bsky.app/profile/chie...

น่าตื่นเต้นจริงเชียวที่จะมีคนจากโรงเรียนเดียวกันอ่านนิยายเล่มเดียวกันแบบนี้

( จะให้จบที่เด็ก ๆ แยกย้ายกันอ่านหนังสือก็ได้นะคะ หรือว่าอยากต่อตอนท้ายอีกสักหน่อยก็ย่อมได้คับ 🙌✨ )

เห็นแบบนั้นร่างสูงหย่อนตัวนั่งลงข้างกันก่อนจะส่ายหน้าให้เล็กน้อย

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ”

ว่าจบก็หยิบหนังสือของตัวเองกลับมาวางตรงหน้า กรีดกรายเปิดมันออกไปยังหน้าที่ถูกคั่นไว้

“ งั้นไว้ค่อยมาคุยกันหลังอ่านเสร็จก็แล้วกันนะ ”

ส่งรอยยิ้มให้เป็นการทิ้งท้ายเมื่อเห็นสมควรแล้วว่าควรให้อีกฝ่ายได้มีพื้นที่ในการอ่านหนังสือเงียบ ๆ ของตัวเอง อย่างไรพวกเขาก็มาแลกเปลี่ยนความเห็นกันอีกได้อยู่แล้ว

( สุขสันต์วันเกิดนะคะ🙌 )

( แวะมาทักทายกันได้นะคะ🙌✨ ใครยังไม่มีชมรมที่สนใจ มาจ๊ะเอ๋ชมรมดนตรีกัน! )

ดวงตาของเขาหยีลงเป็นทรงจันทร์เสี้ยวช่างเข้ากับรอยยิ้มประดับใบหน้า เขาพยักหน้าน้อย ๆ เป็นการตอบรับ

“ เช่นกันครับ ยากิระคุง ”

ว่าจบก็ผายมือเป็นการให้อีกฝ่ายได้เดินนำออกไปจากโซนชั้นวางยาวก่อน

“ ได้เสมอเลยครับ ผมหาคนคุยเรื่องนิยายแบบนี้ด้วยยากมากเลยล่ะ ”

เสียงหัวเราะแห้งเล็ดลอดออกมาแผ่วเบา อาจจะเพราะไม่มีใครรู้ว่ามีฉบับแปลญี่ปุ่นด้วยก็ได้กระมัง

รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้านวล เขาดีใจแทนอีกฝ่ายจริง ๆ ที่จะได้ลองอ่านเล่มนั้นดู อย่างกับได้มีเพื่อนอ่านนิยายด้วยกันเลย

“ อิโนะอุเอะ ชิเอะ— เรียกแค่ชิเอะก็ได้นะครับ อยู่ปี 3 ครับ”

ตอบพลางค้อมศีรษะลงน้อย ๆ ถือโอกาสที่ยังยืนกันอยู่ตรงชั้นวางเพื่อแนะนำตัวก็ดีเหมือนกัน

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ชิโรคาสุซัง ”

bsky.app/profile/ren-...

ชิเอะที่กำลังหาหนังสืออยู่ใกล้ ๆ หันไปตามต้นเสียงพลางชะเง้อหน้าดูหน้าปกเล่มที่อีกคนยื่นมาให้

ลวดลายแบบหน้าปกคลับคล้ายกับเล่มเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษ ตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นสลักอยู่บนปกแข็ง เขาพยักหน้าครั้งหนึ่งเพื่อเป็นการยืนยัน

“ ครับ เล่มนี้เลย ”

“ หาเจอไวเลย ดีจังที่ให้ห้องสมุดมีฉบับแปลด้วย ”

แรงส่งจากปลายเท้าทำให้เขาเบิกตากว้างเล็กน้อย ตวัดสายตากลับมามองสบกันก่อนจะส่งรอยยิ้มบางให้

“ งั้น… เอาเป็นเย็นวันเปิดเทอมดีไหมครับ? ”

ในเมื่อเป็นเปิดเทอมวันแรก วิชาเรียนคงยังไม่มีอะไรมากและไม่เหนื่อยจนเกินไป อาจเหมาะแก่การสร้างภาพจำของ ‘วันแรก’ ได้ดี

ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่นั้นรถไฟก็ชะลอตัวลงทั้งยังทิวทัศน์ภายนอกที่เปลี่ยนไป ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาถึงที่หมายแล้ว

“ อืม… ผมกลับโตเกียวไปหาคุณแม่น่ะครับ ”

เพราะเหลือคุณแม่เพียงคนเดียวแล้วที่อยู่ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ พอพูดถึงขึ้นมามือที่จับก้านดอกไม้อยู่ก็ลอบกระตุกน้อย ๆ แต่ไม่เป็นที่สังเกตนัก

“ พอกลับมาที่นี่แล้วก็อดคิดถึงทะเลไม่ได้เลย ”

ว่าพลางเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ภาพของทะเลสีฟ้าครามสะท้อนกับแสงอาทิตย์ช่างสวยงาม

“ ไว้มาเดินเล่นด้วยกันสักวันไหม? ”

ชิเอะหย่อนตัวลงนั่งตามจุดที่อีกฝ่ายนำไป เป็นมุมที่ดีอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย

“ นั่นสินะครับ ผ่านไปไวมากเลย ”

รถไฟเคลื่อนตัวไปอย่างไม่ช้าไม่เร็ว ทำให้บรรยากาศภายนอกทำให้บทสนาของพวกเขาผ่อนคลายไปด้วย

เขาวางกระเป๋ากับดอกไม้ไว้บนหน้าตัก ไม่ลืมที่จะมองสบตาอีกฝ่ายอยู่เสมอขณะพูด

“ ผมก็ขอฝากตัวด้วยนะ ”

“ ได้อยู่กับเร็นคุงตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ ผมสนุกมากเลยล่ะครับ ”