15.11.2025 El Progreso

"O certo é que o xenocidio sudanés non abre nunca as noticias dos telediarios e sobre a magnitude deste crime esténdese un cada vez máis mesto manto de silencio. Diante deste acto criminal contra a humanidade a acción internacional brilla pola súa ausencia... (...)

A rede trouxo a posibilidade. A posibilidade xerou o ruído (o ruído, que atenaza a totalidade dos espazos e do espazo). No ruído xermolou a posverdade. A posverdade xerou o dereito ó ruído.

O dedo sinala a lúa na súa caída cara ó abismo. Súmome ó aluvión de aplausos, polo oportuno e preciso dise xesto en si mesmo, sintetizando e perpetuando, esí, a nosa fatal historia como especie.

Marchar, sempre marchar,
mesmo o final
é marchar.

Algo crebou, co sutil chasquido dunha fortuíta decepción relegada a un falso esquecemento.
Algo foi crebando, polos recunchos dun tempo delongado e impreciso, e non souben advertilo.
Hoxe, condenado a un desterro involuntario, vago por esta illa de sospeitas na que habito, lonxe xa de toda opción.

Iste tempo desposuído de lirismo, expira, fuxidío, alleo ó destino da súa irrelevancia, mentres se escorre, co silencio da evidencia fútil e inexorábel, polo desaugadoiro da historia.

OBITUARIO | Morre Emilio Cao, o "arpista con alma de rock" que posibilitou o auxe da música folk en Galicia

O vento bisboulle, maino, no ouvido, como adoita facer o vento na tarde serea, con tenrura e sen reproches, que o seu tempo languidecía, siniuoso, en remuíños de nube esluíndose, abandonado á acuciante contigüidade do silencio.

Fiquei durmido mentres escribía.
Ó espertar reparei en que se me tombara a mau, mailo papel: tódalas letras escorregaran cara o pantalón, descontextualizadas xa pra sempre. Recollinas o millor que puiden e, con elas, acabei por amañar esto que agora digo... pero non era eso.

Cando tiña eu vinte, escribinme unha carta pra ser aberta moitos anos dispois.
Chegado o momento, abrina: pretendían ser consellos dun crío que xa non era eu; esí que, coa debida tenrura e respecto, simplemente rompina.
Calquera tempo pasado… xa pasou.

Perseverar, aínda cando todo esforzo semelle vao, aínda cando o horizonte se volva desdebuxado. Resistir ha ser a única palabra, cando a ninguén lle importes, porque nada tes; cando nin a esperanza che ofreza un alivio. Prantarlle cara ó medo e avanzar, simplemente por sentirte vivo.

Silencio é o que non ouzo, anque ti si,
cando escoitas as palabras que non dis, a resoarche no interior.
Silencio é o que non ouves, anque si eu só,
cando tento maxinar a túa voz.

E veleiquí estamos: intuíndonos sen ouvirnos,
desdeñando as palabras que non poden superar a quietude da omisión.