กุลืมวาดแผลใต้ตา รอก่อน

แต่ก้นั่นแหละ แต่ถึงอย่างนั้นมันก้คืออีวานอะ พอได้ครอบครอง(ถึงจะอยุ่ใต้อาณัติเขา) มันก็สติแตก คือมันไม่ได้ซ่อนนะ แต่ทิลสั่งให้มันทำแบบนั้นมันเลยทำ555555 แต่เมื่อไหร่ที่ทิบบอกว่าตามใจนาย วันนี้ก้ตัวเหลวคามือแน่นอน😌

นิ้วกุเบียดจัง

ทิลผงกศีรษะอีกครั้ง ซุกเส้นผมชื้นเหงื่อลงกับแผ่นอกของอีวาน “ข เข้าใจแล้ว”

ทิลคิดว่าตนเองไม่มีทางมองพลาด
สัญชาตญาณของเขาแม่นยำเสมอ

เขาเห็นนัยน์ตาคู่นั้นทั้งวาวโรจน์และบ้าคลั่ง

ทว่าสิ่งนั้นไม่กลืนกินเขา—ไม่มีทางกลืนกินเขา

แต่เขารู้แล้วว่าสิ่งที่เขาควบคุมได้เสมอมา...เป็นเพราะอีวานคาบสายจูงของปลอกคออันหรูหรานี้มาให้ และมอบอำนาจให้กับเขา..ด้วยคำว่า—ตามใจ—

“อ่า..ทิล—ชอบแบบนี้ไหม หืม?” เสียงครางกระเส่าดังขึ้นเหนือศีรษะ ทิลเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงนั้นก่อนพยักหน้ารับ

“อื้อ...แบบนี้ ก–กำลังดีเลย” เขาตอบกลับ

พลันสีโลหิตนั้นแดงเข้มเสียยิ่งกว่าเก่า

“ทิลชอบก็ดีแล้ว อืม...ดีมาก” อีวานเอ่ยเสียงค่อย สองแขนช้อนเข้าที่แผ่นหลังบางกกกอดแน่นและแนบกลีบปากลงข้างใบหู “ชอบแบบไหนอีกก็สั่งมาได้เลย ฉันตามใจนายทุกอย่าง”

ไม่มากเกินไปไม่น้อยเกินไป ปรนเปรอเขาด้วยจังหวะที่ทิลชื่นชอบและบอกให้ทำ

ทว่าสิ่งที่ทำให้ขนอ่อนทั่วทั้งกายเขาลุกชันคือดวงตาคู่นั้น

เป็นสีดำสนิทราวกับราตรีอันเงียบสงบไร้พิษภัย หากแต่เมื่อมองลึกลงไป ในแก้วตานั้นคือทับทิมสีชาด

เป็นสีแดงเข้มคล้ายกับโลหิตแห้งที่หยดลงบนผืนดิน

เสวมากอะ ฟิ้นจู๋หยั่ยเกิน

ความร้อนพุ่งสูง ถาโถมโหมท่วม เปลวเพลิงหยอกเอินไปทั่วทั้งกายาจึงได้แต่ส่งเสียงครวญเคล้าเสียงเฉอะแฉะ

“น้ำเยอะขนาดนี้ยังดับร้อนไม่ได้” ผู้เฝ้าประภาคารแลบลิ้นเลียข้างใบหู แนบปรางนุ่มข้างริมฝีปากบางที่ส่งเสียงเครือ ”ผมคงต้องช่วย–เติมน้ำ–จนกว่าจะหยุดเพลิงโหมนี้ได้ละมังครับ“

เพลิงสีครามละเลียดชิมไปตามผิวกาย ไม่นวลเนียนหากแต่หนั่นแน่น—สู้มือ— เขารู้ว่าสะเก็ดไฟนี้อาจลวกผิวของคนช่างจ้อ แต่เขา—ไครีลล์ ชูโดมีโรวิช ฟลินส์—ก็ยังรู้ด้วยว่ามันไม่มีทางแผดเผาวาร์กาได้แน่นอน

ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นถึงนักรบผู้เก่งกาจ...จะพ่ายให้กับการเล่นไฟนี้ได้อย่างไรเล่า?

เขาจึงหยัดกายป้อนอีกฝ่ายจนท่วมท้น กระเซ้าว่าคนที่บิดเร่าเป็นฝ่ายกินอย่างมูมมาม