‘สมุดจดความแค้นของซากุระ ฮารุกะครั้งที่ 2’

วันนี้มีนัดวิวาทกับพวกชิชิโท ได้เห็นไอ้หน้ายิ้มตาเดียวต่อสู้เป็นครั้งแรก หมอนี่แข็งแกร่งชะมัด อยากลองสู้ด้วยสักครั้ง แต่พอชวนท้าต่อยไอ้หมอนั่นไม่ตอบอะไรกลับมาแถมยิ้มให้อย่างเดียว กวนประสาทที่สุด !

‘สมุดจดความแค้นของซากุระ ฮารุกะครั้งที่ 1’

วันนี้เป็นวันแรกที่ได้เข้ามาเรียนในฟูริน เจอแต่คนประหลาด จริง ๆ มันประหลาดตั้งแต่คนในเมืองนี้แล้ว โดยเฉพาะไอ้หน้ายิ้มตาเดียวนั่น มาหลอกว่าเป็นคนต่างชาติ มาหลอกลวงกันได้ แล้วก็ยิ้มอยู่นั่นแหละ กวนประสาทชะมัด !

‘ยินดีด้วยกับการทำงานที่สำเร็จลุล่วงนะครับ หลังจากนี้คงยุ่งน่าดู ถ้ามีเรื่องเครียดหรือไม่สบายใจเกี่ยวกับงานสามารถมาพูดคุยกับผมได้นะครับ หวังว่าจะชอบคุกกี้อันนี้นะ แล้วถ้าอยากกินลาเต้เย็นเมื่อไหร่ ก็บอกผมได้ทันทีเลยนะ ผมยินดีไปส่งให้คุณลูกค้าคนสำคัญอยู่แล้ว หวังว่าจะได้เจอกันนะครับ :—)’

— Suo Hayato —

(end)

ซากุระหยิบถุงคุกกี้ขึ้นมาดูก่อนจะพบว่ามีกระดาษโน้ตแปะไว้บนถุงคุกกี้ ก่อนที่อ่านจบแล้วจะทำให้ซากุระยกยิ้มขึ้นมา

“อ้อ เพื่อเป็นการฉลองให้กับคุณลูกค้า ช่วยรับสิ่งนี้ไปทีนะครับ”

สุโอยื่นถุงคุกกี้ให้กับคนข้างหน้า ซากุระรับถุงคุกกี้มาก่อนที่จะเอ่ยขอบคุณ

“ขอบคุณนะครับ”

คุณเจ้าของร้านใจดีที่สุดเลย

“ไม่แน่ใจว่าจะได้มาที่ร้านนี้อีกไหม แต่น่าจะต้องยุ่งมาก ๆ เลยครับ”

ซากุระต้องการที่จะใช้เวลาอยู่ที่ห้องเพื่อทำการซ้อมพรีเซนต์วิทยานิพนธ์ของตัวเองมากกว่า

“ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะ”

“ขอบคุณครับ”

ซากุระได้ทำการปิดเล่มไปได้อย่างสมบูรณ์แบบตามความคิดของเขา ที่เหลือก็แค่พรีเซ้นต์วิทยานิพนธ์แล้ว

ตัวเขาไม่แน่ใจว่าตัวเองจะได้กลับมาที่ร้านนี้อีกไหม เพราะว่างานของเขาก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ถึงมาก็คงไม่ได้มานั่งทำงาน ซื้อแปปเดียวก็กลับไป

ไม่มีข้ออ้างที่จะมานั่งที่ร้านนาน ๆ แล้วแหะ

“คุณเจ้าของร้าน”

“ว่าไงครับ?”

“เราทำงานเสร็จแล้วนะ”

สุโอไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ยกยิ้มให้คนข้างหน้าเขา

และสิ่งที่เขารู้สึกประทับใจกับลูกค้าคนนี้คือก่อนที่จะกลับทุกครั้งมักจะเขียนโน้ตเพื่อขอบคุณ บอกว่าอร่อยและจะกลับมาที่ร้านนี้อีกครั้งเสมอ

กับลูกค้าบางคนก็ทำให้เป็นเรื่องราวดี ๆ ของเขาในวันนั้นได้เลยล่ะ

แต่ดูเหมือนว่ารอบนี้จะเป็นรอบสุดท้ายของการทำงานของคุณลูกค้าหรือเปล่า

ถ้าเป็นอย่างนั้นจะแวะมาอีกไหมนะ ?

“วันนี้งานหนักไหมครับ?”

“หนักอยู่ครับ ครั้งนี้เป็นรอบสุดท้ายแล้ว”

ลูกค้าของเขาที่เขาพอจะทราบว่าน่าจะเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยสักที่ บางทีเมื่อในร้านไม่มีคน เราก็พูดคุยกันเล็กน้อย แต่ตัวของสุโอก็ไม่ได้ชวนคุยอะไรมากนัก เพราะอีกคนเขาก็ทำงาน ไม่อยากที่จะกวนสมาธิ แต่ก็ถามไถ่เป็นครั้งเป็นคราวไป

ซากุระแวะเวียนมาที่ร้านนี้เป็นเวลาเกือบสองสัปดาห์แล้ว เขาติดใจในรสชาติกาแฟของร้านนี้ ช่วงนี้เขาถึงไฟนอลดราฟท์ที่ต้องทำส่งอาจารย์แล้ว การที่ได้ออกมาทำงานนอกสถานที่ที่ต้องอุดอู้อยู่ที่หอมันทำให้เขารู้สึกมีแรงบันดาลใจที่จะทำมากกว่า

ส่วนความสัมพันธ์ของเขากับคุณเจ้าของร้านคือเรายังไม่รู้ชื่อของกันเลย

ซากุระที่เอาแต่เรียกคุณเจ้าของร้าน
และคุณเจ้าของร้านที่เอาแต่เรียกเขาว่าคุณลูกค้าเช่นเดียวกัน

กริ๊ง ๆ

“ขอลาเต้เย็นหนึ่งแก้วครับ”

“ได้เลยครับ”

“ขอนั่งทำงานด้วยได้ไหมครับ”

“ที่เดิมเลยไหมครับ?”

“ครับ”

‘ขอบคุณสำหรับกาแฟแก้วนี้แล้วก็ขนมนะครับ มันอร่อยมาก ๆ เลย ทุกอย่างเข้ากันได้อย่างลงตัวสุด ๆ เราชอบนะครับ ไว้เดี๋ยวเราจะมาทานอีกนะครับ ปล.เราพูดไม่ค่อยเก่ง หวังว่าจะไม่ถือสากันนะ‘

นี่เป็นเรื่องราวที่ดีที่สุดวันนี้ของสุโอเลยล่ะ

“ขอบคุณนะครับ ไว้โอกาสหน้ามาที่ร้านนี้อีกนะครับ”

สุโอบอกลาลูกค้าคนสุดท้ายของเขาในวันนี้ ก่อนที่จะเดินไปเก็บโต๊ะที่มีแก้วกาแฟกับจานเค้กวางอยู่ สุโอหยิบไปที่ถาดรองแก้วขึ้นมาเก็บก่อนจะค้นพบว่ามีกระดาษเล็ก ๆ แปะไว้อยู่

“ฮ่า ๆ ผมล้อเล่น อย่าทำหน้าเศร้าสิครับ”

“ยังไม่ปิดหรอกครับ ผมต้องเตรียมออเดอร์ล่วงหน้าไว้สำหรับพรุ่งนี้อีกน่ะ ไม่ต้องกังวลนะ”

“ขอบคุณมากเลยนะครับ”

“ยินดีครับ”

“ขอบคุณนะครับ ไว้โอกาสหน้ามาที่ร้านนี้อีกนะครับ”

“เอ่อ..ขอโทษนะครับ!”

“..ครับ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีครับ ตอนนี้งานของผมเสร็จแล้ว”

“ดีใจด้วยนะครับ^^”

“ไม่ทราบว่าร้านนี้..ปิดกี่โมงเหรอครับ”

“อืม..ความจริงปิดตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้วแล้วครับ”

“..”

ซากุระใช้เวลาในการทำวิทยานิพนธ์นานกว่าที่คิดไว้ จนตอนนี้เป็นเวลาล่วงเลยลับฟ้าแล้ว เขาใช้เวลาได้เพลินมาก ๆ จนไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้างเลย

ซากุระนั่งบิดขี้เกียจก่อนจะคิดได้ว่าร้านนี้ปิดกี่โมงนะ ? เขากำลังนั่งเกินเวลาหรือเปล่า แถมเขายังมาอาศัยอยู่ที่นี่นานด้วย แถมที่กินไปก็มีแค่ลาเต้เย็นกับชีสเค้กที่เขาไม่เสียเงินอีก

เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เกิดความรู้สึกผิดขึ้นมา ก่อนจะหันไปถามคุณเจ้าของร้าน

ก่อนจะลอบมองไปที่เจ้าของร้านที่ตอนนี้กำลังหันมามองทางเขาอยู่เช่นเดียวกันก่อนจะยิ้มให้ ซากุระที่เผลอไปสบตาด้วย หน้าก็เริ่มขึ้นสีก่อนทำเป็นหันไปมองทางอื่น

“รสชาติถูกปากไหมครับ?”

“..ครับ”

สุโอเห็นปฏิกิริยาของคนผมสองสีก็อดไม่ได้มี่จะยิ้มอย่างดีใจ ถ้าที่เขาคิดไว้ไม่ผิดคือลูกค้าคนนี้ของเขาน่าจะชอบนะ

“งั้นทานให้อร่อยนะครับ ตั้งใจทำงานนะ”

ซากุระเริ่มดื่มลาเต้เย็นที่คุณเจ้าของร้านนำมาเสิร์ฟให้ มีความเข้มข้นของกาแฟรสชาติขมหน่อย ๆ แต่ก็มีส่วนผสมของนมที่ทำให้รู้สึกถึงความหอมมัน รสชาติไม่เข้มข้นมากนัก ทำเอาคนไม่ได้ดื่มกาแฟอย่างเขาต้องการที่จะลิ้มลองรสชาตินี้อีกครั้ง

ถ้าบอกว่าเป็นเทพบุตรหรือเทพเจ้าเขาปักหลักเชื่ออย่างแน่นอน

การที่มีคนทำอะไรให้เขาในช่วงเวลาแบบนี้มันทำเอาเขาใจฟูสุด ๆ ไปเลยแหละ

“ขอบคุณมากครับ”

แค่คิดซากุระก็เขินจนหน้าแดงแล้ว

สุโอมองภาพของลูกค้าตรงหน้าเขาและยิ้มด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะปลีกตัวแยกออกมาเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนสมาธิของคนทำงาน

“นี่ครับ ลาเต้เย็นหนึ่งแก้ว หวังว่าจะชอบนะ”

“ขอบคุณมากครับ”

ยังไม่ทันที่คุณเจ้าของร้านจะเดินออกไป เขาก็วางชีสเค้กที่อยู่บนถาดเสิร์ฟลงบนหน้าเขา

“..ครับ? เราไม่ได้สั่งนะ”

“ผมแถมให้น่ะ เห็นหน้าคุณดูเครียด ๆ ลองกินขนมเพิ่มพลังนะ แน่นอนว่าไม่คิดตังค์ครับ”

เจ้าของร้านนี้..เป็นเทพบุตรไหมนะ ?