คูเปอร์เหลือบตามองกุญแจในมืออีกฝ่าย ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“งั้นก็ไป”

เขาก้าวเดินตามไปยังลานจอดรถ โดยไม่ได้เร่งรีบหรือแสดงท่าทีขัดข้องอะไรนัก

“อย่าขับแย่ก็พอ”
“ฉันยังไม่อยากเข้าโรงพยาบาลตอนนี้“

“ถึงขั้นเป็นลูกค้าประจำเลย?”

คูเปอร์เลิกคิ้วอย่างไม่รู้ตัวด้วยท่าทีสงสัย ต้องไปบ่อยขนาดไหนถึงกลายเป็นลูกค้าประจำ

“ไม่มี”

คูเปอร์ตอบสั้นๆพลางเดินก้าวตาม ก่อนจะเอียงหน้าถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ไกลหรือเปล่า?”

คูเปอร์เลิกคิ้วขึ้น ขณะมองท่าทางจริงจังปนน่าหมั่นไส้ของคิลเลียน โดยเฉพาะจังหวะที่เจ้าตัวยกมือขึ้นทำท่าประหลาด

แทบจะอยากดันคิลเลียนกลับไปที่มุมอับ ถ้ามันจะทำให้อีกฝ่ายเลิกทำท่าทางแบบนั้น

“นายกำลังเชิญชวน หรือเปิดรีวิวร้านอาหารกันแน่”

บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

“หวังว่ามันจะอร่อยแบบที่นายว่า”

คำถามของเขาถูกเอ่ยออกมาแต่ไม่ได้เย้ยหยันหรือเอาแต่ใจอย่างเคย

“ผับดยุคแห่งซอมเมอร์ลิน?”
“ห้างสรรพสินค้า?”
“หรือจะเป็นซูเปอร์มาร์เก็ตเอเชียคุณหวางล่ะ?”

ไม่มีแววประชดหรือท่าทีหงุดหงิด แค่ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นคนเลือก

ไม่มีคำขอโทษที่ชัดเจน

แต่สำหรับคูเปอร์แล้วการยอมให้ใครสักคนตัดสินใจแทน ก็คงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว

คูเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ตอบกลับในทันที คำพูดของคิลเลียนฟังดูเรียบง่ายเสียจนเขาเผลอหยุดคิดตาม

แค่ข้าวมื้อหนึ่ง จะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นได้จริงหรอ? หรืออีกฝ่ายแค่อยากกวนเขาคืน?

“ถ้าแค่นั้นจะทำให้นายพอใจก็ตามใจ”

“นายอยากไปไหนล่ะ?”

“ไม่ได้อยากให้ใครมานั่งบำบัด“

สายตาคูเปอร์สบกับคิลเลียน เขายกมือขึ้นลูบท้ายทอยเบาๆด้วยความประหม่า เขาไม่ค่อยถนัดพูดเรื่องความรู้สึก โดยเฉพาะกับคนที่เอาแต่ใจแบบเขา

“แค่อยากให้ใครสักคนอยู่“

เขาเบือนหน้าไปเล็กน้อย คล้ายไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นสีหน้าของตัวเอง

”แล้วฉันก็บังเอิญเดินมาเจอนาย“
”คงเป็นโชคดีของฉัน“

”แต่ดันเป็นโชคร้ายสำหรับนาย“

คูเปอร์นิ่งไปเล็กน้อย อารมณ์ของเขาไม่คงที่สักเท่าไหร่

“ช่วงนี้มันแย่ไปหมด“

เขาหลุบตาลง ละสายตากับคนที่จ้องอยู่ พอโดนคาดคั้นคำตอบก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน

“นายจะด่าฉันก็ได้”
“แต่ช่วยอยู่กับฉันสักพักได้มั้ย—”

สีหน้าบูดบึ้งของคิลเลียนน่าสนใจมากพอที่จะทำให้เขาลืมเรื่องเครียดและจดจ่อไปกับการแสดงออกทางสีหน้า

ทว่ามันกลับเป็นสิ่งที่เขาสนใจอยู่ฝ่ายเดียว

“พอใจสิ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเดาให้เหนื่อย”

แต่พอคิลเลียนดึงมือกลับ ความรู้สึกบางอย่างก็วูบขึ้นในอก

ถ้าปล่อยไปตอนนี้ ทุกอย่างอาจแย่ลงกว่าที่ควร

“โอเค ถ้าไม่อยากเห็นหน้าฉันก็เข้าใจ
“แต่อยู่ฟังกันอีกนิด”

“ฉันไม่ได้อยากทะเลาะ แค่อยากคุยดีๆก่อนที่นายจะเดินหนีไป”

“…”

คูเปอร์คว้าข้อมือคิลเลียนไว้ก่อนจะทันได้ก้าวออกไป พอถูกเมินจึงรั้งไว้ให้อยู่ต่อ

“เสียเวลาอีกหน่อย จะเป็นอะไรไป”

รอยยิ้มมุมปากที่เคยดูเย้ยหยันอ่อนลง เหลือแค่สีหน้าเรียบเฉย

“คนที่มองฉันไม่วางตาเมื่อกี้ จะเดินหนีไปเฉยๆได้ยังไง“

คูเปอร์เลิกคิ้ว มองคิลเลียนเหมือนแมวขนฟูที่พร้อมกางเล็บข่วนแต่ยังไม่ยอมหนี

ท่าทางแบบนั้นน่าหมั่นไส้พอๆกับน่ามอง

“มีไม่กี่คนหรอก ที่ได้เกียรติจากฉัน”

รอยยิ้มผุดขึ้นตรงมุมปาก สายตายังคงจับจ้องอีกฝ่ายไม่กระพริบ ยิ่งอีกฝ่ายมองไม่วางตา เขาก็นึกอยากแกล้งอีกสักหน่อย

“บอกว่ามองหน้าฉันมันเสียเวลา”
“แต่นายยังมองไม่วางตาเลยนะ”

ท่าทางปัดรำคาญ เสียงถอนหายใจของอีกฝ่ายดึงความสนใจของเขาไปเต็มๆ

“ก็ไม่ได้ว่างหรอก”
“แต่พอเห็นหน้านายเป็นแบบนี้…”

เขาเหลือบตามองอีกฝ่ายตั้งใจเว้นจังหวะสั้นๆ

“ก็ว่างขึ้นมาเฉยๆ”

มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋า เขายืนเต็มความสูงโดยไม่ละสายตา

“หรือว่านอนไม่หลับเพราะกลัวจะเสียเวลาที่ได้มองฉัน?”