ตอนดูก็มีสัญญะบางอย่างที่มองออกเลย สัญญะบางอย่างที่ใช้เวลาถึงจะเข้าใจ และบางส่วนที่ยังไม่เข้าใจ 555 แต่ก็ยังรู้สึกหน่วงกับประโยคปิดที่บอกว่าสักวันเดี๋ยวเธอก็ลืมทุกอย่างไปเอง

และฉากกลางสนามรบที่ลูฟี่มอบความกล้าหาญให้คนอื่นโดยไม่รู้ตัวนี่มันดีมากๆ อะ TTTT

ชอบประโยคที่ว่า เธอทำให้ฉันรู้ว่าคนธรรมดาๆ ที่ไม่ได้มีพละกำลังก็อยู่อย่างอิสระได้เหมือนกัน ตอนดูแล้วเผลอคิดไปว่าที่จริงแล้ววันพีซคือสิ่งที่จะทำให้ทุกคนได้รู้สึกแบบนี้หรือเปล่านะ ทุกคนที่สามารถใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานอิสระ มีที่ทางมีสิ่งที่ตัวเองยึดมั่นและอยากปกป้อง อะไรแบบนี้อาจจะเป็นความปรารถนาของลูฟี่ก็ได้

ไม่เคยอ่านงานเขาเลย เล่มนี้คือได้มาเป็นของขวัญตั้งแต่ปีก่อน เพิ่งได้จังหวะขุดมาอ่าน แล้วพบว่าเราชอบน้ำเสียงการเล่าเรื่องของเขาอยู่ เขาหยิบจับเรื่องราวของคนธรรมดาๆ ที่ไม่สมบูรณ์บ้าง บิดเบี้ยวไปเลยบ้างมาเล่า แต่ละเรื่องไม่ยาวมาก เลยใช้เวลาอ่านประมาณวันนึงก็จบละ บางฉากบางตอนอาจจะไม่ใช่แนวที่เราชอบ แต่รวมๆ ชอบวิธีเล่าเรื่องของเขาแหละ

ตอนที่คิดว่าจะเล่าถึงหนังสือเล่มนี้ยังไงดี ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่พูดถึงปาเลสไตน์ เลยขอแปะเรื่องราวและการเรียกร้องสิทธิมนุษยชนไว้ตรงนี้ด้งย

thaiforpalestine.carrd.co

ใดๆ ตอนอ่านเล่มนี้มันรีมายด์เราถึงเหตุการฉนวนกาซาทุกขณะจิตมาก... แค่คิดว่าตอนที่กำลังอ่าน ก็มีเด็กมากมายที่กำลังประสบเหตุการณ์แบบนี้อยู่จริงๆ ในเล่มนี้จะย้ำถึงความเป็นมนุษย์และย้ำถึงผลเสียของสงครามค่อนข้างเยอะ และจะมีประโยคที่คอยย้ำเตือนไม่ให้เราปล่อยให้อดีตเหล่านี้ต้องซ้ำรอย ก็เลยขื่นใจนิดๆ ว่าหลายสิ่งก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย

ตอนอ่านก็อ่านไปพักเบรคไป เพราะมีแต่การหลบซ่อน การเอาชีวิตรอดในสภาวะอันผิดปกติ แล้วตัวละครเอกเป็นแค่เด็กที่จะต้องถูกตามล่า ต้องมาเห็นภาพเหตุการณ์น่าหวาดหวั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไดนามิกค่อนข้างซับซ้อน เพราะเพื่อนร่วมชั้นคนนั้น-ฌูลียอง เป็นโรคโปลิโอและโดนกลั่นแกล้งที่โรงเรียน โดยตัวซาร่าเองก็เห็นแต่ไม่เคยยื่นมือไปช่วย แต่วันที่กระแสต่อต้านยิวแรงขึ้น ฌูลียองกลับเป็นคนที่เสี่ยงชีวิตเพื่อพาเธอหลบหนี

ชอบตรงที่ตัวละครมีความซับซ้อนทางอารมณ์ ทั้งหวาดกลัว ทั้งละอาย ทั้งรู้สึกผิด มีเรื่องที่ทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจอยู่เยอะมากด้วยความเป็นเด็ก

เอาไปอ่านที่ร้านยาย ยายเดินมาบอกว่าตอนอ่านเล่มนี้คือร้องไห้ นี่ก็แบบ เหมือนกันค่ะ ไม่น่าเอามาอ่านนอกบ้าน 5555555555

เป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับการสูญเสียคนในครอบครัวผ่านสายตาของเด็กน้อยโตนีโน่ ความขัดแย้งในครอบครัว เรื่องของผู้ใหญ่ที่ยากสำหรับเด็กตัวเล็กๆ จะเข้าใจถ่องแท้ แต่ตาก็เป็นคนสอนให้โตนีโน่เข้าใจว่าคนที่เขารักจะคงอยู่ในทุกๆ สิ่งที่คนๆ นั้นเคยให้ความสำคัญ (นามธรรมมาก แต่อยากให้ลองสัมผัส T-T) อ่านไปความรู้สึกก็จุกอกไป ไม่แปลกใจเลยที่ถูกเอากลับมาตีพิมพ์ใหม่อีกรอบ ดีมากๆ