หลังจากนั้นจะมาอีกคนโผล่มากันซีน บอกว่าฉันเป็นปาตีซีเยให้เธอได้ทั้งชีวิตเลยนะ

กำลังคิดภาพตอนพิเศษโจจิก็อุ้มคุณหนูน้อยทั้งสองไปสวนผักพี่อุเมะต่อ—

🎐 |
bsky.app/profile/chim...

🎐 |
bsky.app/profile/chim...

“แล้วเดทครั้งถัดไป ฉันหอมแก้มได้รึยังนะ?”

“ไม่ได้หรอก คาเมะจัง เคยบอกว่าเวลาเดทห้ามใจร้อนล่ะ! โดยเฉพาะเรื่องหอมแก้ม! จุ๊บๆ ปากก็ห้ามเร่ง!”

“ไหงงั้นล่ะ?! โทกาเมะไม่ใช่คุณผู้ปกครองของนายสักหน่อย!”

“ไม่รู้แล้ว ปิดหูไม่ฟังอุเมะจังแล้ว!”

“โทมิยามะ— โธ่ อดทนรอก็ได้…”

|

|

𓂃 ࣪˖ ཐིཋྀEND࿐ ࿔*:･ﾟ

รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากหัวหน้าโบฟูรินทันที เขาถอยใบหน้าออกห่าง และพยักหน้าตอบรับคำชวนนั้น

“ได้สิ ไว้ไปเดทกันนะ รอบนี้ไปที่ที่โทมิยามะชอบบ้างดีมั้ย?”

“ได้เลย! ฉันจะพาไปทัวร์ให้ครบทุกที่เลย~”

ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กันพลางเกี่ยวก้อยสัญญา หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น และรอคอยให้ถึงการเดทในครั้งถัดไป รวมไปถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา ที่จะพัฒนากันไปอีกขั้นในอนาคตก็ด้วย

+

รวมไปถึงแบ่งปันสุขและทุกข์ไปด้วยกัน ในอนาคตที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้อีก ดังนั้น อุเมมิยะเลือกที่จะอดทนอย่างมีความหวัง

ต่อให้ปลายทางจะจบแบบอื่นก็ไม่เป็นไร เขาแค่อยากเก็บเกี่ยวช่วงเวลาแบบนี้ให้ได้มากที่สุดก็เท่านั้น

“ถ้างั้น…”

เสียงพูดของอีกฝ่ายแผ่วเบา แต่หนักแน่นไปด้วยอารมณ์

“ไว้สุดสัปดาห์นี้ไปเดทกันอีกนะ อุเมะจัง”

+

อยากจะเป็นท้องนภากว้างใหญ่ ที่มีดวงตะวันสดใสมาเคียงกัน ก้าวเดินไปข้างหน้าราวกับเต้นรำตามกันไปสู่วันใหม่

อยากจะเป็นร่มไม้ใหญ่ให้อีกฝ่ายได้พักพิงยามอ่อนล้า และรู้สึกปลอดภัย แม้ในยามสับสนใจตนเอง ก็จะลืมตาขึ้นมาพบกันเสมอ

ความในใจมีมากมายแต่ไม่ได้เอ่ยออกไปในคราวเดียว ตั้งใจที่จะอดทนรอคอยไปทีละนิด ใช้ทุกนาทีต่อจากนี้ให้คุ้มค่าที่สุด

+

“งั้นมาเดทกับฉันบ่อยๆ นะ… ส่วนเรื่องคำตอบจะอีกนานแค่ไหนก็รอได้ทั้งนั้น ฉันจะไม่เร่งรัดเด็ดขาด”

ต่อให้จะต้องต่อสู้กับความร้อนอกร้อนใจไปบ้าง ต่อให้จะมีระยะห่างต่างกลุ่ม หรือระยะเวลาที่อาจจะไม่ตรงกันก็ไม่เป็นไร

เขาอยากจะค่อยเป็นค่อยไปกับคนตรงหน้า อยากจะเห็นรอยยิ้มที่สดใสนี้ให้บ่อยที่สุด เท่าที่ตัวเขาจะมีโอกาสได้เห็นไม่แพ้คนอื่น

+

แต่พอเห็นคนตัวเล็กกว่าดูผ่อนคลาย และซุกใบหน้าเข้าหาฝ่ามือกันแบบนี้ หัวใจของอุเมมิยะก็พองโตไปด้วยความสุข จนไม่อยากจะให้เวลาที่แสนวิเศษนี้จบลงเลย

ต่อให้แสงตะวันจะลับขอบฟ้าไปแล้วก็ตามที แต่เขายังอยากอยู่กับโทมิยามะต่ออีกสักพัก

“ถ้าชอบที่ฉันอ่อนโยนแบบนี้…”

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้มากขึ้น ทาบหน้าผากให้สัมผัสกันช้าๆ สบตามองอย่างจริงจังแต่ก็อ่อนโยนเช่นเคย

+

ต่อให้เขาจะไม่เคยพูดออกมาให้ฟังก็เถอะ แต่ความรู้สึกพวกนี้มันดีมาก จนไม่อยากให้หยุดลงด้วยซ้ำ

นึกว่าจะไม่ได้สัมผัสความอ่อนโยนนี้อีกแล้ว แต่ดูท่าทางเขาจะยังโชคดีพอ ที่จะได้รับความเอาใจใส่นี้ จากคนที่ดึงตัวตนของเขาออกมา จากความสับสนในก้นบึ้งของหัวใจที่มืดหม่นนั้น

“อุเมะจัง… อ่อนโยนจังเลย…”

การได้รับคำชมแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขาหรอก

+

“อย่างน้อย… ฉันเองก็มีความคาดหวังเหมือนกันนะ เผื่อโทมิยามะจะชอบฉันกลับบ้าง”

สองมือของร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้ และโอบประคองแก้มนุ่มอย่างช้าๆ ท่าทางที่ใกล้เคียงกับเรื่องราวในวันนั้น และความร้อนจากสองฝ่ามือหนา ที่แบ่งปันความอบอุ่นมาให้กัน

ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ถูกคนตรงหน้าสัมผัสแบบนี้ โทมิยามะก็รู้สึกดีเสียจนหัวใจอิ่มเอมไปด้วยความสบายใจ

+

พูดจบก็ถอยใบหน้าออกห่างจากฝ่ามือเล็กช้าๆ

อุเมมิยะอาจจะเป็นพวกพุ่งไปข้างหน้า จนบางครั้งก็ไม่สนอะไรบ้างก็จริง

แต่สำหรับเรื่องความสัมพันธ์แล้ว เขาเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากกว่าที่เห็นจากภายนอกซะอีก

“โทษทีที่แหย่ไปแบบนั้นนะ ฉันอยากให้นายเข้าใจได้ตรงประเด็นขึ้นน่ะ ไม่อยากให้เข้าใจไปว่าแค่ใจดีด้วยตามปกตินิสัย”

อุเมมิยะยิ้มบาง ในตอนที่พูดออกมาแบบนั้น

+

พอถูกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สองมือเล็กก็รีบปิดปากคนตรงหน้าทันที

ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนสูงกว่า พร้อมประกายซุกซนในดวงตาสีสว่างคู่นั้น ราวกับกำลังถูกหยอกล้อเข้าให้

แต่กลับไม่รู้สึกโกรธด้วยซ้ำ กลายเป็นว่าหัวใจกำลังเต้นระรัวขึ้นมา นึกว่าจะถูกจูบจริงซะแล้ว

“ไว้ค่อยจูบกันคราวหน้าละกัน…”

+

หากดวงตาจะสื่อสารความในใจออกไปได้ ครั้งนี้ก็ได้ผลดีเกินคาด

เพราะความจริงจังในดวงตาอุเมมิยะ มากพอจะทำให้คนถูกจีบรู้สึกตัวขึ้นมาแล้ว จนแก้มนุ่มขึ้นสีระเรื่อ แบบเดียวกันกับมะเขือเทศที่กินเข้าไป

“อะ อุเมะจัง… ล้อกันเล่นใช่มั้ย?”

“ถ้าจะให้ฉันจริงจังกว่านี้ ก็คงต้องจูบนายแล้วล่ะ แต่ลองได้นะ ฉันไม่ว่า~”

“ไม่! ไม่ใช่แบบนั้นสิ— อย่าเพิ่งนะ!”

+

“ซื่อจังเลยน๊า… หรือว่าฉันต้องทำให้มันชัดเจนกว่านี้ดีล่ะ?”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนคนตัวเล็กกว่าถอยกลับหนึ่งก้าว

พอสบตามองกันในระยะประชิด แต่ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากทั้งสอง

ความเงียบสงบที่มีเพียงสายลมพัดผ่านร่างกาย ก็ทำให้โทมิยามะได้จมลึกลงไปในความคิดตัวเองมากขึ้นเช่นกัน...

+