Precies dit! Alsof het een vrijbrief is om je zo te mogen gedragen wanneer je chef-dirigent bent. Ook binnen orkesten is heel lang zo gedacht. En ik denk eigenlijk nog steeds.

Er zijn gelukkig ontzettend veel voorbeelden van hoe het ook kan. Daarom begrijp ik niet (nu ik ouder ben en wat meer afstand heb van orkesten) hoe we grensoverschrijdend gedrag hebben kunnen normaliseren.

Maar toch, wat is ‘paraat staan’ voor een oorlog? Hoe doe je dat? Die wijnvoorraad is misschien wel het antwoord…