เดินมาหาอีกคนที่ลานสเก็ตตามเวลาการนัด ชายหนุ่มแรกพบที่หลงทางตอนนี้มาเจอในมาดผู้สอนเขาเล่นฮอคกี้ ก็ดีกว่าเอาไม้ไปฟันกับดาบละนะ

“เฮ้ พวก!“
เขามาในชุดสวมรองเท้าเตรียมพร้อม ยืนทื่อๆบนน้ำแข็งยะเยือก

”โอ้…ที่นี้หนาวดีนะ ฮะๆ“ หัวเราะแห้งด้วยความไม่มั่นใจในการทรงตัว

“ขี้เหงา ก็ใช่อยู่”
“แต่ชอบอยู่คนเดียว อันนี้แปลกรึป่างน่ะ?” หัวเราะไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกัน

“งั้นหรอ ..เจ๋งดีนะ”
“ฉันไม่ค่อยเก่งดนตรีเท่าไหร่ นอกจากฟังน่ะ”

เขาส่ายหัว “ป่าวหรอก”

“แค่คนที่เพ่นพ่านไปทั่วมากกว่า”

เขาเดินมาตามคำบอกเห็นอีกคนในท่าทีแปลกไปก็ขยับตัวลงนั่งใกล้ๆ

“ป่าวเพื่อนไม่ได้ไปไหน แค่อยากพูดคุยด้วยก็เท่านั้น”

“แล้ว ทำอะไรอยู่หรอ มากวนรึป่าว?”

/เดินต๊อกแต๊กมา

👽:อย่าปล่อยเอเลี่ยนอยู่คนเดียวสิ

👽:อาจเปนสิ่งที่ซื้อไม่ได้

👽: ถ้าเทียบแบบนี้น่าจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ พอดีเงินซื้อได้ทุกอย่างที่ต้องการตลอดแหะ

👽: คงประมาณนั้นสิ เข้าใจแล้ว

👽: น่าจะสักพัก

(ขอบคุณน่าครับบ💕💕😭😭😻🙏🙏

👽:ที่ไหน

(ขอบคุณนะคะ แต่คนสวยสวยกว่าเยอะเลยย

เขารู้สึกจับทางอีกคนไม่ค่อยถูกทั้งบทพูดและท่าทาง จนนึกขึ้นได้ว่า สภาพแบบนี้แสดงว่าเมามาแน่ๆละ หรืออ่านหนังสือเกินขนาดจนเบลอไปเลย

”เฮ้ ไหวรึป่าว.. สำรวจโลกตอนนี้ คงจะเป็นนักผจญภัยไปหน่อยนะ“

วางอุปกรณ์ลงแล้วใช้สองมือจับแขนสาวข้างหน้าเขย่าตัว

“เอาละ เธอต้องนึกให้ออกนะว่ามาจากไหน ไว้ฉันไปส่งบ้าน”

“สวัสดีนะ” ชายหนุ่มผมน้ำตาลเดินผ่านมาพอดีก็ส่งยิ้มทักทายตอบกลับ

“เฮ้ กลับมาจากซ้อมหรอ”
“เป็นยังไงบ้าง ผมดันกำลังจะไปซ้อมพอดีเลย”

👽:ไอเดียน่าสนใจนะ