mahir polat; ne ajite etti, ne de boyun eğdi, adam gibi adam. yılmaz özdil gibi kötüden merhamet dilenenlerin vicdanını skeyim.

ülken için çabalamak, kendini tüketen bir takıntıya dönüştüğünde anlamını yitirir. yalnızca kaygılanarak ya da sürekli bir "kurtarıcı" rolüne soyunarak mesafe almak mümkün değil.

bu cendereden bir çıkalım; sosyal medya kültürü, yaşanabilir şehirler, insan odaklı tasarım, üçüncü alanlar, işlevsel kamusal alanları da konuşacağız.

sokakta olmayanın siyaseti de olmaz.

aferin lan size, karşınızda önceki binyılda doğmuş kimseyi konuşturmayın, aranıza almayın.

hani her evde ıvır zıvırın yığıldığı bir oda vardır ya, işte biz de avrupa'nın çerini çöpünü, orta doğunun mültecisini, markaların en dandik mallarını yığdığı o oda olduk.

insanların mehmet şimşek'i akp'den bağımsız bir halk kahramanı gibi görmeleri muazzam bir aptallık.

yürüyüşe çıktım. sokaklar portakal çiçeği, mor salkım ve yeni yıkanıp asılan çamaşırlardan gelen yumuşatıcı kokusuyla dolu. hava enfes, ne terletiyor ne üşütüyor. islamcılar memleketi bi rahat bıraksa da şu ufak mutlulukları yaşasak be, çok şey mi istiyoruz?

itiraf: cumhurbaşkanı olarak mahir polat'ı görmek isterdim; dürüst, nitelikli, samimi, mütevazı.

"boykot listesi" dışında bir de "ölü taklidi yapan akp'liler listesi" hazırlayalım, birbirlerine girsinler. fena mı olur?

ekşi sözlük... ülkede bu kadar gerici çok az mecra var. herhangi bir ilin akap başkanlığında buradan daha fazla akap'lı çıkmaz.

önceleri cv mühimdi. sonra bunun yerini "success story" sahibi olmak aldı. oradan mağduriyet hikayesinin ayrıcalık yarattığı faza geçtik. ve son durak, doğrudan tügva referansı.

aydınlıkçı, zaferci, memleketçi boş beleş ulusalcılar yine meydanlarda yok ama aklı sıra dalga geçtikleri, aşağıladıkları feministler, lgbtciler, sosyalistler tam kadro direnişte.

eğitimli muhafazakarların başına gelen en büyük musibet, mehmet akif ve nurettin topçu'yu rol model olarak okuyup anlamaya başlamışken, necip fazıl denen kumarbazın peşine takılmalarıdır.