“ เจ็บๆ ” มือถูๆไปมาตรงที่กระแทกกับพื้น
เห็นมือคุณที่ยื่นมาก็เงยหน้าไปมอง
“ อะ —! ” พอเห็นเป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาก็ส่งเสียงลั่น
“ เอสึมิคุงนี่ !? ” ก่อนจะยื่นมือจับมือรุ่นน้องคนสนิท ค่อยๆทรงตัวลุกขึ้น

ตัวเขาเหมือนจะไม่ได้กลืนไปกับบรรยากาศครึกครื้นนี้ซะเท่าไหร่ อาจจะเพราะชินแล้ว ? ก็อยู่มา 3 ปีแล้วนี่น้า ยืนรอให้คุณรุ่นน้องทั้งหลายมาขอคำอวยพรน่ะไม่เท่กว่าหรอ ?

เพราะแบบนั้นจึงค่อยๆมองหาสถานที่ที่พอจะยืนรอแบบสงบๆได้ ก็เขาไม่ค่อยถูกกับที่ที่คนเยอะๆแบบนี้เท่าไหร่นี่น้า..

ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ก็ดันชนกับคุณเข้า เสียหลักจนก้นไปชนกับพื้น

(+)

“ โอ้ว — ขอบใจหลาย ~ ”

แอบตกใจนิดหน่อยที่อีกคนก็โผล่มาแต่จะพูดว่า “ใครเนี่ย!?” ใส่อีกคนคงไม่ได้ ต้องขอบคุณที่อีกคนช่วยเขาเลือกก่อนถึงจะดี

“ จะว่าตกใจก็..นิดหน่อย? ม่า บ่ต้องใส่ใจหรอก

เพราะเธอมาแนะนำให้ผมถึงเลือกได้สักที ขอบใจหลาย ~ ”

หยิบของชิ้นนั้นยื่นให้คนขายที่ดูเหมือนอยากคิดเงินหมอนี่เต็มแก่แล้ว(?)

“ เอสึมิคุง ดีจ้า 👋🏻 ” โบกมือทักทายอีกคน

พออีกคนบอกจะช่วยก็ชี้ไปตรงวัตถุดิบที่วางอยู่ตรงหน้า

“ ว่าจะทำแกงกระหรี่น่ะ แต่ว่าเลือกบ่ได้สักที ก็เลยยืนจ้องมากสักพักแล้วน่ะ ”

“ ถ้าเอสึมิคุงช่วยเลือกได้จะขอบใจหลายๆจ้า ~ ”

พูดจบก็เขยิบให้อีกคนมายืนดูแบบใกล้ๆ

“ ถ้ามานาโตะคุงพูดแบบนั้นงั้นเอาอันนี้ล่ะ ” พูดจบก็หยิบของที่อีกคนเลือกให้ยื่นให้คนขาย

“ ขอบใจหลาย มานาโตะคุง ~ ถ้าไม่ได้มานาโตะคุงเนี่ยผมแย่แน่เลย ~ ”

เหล่าน้องสาวคงจะบ่นน่าดูถ้ากลับไปช้า

“ ย้ายมากับคุณพ่อกับน้องสาว 2 คนน่ะ แต่เหมือน 3 คนนั้นจะคุ้นชินกับภาษากลางมากกว่าทางนี้ซะอีก ~ ”

พูดไปทำท่าเช็ดน้ำตาทิพย์ไป

เหมือนจะนึกอะไรได้
“ อ่า— จะว่าไปยังไม่ได้ถามชื่อเจ้าเลย!? ”

“ ทางนี้ คิเมทสึ เด็นเอ็น เน้อ ~ ”

(น่ารักค้าบ 😭🙏🏻🙏🏻🙏🏻)