Kort geleden kocht ik twee tickets voor het Moco museum in Amsterdam via Vakantieveiligen.nl. Met veilingkosten betaalde ik hiervoor zeveneneenhalve euro en dat vond ik acceptabelere prijs dan de bijna vijftig euro die je normaal gesproken betaalt. Afgelopen zondag besloten Frida en ik te gaan en het museum was aardig, maar niet om thuis een blog over te schrijven. Om de waarde van onze reis naar de hoofdstad niet te laten afhangen van alleen het Moco, hadden we besloten ook het naastgelegen Stedelijk museum te bezoeken omdat daar een expositie van Erwin Olaf te zien was.

Afgelopen week stond ie er weer: het kerstpakket. Het is elk jaar toch weer spannend door welke onbegrijpelijke keuzes de gift deze keer teleurstelt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het nu niet eens tegenviel. Twee kaarsen, wat knabbelwaar, een kerstbal in de vorm van Haagse Harrie en een hele lelijke IKEA sneeuwpop. En natuurlijk een cadeaubon, dit jaar van Bol.com.

'Het is ze weer gelukt,' was de gedachte waarmee ik afgelopen donderdag het filmhuis in Den Haag verliet. Ik bedoelde daarmee de Deense filmmakers of, in dit specifieke geval Anders Thomas Jensen. De film waarvan ik net had genoten was Den sidste viking of - in de Nederlandse vertaling - De laatste Viking. Een van de dingen die ik bewonder aan veel Deense films is het schijnbare gemak waarmee er gewisseld wordt tussen ontroerende en hilarische situaties.

Ondanks de anekdotes die het oplevert, is het leven thuis als de kinderen er zijn regelmatig geen pretje. Vooral het feit dat ik Frida enorm haar best zie doen om haar kroost dingen bij te brengen en hier vrijwel niets voor terugkrijgt, is pijnlijk. Alleen een ‘ik hou van jou” van Vera klinkt, vaak op momenten dat ze blijkbaar niets anders weet te zeggen.

Nee, ik ben de weg niet kwijt en ga niet mee in de vaart der commerciële volken. Ik heb een goede reden om nu een blog over de Kerstman te schrijven, nog voordat het Sinterklaasfeest achter de rug is: Ik mocht hem zijn. Ik ben eerder Kerstman geweest. Het zal in 2003 zijn geweest toen mijn toenmalige vriendin een winkel had in Delft en de winkeliersvereniging mij wierf voor lichtjesavond.

In mijn isk klas zit een Turkse jongen van net 18 jaar. Laat ik hem Semih noemen, maar zo heet hij niet. Semih is een sympathieke, sociale jongen waarvan je onmiddellijk ziet dat hij uit een modern nestje komt. Hij draagt meerdere oorringen en eentje door zijn neus. Hij is meestal aanwezig (niet altijd op tijd), maakt grapjes en ziet in elke gelegenheid een rookpauze.

Ruim een jaar geleden stond er een man voor de deur die collectanten zocht voor Stichting Het Gehandicapte Kind (klik maar). Zijn blik verraadde een moeizame missie en hij leek niet veel vertrouwen te hebben in een positief resultaat bij onze voordeur. Ik had al eens eerder bedacht dat ik tegenwoordig best tijd heb om vrijwillig iets te doen voor de samenleving en besloot hem te verbazen: ik stemde toe te gaan helpen.

Vorig weekend was er een reünie op mijn oude vwo-school in Dordrecht. Ik heb daar 9 jaar gewerkt en vroeg ik me af hoeveel mensen ik zou kennen: de school bestaat veel langer. Van de collega’s, waarvan sommigen meubilair zijn, ken ik de meesten, maar van leerlingen was lastig in te schatten hoeveel er zouden zijn van voor of na mijn tijd.

In de herfstvakantie hebben Frida en ik een stedentrip gedaan. De keuze was gevallen op Valencia. Hoewel ik verschillende keren in Spanje ben geweest, had ik bij deze plek nog geen voorstelling. Maar de mondelinge recensies van bekenden waren goed genoeg het erop te wagen. Ik had me eerlijk gezegd niet zo goed voorbereid of ingelezen. Frida had wat highlights genoteerd en daar vertrouwde ik op.

Door de week sla ik tegenwoordig mijn ontbijt over. Het is de zoveelste poging iets aan mijn gewicht te veranderen. Er zit veertien tot zestien uur tussen mijn laatste maaltijd en mijn lunch (intermittent fasting). Dit heb ik eerst zes weken elke dag gedaan, maar omdat ik geen gewicht verloor en na drie weken vakantie, waarin ik alle eetmomenten uitgebreid heb genoten, hetzelfde woog als ervoor, ben ik er in de weekenden mee gestopt.

Rondom de school in Dordrecht waar ik 9 jaar als docent drama heb lesgegeven, is een aantal kunstvoorwerpen: voor de hoofdingang twee platronde ballen en aan de achterzijde een tong. Ik heb er de eerste jaren weinig aandacht aan besteed, totdat een collega vertelde dat het kunstwerken zijn van Joep van Lieshout. Deze Rotterdamse kunstenaar heeft zonder gene een grote hoeveelheid beelden gemaakt van buitenproportionele grote organen en lichaamsdelen.

Frida droomt veel. Tijdens haar slaap, welteverstaan. En als de dagstart ‘s morgens het toestaat (bijvoorbeeld in het weekend), vertelt ze me het laatste exemplaar. Wat ik daar vooral bijzonder aan vind, is dat het meestal een reeks opeenvolgende gebeurtenissen is, die samen een (meestal lang) verhaal vormen. Het verhaal is weliswaar vaak niet realistisch, maar wel samenhangend. Daar ben ik soms jaloers op.

Als ik lichamelijke kwaliteiten bezit, dan zit dat niet in mijn zintuigen: ik ben al vanaf de lagere school (basisschool) bijziend en daar kan ik sinds een tiental jaar een leesbril aan toevoegen, mijn luchtwegen zijn zelden vrij, dus ruiken en proeven is niet mijn sterke kant, ik ben een man dus mijn gevoel is ook niet geweldig ontwikkeld en ondertussen worden mijn oren steeds slechter.

Als er nieuwe leerlingen komen, hoop ik op AMV’ers (alleenstaande minderjarige vreemdelingen). Niet dat de andere leerlingen, zoals de kinderen van arbeidsmigranten, niet leuk zijn, maar alleenstaande vluchtelingen zijn vaak de leerlingen met de grootste motivatie en die groep is vaak aangenaam verrast over onze vorm van onderwijs: het is gezellig en er valt regelmatig wat te lachen. En, niet in de laatste plaats, deze groep wil blijven.

Autisme gaat regelmatig gepaard met veel stress. Het is niet altijd helder of de stress door autisme wordt versterkt of dat autisme de oorzaak is van de stress. Hoe het ook zij: de kinderen ervaren alle drie regelmatig stress op momenten die rationeel gesproken daarvoor geen aanleiding zouden moeten zijn. Op dit moment meer dan anders. Wat deze periode voor de kinderen heftiger maakt, is dat ze op het punt van verhuizen staan.

In de tijd voor ik naar Caribisch Nederland verhuisde, had ik het best druk. Zo was ik zanger van een bandje waarmee we regelmatig optraden, maakte ik met een aantal werknemers van het Waterschap samen jaarlijks de eindejaarsshow (en dat begon vaak al in mei), regisseerde ik toneelstukken, schreef en speelde ik samen met mijn cabaret-maat en maakte ik voor mijn school musicals en toneelstukken.

Ik was vergeten hoe snel een vakantie verdwijnt in de hectiek van een eerste schoolweek. Sterker nog: Frida vertelde dat ze even dacht dat ze al twee weken bezig was. Op dat moment realiseerde ik me dat ik ook in mijn beleving ook de tweede week had afgerond. Maar nee, het was slechts een week waarvan in mijn geval maar drie dagen in combinatie met leerlingen: we zijn weer begonnen.

Ik drink al vanaf mijn 13e koffie. Vrij lang met ‘een beetje melk en een beetje suiker’, later met ‘alleen een beetje melk’ en na de eerste fietsvakantie om praktische redenen - ik deelde de thermoskan met mijn fietsmaat - gewoon zwart. Deze vriend woonde een poosje bij mij in huis en in die tijd ontstond de gewoonte om de koffie minimaal zo sterk te zetten als de ander de keer daarvoor had gedaan.

Als kind ging ik elk halfjaar naar de tandarts. Dat moest, anders was je niet meer gesaneerd. Hoewel ik niet met plezier ging (onze tandarts had een hele nare mondgeur), was ik niet bang voor een bezoek. Dat kwam waarschijnlijk omdat ik vrijwel nooit “iets had”. In mijn gebit zitten twee vullingen waaronder een joekel van een amalgaamvulling, maar die is dan ook twee keer opnieuw geplaatst.

Frida en ik zijn op reis in Sri Lanka. Dat vinden we leuk en we weten dat er anderen zijn die dat ook leuk vinden. Dus gebruiken we Polarsteps onderweg om de geïnteresseerden op de hoogte te houden van ons gaan en staan. Dat betekent concreet dat ik aan het eind van de dag de foto’s van mijn camera overzet op mijn chromebook, daarvan een selectie maak (in overleg met mijn lief), er foto’s van haar mobiel aan toevoeg, een begeleidend verhaaltje schrijf en publiceer (zoals dat in de app heet).

Wij hebben in 2021 een fijn huis kunnen kopen waar we sinds 2022 in wonen. Het is geen groot huis, maar we passen erin en met wat aanpassingen voldoet het prima. Het huis heeft sfeer, niet in de laatste plaats omdat het negentig jaar oud is. We hadden destijds aan drie weken klussen voldoende om de woning voor ons gereed te maken om te betrekken.

Frida en ik zijn lezers. Zij zelfs meer dan ik. Ik lees vooral in de vakantie als ik niet thuis ben. Hoewel ik de geur van vers papier best kan waarderen, ben ik jaren geleden overstag gegaan en lees ik nu vooral digitaal. Dat geldt voor Frida ook. Zij heeft haar liefde voor lezen succesvol overgebracht aan de kinderen. Die lezen alle drie.

Het is vakantie. Gelukkig, of - zoals degenen die nooit in het onderwijs hebben gewerkt zouden zeggen: alweer. Ik ben de afgelopen jaren beter geworden in het gezond de vakantie ingaan. In de eerste jaren dat ik in het onderwijs werkte, was ik de eerste dagen van elke vakantie ziek. Dat kon zijn omdat ik te lang was door blijven lopen met iets onder de leden of gewoon het verwerken van de drukte.

Sam, de oudste van Frida, is verslaafd aan zijn telefoon. Overigens vindt hij van niet. Als hij niets anders wil doen of overprikkeld is, mag hij van zichzelf zijn telefoon pakken. Dat is vrijwel altijd en bijna overal. De enige regel die we in huis weten te handhaven zonder dat hij volkomen onhandelbaar wordt, is dat hij tijdens het eten zijn telefoon niet mag gebruiken.

Op Netflix staat een documentaire genaamd “The remarkable life of Ibelin”. Deze Noorse productie gaat over Mats Steen, die als gevolg van zijn handicap zijn toevlucht zoekt in het computerspel World of Warcraft. Hij is geboren met de ziekte van Duchenne. Dit betekent dat zijn spieren langzaam afbreken en er steeds meer activiteiten zijn waaraan hij niet kan meedoen. Hij gaat gamen en lijkt de computer (begrijpelijk) te gebruiken om zijn leven te ontvluchten.