" โซจัง... "

ดวงตาสีชมพูดจดจ้องไปยังใบหน้าที่ดูจริงจังขึ้นมาอย่างแปลกใจ
ถึงจะรู้สึกประทับใจก็เถอะแต่

" เดี๋ยวเถอะค่ะ อย่าดื้อสิคะ--"
"ถึงจะไปก็ขึ้นไปส่งถึงให้ไม่ได้นะคะ! "

" อีกอย่างจะมาจับมือผู้หญิงมั่วซั่วไม่ได้ค่ะ! "

พอไม่ได้อยู่ในสถานการณ์จำเป็นเหมือนจะเคร่งเรื่องนี้พอตัว?
มือที่ถูกกุมไว้พยายามออกแรงดึงกลับอย่างเต็มที่เป็นการปฎิเสธ

ดึงกลับจนโยกไปทั้งตัวเลยล่ะ

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ..วันนี้โซจังเหนื่อยพอแล้ว "
" เดี๋ยวจันทร์เจ้าเรียกพี่ซีเรียลมาช่วยเองค่ะ "

" ไม่ต้องห่วงนะ "

เธอเผยยิ้มตาปิดให้

" กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ "

ครั้นเมื่อเขาพูดถึงชีวิตในวัยเรียน ลมหายใจของเธอสะดุดเล็กน้อย
ภายในห้องสี่เหลี่ยมเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเด็กสาวจะเผยรอยยิ้มที่ดูเศร้าออกมา

" ไม่หรอกค่ะ.. "

น้ำเสียงสั่นเครือด้วยเหตุผลบางอย่างก่อนจะกลับมาแสดงท่าทีปกติดั่งเคย

" จันทร์เจ้าดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะคะ "
" ขอบคุณเสมอมาเลยค่ะ โซจัง "

เสียงที่สั่นเครือเมื่อครู่กลับเต็มไปด้วยความยินดีแทน

(+)

" แต่ที่หอประชุมเมื่อครู่ พอดีว่าคุ้นๆหน้ารุ่นพี่ "

" รุ่นพี่เป็นสภานักเรียนใช่รึเปล่าคะ?.. "

เธอช้อนตามองหน่อยๆ

" จันทร์เจ้าอยากรู้จักน่ะค่ะ "
" ถ้าไม่รบกวน ขอรู้ชื่อของพี่หน่อยได้มั้ยคะ? "

ทันใดนั้นเมื่อเห็นใบหน้าสวยของคนตรงหน้า ก็ทำเอาลืมเรื่องบิงโกไปเสียสนิท..อยากทำความรู้จักแทนเสียอย่างงั้น

หูม้าสีน้ำตาลลู่ลงน้อยๆ ยังคงเขินอายกับเมื่อครู่อยู่
แต่ครั้นเมื่อได้ยินเสียงตอบกลับ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาด้วยแก้มที่ระเรื่อชมพูจากความอายเมื่อครู่

" คือว่า..อือ-- "

" ..จันทร์เจ้า.. จันทร์เจ้า สุริยาค่ะ! "

คงดูเสียมารยาทไปหน่อยถ้าไม่แนะนำตัวก่อน เธอสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อ

" จันทร์เจ้าพึ่งเข้ามาปีนี้ปีแรก เลยอาจจะยังไม่รู้อะไรมาก.. "

(+)

เท้าที่เจ็บอยู่จากการซ้อมหยุดกึก ราวกับชั่งใจว่าควรจะเข้าไปตอนนี้ดีมั้ย
มือสองข้างจับใบบิงโกแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

จันทร์เจ้ายืนรอซักพัก..พอที่จะทำให้คนตรงหน้าดูอารมณ์ดีขึ้นบ้าง
ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเรียกออกไปเบาๆ

" ส สวัสดีก๊ะ-- "
" ..! "

แต่ด้วยความตื่นเต้นทำให้ลิ้นเล็กพันเสียได้-- สำเนียงฟังดูตลกใช้ได้เลยล่ะ

คนโถมออกจากห้องประชุม ในขณะที่เหม่อลอยนึกถึงอาหารกลางวันอยู่นั้นรู้ตัวอีกทีก็โดนคนพลัดแยกกับเพื่อนเสียแล้ว

ในมือถือใบบิงโกที่เขียนว่า ' สภา ' พลันมองอย่างนึกสงสัย...
เธอจำได้ว่ามีคนนึงที่สะดุดตาเธอเป็นพิเศษ

จนเงยหน้าขึ้นมาเจอกับคนนั้นเสียอย่างนั้น

" อะ.. "
หูม้าทั้งสองตั้งขึ้นด้วยความดีใจ แต่ก็ชะงักไว้เมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของคนตรงหน้า

(+)

(มาปักๆนะคะ!)

" จันทร์เจ้าคิดถึงโซจังตลอดเวลาเหมือนกันค่ะ "
" แต่อีกใจนึงก็คิดเสมอเลย "

" ว่าถ้าเป็นโซจังล่ะก็ ระหว่างที่จันทร์เจ้าไม่อยู่คงมีเพื่อนใหม่เยอะแยะแน่ "
" พอนึกแบบนั้น จันทร์เจ้าก็รู้สึกเหงาขึ้นมานิดนึงล่ะค่ะ "

ไม่จริงหรอก ไม่ใช่แค่นิดนึง
เธอเผยยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มนั้นดูเศร้าไม่น้อย

" เลยอดไม่ได้ที่จะขอโทรไปหาทุกครั้งที่โซจังว่างเลย "
" คงลำบากโซจังน่าดู ขอโทษด้วยนะคะ "

หัวเราะแฮะ

แต่ละคำพูดที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา ค่อยๆทำหูม้าที่ตั้งลู่ลงไปทีละนิดเพราะความรู้สึกเขินอายที่ค่อยๆมากขึ้น

สติที่กระเจิงหายไปถูกดึงกลับมาเพราะความเจ็บปวดที่เท้าจนทำให้สะดุ้งเล็กน้อย แต่ได้สติไม่นานก็แทบจะหงายอีกรอบกับคำถามของเขา

" โซจัง..เป็นเหมือนกับที่ท่านป้าเล่าเลยสินะคะ "
" เมื่อก่อนยังไม่กล้าถามจันทร์เจ้าแบบนี้เลยแท้ๆ "

เธอหัวเราะเบาๆ

(+)