Maksat nedir? Tetkigi azaltmak, bu sırada hastanın tedavi olup olmadığı bu uygulamada dikkate alınmamış, hatta ek randevu gereklilikleri nedeniyle hastanın başvurudan caymasina/özel hastaneye başvuruya yönelmesine yola açacaktır. Maliyet azaltmak için ne gerekiyorsa yani.

Söz gelimi, depresif şikayetler ile gelen ve ek kronik hastalıkları olan bir hastamiz var diyelim. Hastanın tiroid fonksiyonlarını görmek istiyoruz, çünkü hipotiroidi depresif şikayetlere yol açabilir. Artık bunun için kendim tetkik isteyemem, bir dahiliye doktoruna gitmesi gerekecek, sonra gelecek.

Sorun, “kimse olmamak” hissiyle baş edememek.
Ve bu his sadece erkeklerde değil herkeste var. Yeni kuşak eskisinden daha zayıf bir kişilik orgutlenmesi ile geliyor, öfke asıl hedefine değil, toplumun özgün kesimlerine yöneliyor. Sorun, ekonomik politik açıdan değerlendirilmeli, bunu talep etmeliyiz

Redpill ya da incel kültürü, sadece toksik erkeklikten kaynaklanmıyor.
Bu oluşumlar, toplumsal yersizliğe dair duygulanımın örgütlenmiş versiyonları.
“Bir yerde duramama”nın, “karşılık bulamama”nın politik-psikolojik biçimleri.

Ebeveyn figürünün kırıldığı, eğitim sisteminin tutarsızlaştığı, ekonomik mobilitenin çöktüğü bir dünyada, birey yalnızca “özgürlük”le baş başa kaldı.
Ve bu özgürlük, çoğu zaman boşluk demekti.

Unutmak istemek, yaşananların sürekliliğini kaldıramamaktır.
Buraya not düşüyorum. Okuyan varsa belki bu yük hafifler. Bireysel hafıza çöker, ama kolektif bellek örgütlenebilir. Kolektif bellek, yalnız kalanların hafızasının örgütlenmiş halidir. Kendi başımıza kalınca hiçbir şey anlamlı kalmıyor.

Byung-Chul Han "Yorgunluk Toplumu"nda şunu söylüyor: Modern birey, baskı altında değil; kendi performansını yeterli görmeyerek yıkılıyor.
Ama bu yıkım bireysel değil. Kendi içindeki düzenle, dışındaki düzenin çelişkisini taşıyamıyor.

Ve benzer kelimeleri başka yerlerde de duyuyorum: sokakta, protestolarda, sosyal medya yorumlarında. Herkes aynı şeyi farklı bağlamlarda söylüyor: “Devam edemiyorum.”

Klinik ortamlarda en çok duyduğum kelimeler: mutsuzluk tükenmişlik, odaklanamama, sabırsızlık, suçluluk. Bir de "bilemiyorum". Kimi zaman bu kelimeler bile bitkin, sadece bir durumu anlatmak için değil, artık konuşacak başka kelime kalmadığı için kullanılıyor.