‘ เด็กดีเหมือนกันนะเนี่ยะ ’

เขาคิดในใจด้วยใบหน้ายิ้มเยิ้มแบบปรกติ นึกว่าจะโดนแว้ดๆแฟ่ดๆจนหาของเจอสะแล้ว แต่นี่ก็ดีแล้วล่ะ

หลังจากเห็นตัวอย่างของที่ว่าก็เข้าใจขึ้นมาแล้ว จึงก้มลงไปช่วยหาดูแถวๆทางเดินที่มีพุ่มไม้

” ทำอะไรจนต่างหูหลุดออกมาได้ล่ะเนี่ย ”

“ ต้องเต้นไปเต้นมาแรงขนาดไหนจนต่างหูเดซี่วิ่งหนีจากหูเธอน้า “

ระหว่างนี้ก็พูดจาก่อกวนปนขำให้สาวน้อยได้ยินไม่เลิก-

“ หว๋า โมโหแล้วๆโมโหใหญ่เลย แบบนี้ของที่กำลังหาคงตกใจกลัววิ่งหนีเธอไปแล้วละมั้ง ”

ก็น้า–ของของเขาไม่ได้หายนี่นา เหะเหะเหะ

มันให้ความรู้สึกเหมือนแฮมเตอร์ที่กำลังยืนสองขาร้องจี๊ดๆเลยแหะ อ่า แล้วทำไมตัวเขาถึงนึกภาพนั้นออกมาด้วยละเนี่ยะ

แล้วก็หมุนตัวไปทางสาวน้อยที่ฟุดฟิดไปหาของรอบๆ

“ เเล้ว–มันชิ้นใหญ่หรือเล็กล่ะ ให้ผมช่วยหาดีไหม “

“ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันน้า อากิคุง “

“ ดีจังแหะ อย่างงี้ผมก็คงได้เจออากิคุงบ่อยๆแล้วสิ อ๋า กับผมน่ะทำตัวตามสบายได้เลยนะ ”

ว่าแล้วก็พูดมากขึ้นมาทันที(?)

พออีกฝ่ายถอดน้ากากแล้วก็ยังคงเป็นใบหน้าที่ออกไปทางที่น่ารักอยู่ดี…ชายปี3ผู้ติดกับดักนั้นรู้สึกจับจิตจับใจเหลือเกิน

” อากิคุงนี่–เกิดมาเพื่อเป็นสาวน้อยน่ารักเลยนะเนี่ยะ “

เห็นเธอปล่อยตัวสบายๆก็คิด…ก่อนหน้านี้เธอกลั้นหายใจพูด???อยู่รึปล่าว???

” ผมมาหาเรื่องเอเลี่ยนๆอ่านน่ะ ช่วงนี้เห็นกำลังฮิตกันเลย แล้วก็เห็นเธอจากชั้นด้านหลังกำลังโดนข่มขู— “

’ ข่มขู่??(?) ‘

เขาชงักเกือบจะบ้าจี้ตามแล้วก็ดันเอ๊ะขึ้นมาก่อน

” แล้ว…ทำไมเธอไม่ลองข่มขู่มันกลับดูล่ะ? (?) เชื่อผมนะ มันต้องกลัวมากแน่ๆ “

ได้เลย สุดท้ายก็บ้าจี้ตามจริงๆ

‘ หืม ’

คนตัวสูงละความสนใจจากโทรศัพท์ในมือแล้วหันมาทางเด็กสาวที่กำลังฉุนเฉียว

ในหัวคิดอยู่ว่าจะหลบดีไหม

” อืม..ม่ายอ่ะ “

เขาตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มขัดกับเธอมาก เห็นใครโมโหไม่ได้เลยหมั่นเขี้ยวอยากให้โมโหกว่าเดิม(?)

” แล้วทำไมถึงฉุนเฉียวขนาดนั้นเชียวเนี่ย? “

ว่าแล้วก็ผงกหน้าหงึกๆช้าๆ ไม่ได้เกินคาดจากที่คิดไว้เท่าไหร่ นักเรียน…ม.ปลายปี1 งั้นเท่ากันว่า

ชูอิจิดีดนิ้วดังเป๊าะ

“ อ๋า! แล้วเรียนที่คูเมอิริปล่าว? “

ก็นะไม่ใช่ทุกคนที่เรียนที่นั่น คนนอกว่าเรื่องแปลกเยอะแต่เขายังไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นเลย

จะว่าไปก็ยังไม่ทันได้แนะนำตัวทั้งๆที่อยู่ตรงนี้มาสักพักแล้ว เขาเกาหลังหัวตัวเองนิดหน่อย

“ ลืมไปสนิท…ผม ชูอิจิ คัมเบะโนบุ ม.ปลายปี3 ครับ “

(มาปักน้า✨)

แล้วเขาก็เขยิบตัวมา ผงกหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบหนังสือเล่มที่ว่าแล้ววางลงบนมือของเธออย่างง่ายดาย

“ ผมเห็นเธอโยกตัวหย๋องๆก็กำลังรอดูเลยล่ะว่าชั้นหนังสือจะหล่นมาทับเธอรึปล่าว (?) ”

ชูอิจิพูดด้วยน้ำเสียงปนขำขัน เท่ากับว่าถ้ามาช่วยหยิบก็มาช่วยได้นานแล้วแค่รอดูเด็กหญิงคนนี้เอื้อมแขนไปมาพยายามหยิบอยู่นี่แหละ— ลุ้นสุดๆแต่ก็อดใจเห็นไม่ไหวไม่งั้นจะขำก่อนได้มาช่วยพอดี…