(ฮู้เล่ ปะป้ะ ไปกัน //กอดคอๆ)

(เกาะขา 🥹)

เด็ปบี้ที่รู้ตัวอยู่แล้วว่ามีคนเดินเข้ามา แต่คนๆนี้เขาไม่เคยทำความรู้จักกันมาก่อน เกิดความลังเลขึ้นว่าควรจะตอบสนองกลับไปยังไงดี เขาเลยยกช่อดอกไม้ขึ้นมาแทรกกลาง แล้วยื่นไปตรงหน้าอีกฝ่าย

"ไม่ได้หลงครับ ผมมารอให้ดอกไม้"

แน่นอนว่าเขาจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนรับส่งดอกไม้ให้เขา เด็ปบี้รู้สึกขอบคุณพี่ชายตรงหน้าอย่างมาก หวังว่ากุหลาบแดงช่อนี้จะทำให้อีกฝ่ายมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง

มันแน่อยู่แล้ว เขารู้ชื่ออีกฝ่ายดีเลยล่ะ และแน่นอนว่าในรายชื่อเฟรนชิปเขาก็มีชื่อของพี่ยูเด็กซ์ทัสอยู่ ชุดมาสคอตโยกเยกไปมาจากด้านใน คล้ายตัวคนกำลังขยับ

แล้วก็มีมือพุ่งพรวดออกมาจากปากเจ้าหมาน้อยพร้อมกับแก้วไหมพรม

"แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์นะครับ"

ยื่นให้เสร็จก็รีบลุกขึ้นยื่นเตรียมจะชิ่งหนีเมื่อภารระกิจรุร่วงแล้ว

สุดท้ายเขาก็ไม่ฝืนต่อ ปล่อยเจ้าตัวน้อยกลับหาเจ้าของที่แท้จริง ส่วนตัวเองก็ขอเอาตัวรอดไปก่อน ก้าวขาสับอย่างไว ไม่ยอมให้ถูกจับได้แน่ๆ

มาสคอตหมาลาลับไปแล้วเหลือทิ้งไว้เพียงดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่วางไว้ตรงจุดที่เด็เคยนั่งจุ้มปุ้กอยู่

ความสิ้นหวังนี่มันอะไรกัน เขาเคยต้องรู้สึกหดหู่ขนาดนี้มาก่อนรึเปล่านะ ตอนที่คุณนายเฮเซลบังคับให้ทานซานาม่อนโรลมันก็รู้สึกแย่นะแต่ไม่ได้หมดหนทางแบบนี้

เจ้าตัวน้อยฉันทำเต็มที่เพื่อช่วยนายแล้วนะ เด็ปบี้มองตาพัฟบอลในมือ ราวกับจะถามย้ำว่านี่คือสิ่งที่นายเลือกแล้วจริงๆใช่มั้ย ชีวิตนายทั้งชีวิตเลยนะ

+

"ผมก็คิดอยากนั้นเหมือนกันฮะ"

เรื่องหลงเสน่ห์นี่ไม่พูดดีกว่า เขาคิดว่าถ้าทุกคนใจดีเหมือนกันหมดโลกนี้คงน่าอยู่มากขึ้น มีแต่สิ่งดีๆให้กันและกัน อยู่รวมกันอย่างสงบสุข

"ไม่ครับ เปล่า ดอกไม้พวกนี้เป็นของคนอื่น"

เขาตั้งใจว่าจะให้ดอกไม้กับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก เพื่อเป็นการผูกมิตร

"นี่ฮะ ของคุณพี่วินซ์"

แขนท่อนเล็กโผล่ยื่นออกมาจากปากมาสคอตหมาน้อย พร้อมตุ๊กตาไหมพรมปลาหมึกใส่แว่น ส่งให้คุณ

เพราะที่ๆเขาอยู่ตอนนี้มันเหมือนกับความฝัน ทุกคนช่างแสนวิเศษเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง พื้นเพห่างไกลจากเขาที่เป็นคนธรรมดาลิบลับ

“ผมโอเค อาจต้องใช้เวลานิดหน่อย ขอบคุณพี่มากที่รับฟังนะฮะ”

วันนี้เขามาลงเอย เปิดเพลงเศร้าที่คอกม้าก็เพราะเรื่องนี้แหละ

ถ้าจะให้พรรณนาถึงคนๆนั้นพี่สตีฟคงต้องใช้เวลาทั้งวันเพื่อรับฟังความประทับใจที่เขามี

“พี่คงพอมีประสบการณ์มามากกว่าผม มีอะไรอยากแนะนำมั้ยครับ ”

ความขัดเขินทำเขาอยู่ไม่สุข เดินไปเกาะคอกม้าบ้าง เดี๋ยวยกกลอน เดี๋ยวลงกลอน เด็ปเห็นด้วยกับที่พี่ว่านะ ‘ดีกว่าไม่เริ่มอะไรเลย‘ แต่ว่า…

“ถึงผมจะรู้ว่ามันคงมาได้แค่นี้…พวกเราต่างกันเกินไป”
+

(มาเพ้ดๆน้องน้า รักกันๆ)

เป็นอีกครั้งที่เขาถูกหญิงสาวทำให้สะดุ้งเฮือก! คิดว่าจะรอดไปได้ง่ายๆแล้วเชียว กัดไม่ปล่อยจริงๆเธอคนนี้ เด็ปหลับตาปี๋ นึกอยากจะสวดภาวนาต่อพระผู้เป็นเจ้า

"ผม-เป็น-มะ-หมา-ครับ"

วิ่งหรอ!? ฟังดูดีนะ... เด็ปบี้หมุนตัวหันกลับไปคว้าตัวพัฟบอลตัวน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมอก ฉันจะช่วยนายเองเจ้าจิ๋ว

"อย่าเข้ามานะครับ ไม่งั้นผมจะกอดจะ-เจ้าพัฟบอลของคุณให้แน่นๆเลย"

เราจะหนีจากที่นี่ไปด้วยกัน!

"ครับๆ ไม่เป็นไรเข้าใจผิดกันได้"

พูดจาเหมือนไม่ได้ถือสา แต่ในน้ำเสียงเจือความร้อนรนอยู่ไม่น้อย

"ขอทราบชื่อและชีปีหน่อยครับ"

"ผมได้รับมอบหมายให้มาส่งของขวัญ"

ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมาฉาบบรรยากาศโดยรอบให้กลายเป็นสีส้มอมแดง รวมถึงหญิงสาวตรงหน้าเขาด้วย

พี่เฮเลนเดินเข้ามาทัก เด็ปบี้สะดุ้ง คิดว่าตัวเองจะเข้าไปทักก่อน แต่ดันเห็นอีกฝ่ายช้ากว่าซะได้

"ผมเป็นหมาครับ ถึงจะเหมือนหมี แต่เป็นหมาจริงๆนะ"

เด็ปอธิบายทั้งที่นั่งกับพื้นแหง่นหัวโตๆมองหญิงสาว

"พี่สาวชื่ออะไรฮะ ขอดูสิว่ามีในรายชื่อ คนดีที่ได้รับของขวัญรึปล่าว"

"นั้นแหละครับเป็นการเข้าใจผิดๆ"

แถต่อไปแม้สีข้างถลอกไม่เหลือซากแล้วก็ตาม เขานั่งกอดเข่าถดตัวหนีกลัวว่าห่างเข้าใกล้กว่านี้แผนจะแตกจริงๆ

ไม่สิ ปัญหามันอยู่ที่เสียงนี่นาพี่เขาจำเสียงเราได้

"ผมมามอบของขวัญครับ คุณพี่เซเฟอร์ใช้ที่อยู่ปี4 รึปล่าวฮะ"

้เด็บดัดเสียงให้เล็กลงกว่าเดิมจนเหมือนตัวการ์ตูน

เขาเผลอล่กไปหน่อย แต่เหมือนความจะยังไม่แตก(?) เขาเชื่อแบบนั้น

"ผมเอาของขวัญมาให้ฮะ"

จะเรียกว่าภารกิจลับก็คงได้ เพราะเขาไม่อยากเปิดเผยตัวตน

"อาา ขอทราบชื่อและชั้นปีของท่านหน่อยครับ"

เกือบจะไม่เนียนแล้ว ต้องขอชื่อก่อนสิๆ ดีที่เมื่อกี้ไม่ได้เผลอเรียกชื่ออกไป

(พี่สาววว ลูกผมไม่เคยหวั่นเกรงใครเท่านี้มาก่อน 5555555 ขำจริงค่ะคุณ🤣🤣)

กำมือถือด้านในเอาไว้แน่น โทรหากรมคุ้มครองสัตว์ดีมั้ย พัฟบอลนับเป็นสัตว์รึเปล่า!? แจ้งเรื่องกับหน่วยไงดีล่ะ

เด็ปทำตัวแข็งเข้าไว้ เขามีแพลนBรอไว้แล้ว แสร้งว่าเป็นหุ่นยนต์ก็แล้วกัน ลุกขึ้นยืนเลียนแบบท่าทางของหุ่นยนต์

"ผม-คือ-มิส-เตอร์-ดี-ด็อก-ยินดี-ที่-ได้-พบ-คุณ"

ทำออ๋องให้เหมือนโดยการหุ่นไปด้านตรงข้ามกับที่หญิงสาวยืนคุมเชิงอยู่ กำลัวเนียนเดินหนีไปอีกทาง ถ้ารอดไปได้ค่อยหาคนมาช่วยพัฟบอลนะ

คนด้านในผงกหัวให้ เรียกแบบนั้นก็ได้ เขาก็ไม่รู้ว่าชุดที่ใส่อยู่ชื่อว่าอะไรเหมือนกัน ไปขอยืมมาจากลูกพี่ลูกน้องมาอีกที

"ก็พี่เป็นคนมีเสน่ห์ มีใครไม่หลงด้วยหรอครับ"

พูดได้หน้าตาเฉย ไม่กระพริบด้วยซ้ำ ราวกับมันเป็นFactของโลกใบนี้

"ได้ครับผม"

แบ่งที่ให้รุ่นพี่คนดีได้มานั่งเบียดข้างๆตน เด็บบี้ไม่แน่ใจอารมณ์ของอีกฝ่าย แต่ประโยคนั้นดูเหงาแล้วเศร้าจัง

"ผมอยู่เป็นเพื่อนนะฮะ"

ตบบ่ารุ่นพี่เบาๆ

(ช่วยหน่อยนะคะะ หมอรักษาไม่หายเลย🤒🤕)

(ทันคร้าบบบ ชิลมากก พี่ภัทรบวกสัก100คนก็ยังไหว55555)

(เก่งมากกกฮะ ภูมิใจในตัวพี่สาวคนสวยที่1 💝💖✨✨😍)