กลายเป็นว่าเด็กปีหนึ่งสองคนที่ตื่นเต้นสุดๆทั้งคู่มาเจอกัน...

“เป็นเพื่อนได้หรอครับ!?”

และทันทีที่อ่านข้อความบนกระดาษนั้นจบ ไดกิก็ตาเป็ประกายอย่างตื่นเต้นดีใจ เขาจะมีเพื่อนในญี่ปุ่นแล้วหรอ!!

“เป็นครับเป็น เป็นเพื่อนกัน”

รอยยิ้มกว้างถูกส่งมาให้อย่างเป็นมิตร

“ฮิราโนะ ไดกิ ยินดีที่ได้รู้จักกันนะ!”

ในเมื่อตกลงที่จะเป็นเพื่อน ก็เลยพยายามปรับคำให้ดูเป็นกันเองขึ้นด้วย

พอเริ่มหายกลัวก็เริ่มมีสติมากขึ้น

แมวงั้นหรอ? แถมยังเป็นแมวดำ...

"ไม่เห็นนะครับ"

มืดขนาดนี้จะไปเห็นแมวดำได้ยังไงกันล่ะ น่าจะกลืนกับความมืดไปหมดแล้ว

"แต่เอ เหมือนว่าเมื่อกี้ เมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมจะได้ยินเสียงกระดิ่งอยู่…"

เพิ่งได้ยินก่อนที่จะมาเจอคนๆนี้ไม่ถึงนาทีเลยด้วยซ้ำ

“อยากให้เป็นคนสิครับ!!”

อย่ามาพูดให้เขากลัวแบบนี้สิ!

“เมื่อกี้… อ่า…”

พอแน่ใจแล้วว่าคนตรงหน้าเป็นคนก็รู้สึกเหมือนตัวเองเสียมารยาทขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เอาไงดี

“เมื่อกี้ผมขอโทษนะครับที่ตกใจไปหน่อย…”

พูดขอโทษไปก่อนแล้วดัน ขอดูท่าทีก่อนว่าโอเคกับการขอโทษไหม

เกือบจะหลุดร้องออกมาเสียงดังเมื่ออีกฝ่ายยื่นมือมาจับตัวเอง

แต่อ้าว จับได้แบบนี้... หรือผีญี่ปุ่นี่ไม่ได้โปร่งๆเหมือนเรื่องผีในอเมริกา???

โอเค หยุดแตกตื่นก่อนไดกิ ไม่น่าจะใช่แบบนั้นมั้ง

"คน... ใช่ไหมครับ"

ก็เลยถามย้ำไปอีกรอบพร้อมรอยยิ้มแหะๆบนใบหน้า

ไดกิชะโงกตัวไปอ่านกระดาษที่ถูกเขียนส่งมาให้

"อ๋าาา สวัสดีครับๆ" ก็เลยสวัสดีกลับไปอีกรอบแบบล่กๆ

ว่าแต่ทำไมถึงเขียนให้เขาอ่านกันนะ พูดไม่ได้หรอ

"เอ่อ.. พอดี.. พอดีว่าเพิ่งเป็นเด็กปีหนึ่ง เพิ่งเข้ามาที่นี่แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องอะไรยังไงหาเพื่อนยังไงไปที่ไหน"

พอลนลานก็เลยยิ่งกลายเป็นพูดไม่หยุดแบบลิ้นพันกันไปหมด

โอ๊ยตื่นเต้น! หัวใจเต้นรัวไม่หยุดแล้วเนี่ย

"ครับ ปีหนึ่ง..."

เมื่อเอ่ยถามออกมาแบบนี้แล้วไดกิก็รู้สึกคุ้นเคยกับคนตรงหน้าขึ้นมา

แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ห่วงเรื่องหน้าซีดเหมือนจะเป็นลมนี่ก่อน… แล้วถามเขาว่าปีหนึ่งใช่ไหมแบบนี้ก็น่าจะรุ่นพี่แน่ๆล่ะ

"เซมไปไหวไหมครับ? หาที่นั่งก่อนๆ"

ถือวิสาสะเรียกเซมไปไปด้วยเลย มือก็ยื่นเข้าไปจะไปช่วยประคอง

ยิ่งก้าวแล้วมาใกล้... ไดกิยิ่งถอยหลัง

หยุดดดด หยุดตรงนั้น! อย่าเข้าม๊า!!

"เห็น ด้วย เหรอ..." เสียงแผ่วเบาพูกเปร่งออกมาจากริมฝีปากของเด็กหนุ่มที่เริ่มไร้สี

เป็นคน?? ใช่สิ เขาเป็นคนไง!

แต่กับอีกคนนี่สิ!!!!???

ความคิดที่ตีความไปแบบนั้นได้ยังไงก็ไม่รู้ทำให้ไดกิถอยกรูดห่างไปอีกหลายเมตร ตั้งท่าพร้อมวิ่งแบบสุดๆ

คนกลัวผีเป็นทุนเดิมแต่ตั้งใจจะมาซื้อขนมในร้านสะดวกซื้อกินถึงกับสะดุ้งสุดตัว

ค ใคร!!??? อะไร? ทำไม!?

“ค คน” คนใช่ไหมอ่าาาา

ขาก็ก้าวถอยหลังไปด้วยอย่างหวาดๆ

อาจจะเพราะเป็นวันเปิดเทอมใหม่ ในประเทศที่เขาห่างหายไปนานทำให้ไดกิตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ
สุดท้ายก็เลยตัดสินใจลุกมาเรียนแต่เช้า เผื่อจะได้ทำความรู้จักกับคนระหว่างรอเข้าพิธีต่างๆ

"ขอบตาดำแน่เลย…"

ว่าแต่นี่ต้องไปไหน ต้องทำอะไรก่อน... เอ๊ะ ตรงนั้นมีคนด้วย

เอาไงดีๆ อะ เข้าไปทัก!

"สวัสดีครับ เอ่อ..." ความมั่นใจหดหายทั้งที่ปกติเป็นคนมั่นใจแท้ เลยทำได้แค่ยิ้มแหะๆๆไปให้

(พี่ อย่าเพิ่งหลั๊บบบบบ )

เป็นโชคดีของนาธานที่เสียงฝีเท้าในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องลี้ลับอีกอย่างของโรงเรียนแห่งนี้ แต่กลับเป็นเด็กปีหนึ่งที่ตัดสินใจมาเดินสำรวจโรงเรียนเล่นให้ตัวเองคุ้นชินกับสถานที่

"หือ..?"

เดินวนไปมาจนนึกว่าตัวเองหลง แต่ยังไม่ทันคิดว่าจะทำอะไรต่อสายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้าจนตั้งใจจะเข้าไปถามทาง

แต่ทำไมดูหน้าซีดๆแบบนั้นกัน?

(ยังรับโคค่า เดมมาได้ตลอดเลย 🥺)

(เดินมายกมือครับ 🥺🙌🏻)

(เซมไปค้าบบบบ 🥹)

(ป๊าค้าบบบบบบบ /เดินตามไปจูงมือ(?) 55555555555)

(เรียกแบบมีเสียงสูงต่ำ 55555555 เซมไปอยากโคด้วยมั้ยคับ 🥺 /คิดตำแหน่งให้เดินเจอก่อนเปิดเทอมเลย 🥺🥺)

(เขย่า ทำไมมีมั้ย 🥹😭)

(เดี๋ยวก่อน 555555555555 พิคนนั้นนนน พิคนนั้นอยู่ไหนคับ เซมไปปป 😭😭😭)

(รอเลยคับบบบ 🥺)

(น้องรอทำความรู้จักกันเพื่อนแล้ว 🥺🫶🏻)

(เซมไปคับบบ 🥺🥺🥺💖💖💖🍡)