bsky.app/profile/dumb...

แต่…รูปปั้นสุนัขตัวนั้น…มันหันมามองรึเปล่านะ

รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้น สองขาขยับเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกับการหันกลับไปมองเส้นทางใหม่ที่เลือกเดิน

ไม่ว่าจะมองอยู่ที่ไหน ถ้านายได้เห็นละก็…ภูมิใจในตัวฉัน เหมือนที่ภูมิใจในตัวคนๆนั้นบ้างสักนิดนึงสิ

เจ้าหมาแก่

ไม่สิ หมอนั่นไม่สนหรอกและเขาก็ไม่ต้องสนใจด้วยซ้ำ ไม่จำเป็นต้องรายงานทุกเรื่องสักหน่อย

แต่เส้นทางนี้มัน…อย่างน้อยก็อยากได้ความเห็นบ้าง…อยากรู้ว่าคิดยังไง…

ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง อดกลั้นความรู้สึกต่างๆเอาไว้ในตอนที่หันหลังไปมองเป็นครั้งสุดท้าย หวังลึกๆว่าจะได้เห็นเจ้าของผมสีน้ำตาลยุ่งๆนั่นยืนส่งด้วยสายตาพึงพอใจหรือจะเป็นสายตาเยาะเย้ยก็ได้

ไม่มี…หมอนั่นไม่ได้มายืนส่งเลย…

ฮาโลบนศีรษะถูกเก็บเอาไว้ภายใต้โค้ทยาวแสนรุ่มร่าม ปีกสีขาวห่อตัวเก็บลงข้างศีรษะและซันเดย์ก็ดึงฮูทของชุดใหม่มาคลุมเอาไว้จนถึงหน้าผากเพื่อปิดบังใบหน้าไปด้วย ชุดใหม่ถูกออกแบบมาก็เพื่อการนี้ด้วย

ความรู้สึกใจหายเริ่มเพิ่มพูนขึ้นทุกย่างก้าวที่ออกห่างจากบ้านไปเรื่อยๆ โรบิ้นรู้ว่าเขาจะจากไป แต่คนอื่นไม่มีใครรู้ รวมถึงหมอนั้นที่หายหน้าหายตาไปเลย ควรจะบอกหรือฝากใครไปบอกรึเปล่า

ซันเดย์มองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก ชุดสีขาวที่สวมมาตลอดกำลังถูกปลดออกไปทีละชิ้น ทีละชิ้น แม้ว่าคนอื่นจะไม่เห็นแต่ซันเดย์เห็นมันอยู่ตลอด เถาวัลย์หนามที่วนล้อมอยู่รอบตัว มันไม่ได้ทำอันตรายแต่บางทีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเกินไปมันก็อาจจะบาดผิวได้

ชุดใหม่ที่ได้รับมาถูกสวมแทนที่ มันยาวกว่า รุ่มร่ามกว่า แต่มีชิ้นส่วนมากกว่า แต่กลับให้ความรู้สึกที่เป็นตัวของตัวเองมากกว่า แบบนี้คงดีแล้วรึเปล่า

คิดเหมือนกันค่ะ อย่างน้อยมาให้หายคิดถึงหน่อยก็ยังดี 🥹