปมอง สีหน้าฉายแววสงสัยเล็กน้อยว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรรึเปล่า

แต่ถึงจะพูดวกวนไปบ้าง เขาก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายพูดชมด้วยถ้อยคำจริงใจ จึงหลุดยิ้มมุมปาก—แต่ก็ดูเหมือนเจ้าตัวแอบขำไปในที

"วันนี้นายดูแปลกไปนะเนี่ย?"
"แต่ฉันดีใจที่นายคิดแบบนั้น"

เริ่มใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวกับกับข้าว จัดเรียงเป็นระเบียบขณะพูด

(+)

ดีล่ะ พอได้ยินแบบนั้นเอย์จิก็ดูจะมั่นใจในตัวเองขึ้นมาอีกนิดหน่อย

เขาควงแขนตัวเองเล็กๆ ก่อนจะดึงถกแขนเสื้อประหนึ่งจริงจังกับกิจกรรมที่จะทำต่อไปเอามากๆ

"งั้นมาเริ่มกันเลย"

ว่าแล้วก็ย่อตัวลงคุกเข่า รอให้รุ่นน้องขึ้นหลังมา

"อื้ม แน่สิ"

เอย์จิเท้าเอวสองข้าง

"เมื่อกี้นายอุ้มฉันไปแล้วนี่ คราวนี้ตาฉันแล้วล่ะ" พยักหน้าด้วยความจริงจัง "ถ้านายทำอยู่คนเดียวคงเหนื่อยแย่"

"แต่ฉันคิดว่าฉันแบกนายไหวนะ คงเชื่อฉันใช่ไหม?"

แม้ว่ารุ่นน้องจะตัวสูงและตัวหนากว่าเขาไปหน่อย แต่เอย์จิคิดว่าตนเองทำได้— แหงล่ะ เขาอยู่ชมรมเคนโด้เชียวนะ อีกอย่างเขาก็เป็นคนแรงเยอะอยู่แล้วด้วย

...

แต่เรื่องวิ่งนี่ไม่แน่ใจเท่าไหร่หรอก (...)

เอย์จิถือตะเกียบ ดูไม่ถือสาที่รุ่นน้องเริ่มชวนคุยมากมาย

"พูดถึงแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องๆชอบฉันรึเปล่าแฮะ..."

"เจ้าตัวแสบสองคนชอบบอกว่าฉันขี้บ่น แล้วก็ดุ" เขาบ่นด้วยสีหน้าจริงจัง "ก็ช่วยไม่ได้! เด็กพวกนั้นซนจริงๆ จะไม่ให้บ่นได้ยังไง"

"แต่คนเป็นพี่ ยังไงก็ต้องดูแลน้องนั่นแหละ ใช่มั้ยล่ะ?"

ถึงจะดูเป็นคนเคร่งขรึมแล้วก็แอบดุอย่างที่น้องๆ ว่า แต่เวลาพูดถึงเด็กๆ กลับมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ด้วย

"ฮื่อ ถึงจะบ๊องๆ ไปบ้างก็เถอะ แต่เธอนิสัยดีนะ"

เอย์จิพยักหน้า พลางนึกถึงเพื่อนคนที่ว่าไปด้วย ถึงสาวเจ้าจะไม่ทันใส่ใจเรื่องที่ว่าดันให้เบนโตะที่น่ารักขนาดนี้ให้กับผู้ชายก็เถอะ...

ถัดมาก็เขาเลิกคิ้วให้กับคำพูดของคนข้างๆ
แต่ก็นะ ไม่เถียงหรอกว่าเขาเป็นคนจริงจัง

"ปกติก็ทำทุกวัน เพราะที่บ้านมีฉันสันทัดเรื่องทำอาหารอยู่คนเดียวด้วยแหละนะ"

"แต่จะเรียกว่าเก่งไหม ก็- อาจจะพอได้อยู่"

(+)

ส่วนเอย์จินั้นไม่ได้คิดอะไรเลย ที่เขาคิดมีเพียงแค่คิดว่าจะคุยอะไรดีก็เท่านั้น— ก็ปกติชวนคุยแต่เรื่องมีสาระนี่นา ส่วนเรื่องทั่วไป...

เป็นจังหวะเดียวกันกับที่รุ่นน้องทักขึ้นมาพอดี เขาจึงเอ่ยตอบ

"อ๋อ ถ้าเป็นกล่องนี้ล่ะก็ เพื่อนให้มาน่ะ"

เขายกกล่องเบนโตะสีชมพูขึ้นมาประกอบ "แต่ปกติฉันก็ทำเบนโตะมาเอง ยกเว้นวันไหนจะยุ่งมากๆ"

"เพราะว่าปกติต้องทำให้น้องๆ อยู่แล้วด้วยน่ะ"

พอได้พูดก็พูดซะยาวเลย

เจ้าตัวพยักหน้าหงึก กระพริบตาปริบนิดหน่อยไล่ความมึนงงแล้วค่อยพูดถึงเรื่องต่อไปอย่างกระฉับกระเฉงดังเดิม

"ถ้างั้นเรามาเริ่มอีกภารกิจเลยมั้ย?"

"ฉันต้องให้นายขี่หลังสินะ"

เหมือนใจใบภารกิจจะไม่ได้กำหนดว่าใครจะต้องเป็นฝ่ายไหน แต่ยังไงซะเขาเป็นคนจับแผ่นนี้ได้ เขาก็น่าจะต้องเป็นฝ่าทำบ้างล่ะนะ

ซาโต้คุงเนี่ยเป็นคนซื่อตรงดีจริงๆ
... แล้วก็เหมือนลูกหมาเลย?

เพราะเห็นว่ามีคนดูปลื้มปริ่มกับคำชมก็เลยอดคิดอย่างนั้นไม่ได้—แต่ อืม เขาค่อนข้างประทับใจกับการทำภารกิจครั้งนี้ทีเดียวเชียว!

เอย์จิปัดเสื้อผ้าตัวเองนิดหน่อยเมื่อลงพื้นแล้ว

"อ่าฮะ ไหวแล้ว สบายมาก"

(+)