FANMERCH อื่น ๆ ที่ลงงาน CQ8 เหมือนกันค่ะ 💫

Fanfiction ⸜❤︎⸝

[‼️] แจ้งเตือน
SIMPLY ✦ COINCIDENCE #อเวนไค ปิดพรีคืนนี้ 💫

โดยมีไปวางหน้าบูธ ~10 เล่ม พร้อมของแถมพิเศษที่หมดแล้วหมดเลย 😹
(ของแถมพิเศษให้การสนับสนุนจากคุณโป @.pomatodo เป็นเข็มกลัดหัวใจฟรุ้งฟริ้ง)

🔞 มีการตรวจบัตรยืนยันอายุ โปรดเตรียมบัตรปชช.ให้พร้อม

[stock]

OWNER FAVORITE #DANCAE *9 เล่มสุดท้าย*
OWNER FAVORITE #AVENCAE #DANCAE *15 เล่มสุดท้าย*

คำอธิบายเวิร์สและบทเกริ่นนำสั้น ๆ ของแต่ละเรื่องในเล่มค่ะ ❣️

หมายเหตุ —
จะมีสินค้าบางรายการที่ถ้าหมดแล้วเราจะปิดรายการนั้นไปนะคะ เช่น สแตนดี้โฮโลแกรม มีแค่ 5 ชิ้น/ลายเท่านั้น

status — ชีทมีสองหน้า
docs.google.com/spreadsheets...

——————

❣️ ที่บูธมีซื้อของครบยอดจับฉลากด้วยนะคะ ! มีขนมแจกด้วย
แค่แวะมาหาก็ดีใจแล้ว 🥺 ขอบคุณมากนะคะ 💫

มันเป็นคืนที่ยาวนาน ทว่าอย่างน้อยนอกจากมือที่กอบกุมกันแน่นจนชื้นเหงื่อแล้ว ทั้งเขาทั้งหาง…กระทั่งอัตลักษณ์ของเผ่าวิทยาธร [อีกอย่าง] ก็ได้จับได้รัดจนสาแก่ใจ

อาจไม่เต็มใจปวดกระดูกกระเดี้ยวนัก
แต่ท้องคงเต็มอิ่มไปอีกหลายวันเชียว

fin…?

จะขืนตัวหนีก็ถูกหางเกี่ยวเอวไว้มั่น จะเบี่ยงใบหน้าก็โดนบีบคางและแก้มบังคับให้ต้องยอมรับคำต่อว่าเอาแต่ใจผ่านกลีบปากซึ่งโดนบดขยี้ ชำแรกลึก ดูดดึง กระทำจนไคลัสดิ้นเร่าส่งเสียงครางเครือไม่ขาดสายขณะถูกไล่ต้อนจุดอ่อนไหวทุกจุดบนร่างกาย

.
.

อย่างไรเสียเขาก็เป็นอดีตผู้สืบทอดตำแหน่งมังกรผู้ทรงเกียรติ ขนบธรรมเนียมมากมายของเผ่าพันธุ์ต่างสืบทอดและหลอมรวมอยู่ในเลือดและความทรงจำ
จะว่าหัวโบราณก็ใช่ คิดปฏิเสธเสียเมื่อไร

“เพราะผู้ที่สัมผัสมันได้…“ เขาโน้มใบหน้าลงขบใบหูนิ่มจนอีกคนสะท้านไหวแล้วเอ่ยประโยคที่จะทำให้เด็กซน ๆ คนนี้เสียใจไปอีกหลายวัน

“มีแค่ [คู่ครอง] อย่างไรล่ะ”

ทีนี้ก็เป็นทีของไคลัสที่ต้องคร่ำครวญขอให้หยุดบ้างแล้ว

ไคลัสยังคงสับสน แม้กระทั่งตอนที่ช้อนตาขึ้นแล้วเห็นว่าเพื่อนสนิทของตนในโฉมจ้าวยลจันทรากำลังปลดอาภรณ์ออกเชื่องช้า ดวงตาคมปลาบสะกดเขาให้นิ่งเหมือนถูกสาปด้วยห้วงมรกตสีครามเรืองรอง

ยากให้ไคลัสเข้าใจ แม้ตอนนี้จะเป็นทีที่กางเกงของเขาค่อย ๆ เลื่อนหลุดจากกาย

“ต—ตันเหิง…”

“รู้หรือเปล่า…ว่าทำไมเขาของวิทยาธรถึงห้ามแตะต้อง…?”

“…”

ก่อนสัมผัสนุ่มหยุ่นจะกดแนบบนเรียวเขา ฉีกเส้นความอดทนของตันเหิงให้ขาดไม่เหลือชิ้นดี

“อะ—!?!“

เสี้ยวพริบตาก่อนทันได้รู้ตัว ข้อมือทั้งสองของผู้บุกเบิกก็ถูกรวบแล้วตรึงไว้เหนือหัว
พวงหางวิทยาธรเกี่ยวกระหวัดรอบเอวคอดแนบแน่น เกล็ดแข็ง ๆ ถากโดนผิวเนื้อโดยตรงเมื่อเสื้อยืดตัวบางเลิกสูงเปิดเผยหน้าท้องแขม่วเกร็ง พันคดเคี้ยวรอบร่างบางและจบลงที่รัดข้อมืออีกฝ่ายแน่น พันธนาการจนยากขยับกายหนี

ซ้ำร้ายเจ้าตัวดียังขยับใบหน้าเข้าใกล้เสียลมหายใจจ้าวยลจันทราสะดุด แพขนตายาวที่กะพริบไหวเชื่องช้าในระยะห่างไม่ถึงคืบพาลให้อวัยวะใต้อกซ้ายเต้นระส่ำรุนแรง แต่เมื่อถูกแตะบนกิ่งเขาอีกก็เผลอจิกเล็บกับโต๊ะจนเนื้อไม้เกิดรอยลึก

ครั้นเห็นดังนั้น รอยยิ้มเผล่ยิ่งวาดกว้าง ดวงหน้าหวานขยับเข้าใกล้กว่าเคย

“ตันเหิง…” สุรเสียงทุ้มนุ่มกระซิบ ดันตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีก
พลันลมหายใจร้อนผ่าวก็เป่ารดบนผิวเรียบลื่น

ทุกจุดที่ถูกแตะต้องล้วนทำให้เจ้าของของมันยิ่งพยายามขืนตัวออกแต่ก็ไม่อาจฝืนสะบัดเต็มแรงเมื่อต้นขาอวบอัดโอบรัดเขาแน่นขึ้นราวไม่ต้องการให้หนีไปไหน ทำได้แค่สะบัดเรียวหางฟาดแรง ๆ

“…หยุด…”

“เถอะน่า…นิดเดียว มันสวยมากเลย”

น้ำเสียงไคลัสทั้งเย้าแหย่ หว่านล้อม…และไม่ได้รู้ว่ากำลังพาตัวเองไปเจอกับอะไร

แค่ปลายนิ้วแตะก็สะดุ้งสะท้าน ไม่ต้องพูดถึงตอนที่อุ้งมือนุ่มนิ่มกำรอบมันไว้แล้วขยับเบา ๆ

“ไค…!”

“ชู่ว ไม่ทำให้เจ็บหรอกนะ”

ไคลัสไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังทำอะไรลงไป

ประกายอยากรู้อยากเห็นเพียงแค่สั่งให้เขาชื่นชมและสัมผัสอัตลักษณ์วิทยาธรสีครามมรกตด้วยมือของตน ลูบไล้ ชักรูดตามผิวเรียบลื่นของกิ่งเขามังกรจ้าว

เพราะมัวแต่คิดว่าจะอธิบายยังไง ตันเหิงที่ไม่ได้ตั้งตัวจึงถูกเด็กหนุ่มคล้องแขนรอบลำคอพร้อมตวัดขาเกี่ยวรอบเอว ออกแรงนิดเดียวก็ดึงร่างสูงโน้มเข้าหาได้สำเร็จ

ด้วยท่วงท่าแปลกประหลาดจึงยากให้ตันเหิงหาจุดค้ำน้ำหนักมั่นคงเลยกึ่ง ๆ ทับลงไปบนตัวอีกคน แต่ก่อนจะได้เอ่ยปากดุ ร่างของมังกรหนุ่มก็พลันแข็งทื่อ เมื่อตอนนี้ส่วนที่เขาห้ามกำลังถูกสัมผัสอย่างเบามือ

ยิ่งตอบสนองรุนแรง ลูกแก้วทองคำทั้งสองยิ่งสุกสกาว มุมปากได้รูปวาดโค้งเผยเขี้ยวซี่แหลมเผยภาพลักษณ์เจ้าตัวแสบ ก่อนใช้นิ้วมือข้างที่ไม่ได้ถูกจับกุมมาจิ้มกลางหว่างคิ้วอีกคนเบา ๆ

“จุดอ่อนสินะ !!”

“…ไม่ใช่แบบนั้น”

“แล้วทำไมต้องห้ามด้วย นายกลัวจะเผยธาตุแท้ออกมาล่ะสิ !?”

นั่นก็ใช่…แต่อาจคนละความหมาย

กระทำกะทันหันเสียไคลัสหลุดเสียงคราง เมื่อเงยหน้าคิดสบตาก็ประสานกับเนตรมรกตเรืองรองจ้องเขม็งมาเสียคนซุกซนเมื่อครู่ร้อน ๆ หนาว ๆ เอง

ตกใจก็ส่วนหนึ่ง แต่กลัวจะเลยเถิดเกินย้อนกลับมากกว่า

“…อย่าจับ…ตรงนั้น…”

“…”

ทว่าหากผู้บุกเบิกว่าง่ายยอมเข้าใจ มีหรือสันติสุขแสนสงบบนขบวนรถไฟจะเป็นได้แค่คำขอความร่วมมือจากกัปตันขนปุย

ผู้บุกเบิกยิ้มล้อ ยังคงกระชับมือมั่น ลูบขึ้นลูบลงสะกิดผ่านเกล็ดแข็งเสียมังกรหนุ่มต้องข่มดวงตาสบฟันแน่น

ทว่านั่นกลับเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด เมื่อเสี้ยววินาทีต่อมาดวงตาตันเหิงจะเบิกกว้างรีบคว้าข้อมือเรียวแล้วบีบแน่น ทั้งยังพลิกอีกฝ่ายมากดกับโต๊ะแทน ดันจนแผ่นหลังแนบไปกับบอร์ดแผนที่สุริยะ

เรียวหางมรกตที่โปร่งแสงเหมือนกับภาพสะท้อนชีวมิติชาติกำเนิด พอถูกจับแล้วลูบย้อนเกล็ด พวงหางแวววาวก็กระตุกรับอย่างเผลอตัว

ด้านหลังก็ชนขอบโต๊ะ ด้านหน้าก็มีเจ้าตัวดียืนขวาง ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยประกายขณะปลายนิ้วลูบไล้อัตลักษณ์ของเหล่าวิทยาธรด้วยความตื่นเต้น

ไคลัสชอบโฉมจ้าวยลจันทรา
ไม่ต้องเพ่งจากดาราดวงใดก็เห็นชัดเจน

“อันนี้ก็ [จุดอ่อนไหว] เหรอ ?”