برادرش علی اکبر تو ایران تو جمع دوستیمون بود و هر از گاهی با هم ساز میزدیم. بچه خوبی بود ولی متاسفانه طوری خودش و یکی از دوستاش که همیشه تنگ هم بودن غرق مواد سنگین بودن که آدم چیزی جز نابودی تو آینده شون نمیدید.

خیلی سخت بود سالهای اول. به خصوص سر کار که مجبوری دیالوگهای طولانی به درد نخور رو دنبال کنی و واقعا هدفشون رو نمیفهمیدم از بیان این همه جزئیات :))

مثلا من عادت داشتم یا چیزی نگم یا حتما یه چیز تازه و بدرد بخور بگم. اینا ولی تا بحث کم میاد راجع به پیش پا افتاده ترین چیزا و با آب و تاب و جزئیات حرف میزنن. مثلا اینکه پاستای هزار بار پخته دیشب هر کدومشون با چه موادی پخته شده و من اینجا ترک خوردم تا به این شکل گفتگو عادت کنم و بتونم همراهش بشم.

حقیقتا گه خوردم از شرکت کوچیک برگشتم کورپ. هر دو روز یه بار هم یه بونوس و خروس قندی آنباکس میکنن خر ذوق شی نفهمی چقدر عمرت داره به تباهی میگذره.

یکی از بدترین‌های اروپای غربیه سیستم قطارشون. زمان هلموت کهل یه انتخاب کیلیدی کردن بین تخصیص یه بودجه کلان برای بهبود جاده‌های ماشین رو یا بهبود شبکه راه‌آهن. و طبق معمول رفتن سمتی که به نفع خودروسازها بوده. الان بخش زیادی از ریلهاشون تک لاینه است و کافیه یه قطار خراب شه که چندین شهر قطارها متوقف بشن.

این آدمای خود شیفته واقعا نفرت انگیزن. یک درصدم احتمال نداده تو نخواسته باشی :/

:)))

شرم نیابتی واقعا

تو شرکتایی که کار کردم عموما تنها خارجی بودم و خیلی پیش میومد ریجکت نژادپرستانه بشم. باهاش کنار نیومدم. هنوزم وقتی پیش میاد عصبانی و افسرده میشم. تو این کار جدیده خوشبختانه چند تا خارجی هست. به طور مضاعف تحویلشون میگیرم و برا سفیدا کون کج میکنم. این یه کم حالم رو بهتر میکنه.

🤦🏿‍♂️🤦🏿‍♂️🤦🏿‍♂️🤦🏿‍♂️

بعدا میفهمیم غالبشون هوش مصنوعین

دیگه باید بین رهبری و شازده انتخاب کنه

دیدم چند وقته هی تیکه میندازه به جلسات کتابخوانیمون، الان تازه دوزاریم افتاد دردش چیه.

تو این ساختار مزخرف تنها چیزی که از افسردگی نجاتم میده جابجاییه. تو ده سال اول مهاجرت ۱۳ بار خونه عوض کردم و از وقتی رفتم تو کار و دیگه توان تعویض خونه نداشتم فقط کار عوض کردن حالم رو بهتر کرد. هرقدرم بیشتر کار عوض میکنم بیشتر به چشمم میاد آدمایی که ۵-۶ سال تو یه شرکتن چقدر شبیه دیوار و ساختارش میشن

شرکتای دیگه هم که جو باحال تر بود صرفا به خاطر این بود که با کارگرا قاطی بودیم. عموما ته خط بودن و چیز زیادی برا از دست دادن نداشتن که به خاطرش ماسک بذارن و ادا در بیارن. شوخیاشون بامزه تر و دعواهاشون تلختر و و حتی رفتارای نتراشیده و بعضا احمقانه شون مثل نژادپرستی قابل درک و همدردی بود.

از همگروهیام یه پسر ۲۵ ساله کاری از یه شهر کوچیک و خانواده فقیره که درسش رو به خاطر پنج درس آخر ول کرده رفته تو بازار کار. اینجا از طریق شرکت واسطه با شرایط افتضاح استخدام شده. افسرده است و فقط به پیشرفت برای بقا فکر میکنه. یه ساختار سمی که یه هویج جلو هر کس در هر سطحی بسته و انداخته‌اش به جون کناریش