10/
O, bir lider değil; bir çağdı.
Gülüşüyle umut, hüznüyle ders, yalnızlığıyla ibret bıraktı.
Atatürk hâlâ yaşıyor. Zihinlerde değil; vicdanlarda, karakterde, duruşta.

Huzur içinde uyu Atam...

9/
Bir gün Hasan Rıza Soyak’a şöyle dedi:
“Benim ölümüm, bir adamın değil, bir devrin ölümüdür.”
Ve gerçekten öyle oldu.

8/
Çocuklara ayrı bir sevgi beslerdi.
Bir çocuk ağladığında susturmak için her şeyi yapardı.
O yüzden 23 Nisan’ı onlara armağan etti.

7/
İçkiyi keyif için değil, uyuyabilmek için içerdi çoğu zaman.
Uyuyamazdı çünkü düşünürdü.
Milletin geleceği, halkın hali, memleketin yarını…

6/
Mal mülk biriktirmedi.
“Bana milletin sevgisi yeter. Giderken onu götüreceğim” derdi.
Vefat ettiğinde cebinden çıkan tek şey, bir mendil ve bozuk paraydı.

5/
Kıyafetine, temizliğine çok özen gösterirdi.
Paçaları ütüsüz, ayakkabısı tozlu birini görünce hemen fark ederdi.
“Bir devlet adamı önce kendine saygı duymalı” derdi.

4/
Bazı geceler, herkes gittikten sonra tek başına rakı içer, eski Türk musikisi dinlerdi.
En çok da “Fikrimin İnce Gülü”nü…
O anlarda kimseye görünmek istemezdi.

3/
Yalnızlıktan nefret ederdi.
Sofrasında dostsuz kalmak istemez, saatler süren sohbetleri severdi.
Neşesi boldu, ama içinde hep bir hüzün taşırdı.

2/
Atatürk geceleri uykusuzluk çekerdi.
Çoğu zaman sabaha karşı dalar, öğlene kadar uyurdu.
Sabahları kimse onu uyandırmaya cesaret edemezdi..