สุขภาพก็ไม่ไหว.. แรงใจก็ไม่มี

ถ้าจะเปรียบเทียบแบบเห็นภาพเลยก็อาคุมุจัง(ocฉันเอง) เป็นตัวแทนความบิดเบี้ยวในตัวเรานั่นแหละ..ลึกๆไม่ปรารถนาความรัก ไม่คาดหวังทุกๆอย่างเลย เพราะงั้นเวลาเพื่อนพูดเรื่องความรักหรือเรื่องใต้สะดือก็โคตรจะไม่ชอบเลย
การอยู่ตัวคนเดียวมันแย่นักรึไง? จำเป็นต้องมีแฟนบ้าบออะไรนั่นด้วยเหรอ? น่าหงุดหงิดน่ารำคาญ..เฮ้อ อยากละทางโลกมากก

สภาพเหมือนสมัย ม.ปลายเลย..ต่อให้อธิบายไปทุกอย่างเราก็ผิด อุตส่าห์รีบวิ่งมาหาเพื่อที่จะสอบให้ทัน
สุดท้ายสายตาทุกคนก็เหมือนบอกว่าเป็นความผิดของเราทั้งหมด ผิดเองที่อยากมีเพื่อนเยอะๆ
ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น ความผิดเรานั่นแหละ

ตัดสินใจทุกอย่างไปแล้ว..ร่างกายก็จงใจให้อ่อนแอเอง..(จะได้ตุยไวๆไง..)

แล้วเราก็ดันเป็นพวกรับฟังมันหมดทุกอย่าง..อยากร้องไห้แต่เดี๋ยวพ่อก็ว่าไม่เข้มแข็ง เป็นผู้หญิงอ่อนแอโดนด่าว่านิดหน่อยก็ร้องไห้-😭😭😭