เงือกหนุ่มตื่นตาเมืองน้อยริมทะเลที่กำลังสร้างตัว ศิลปะอังกฤษผสานกับโปรตุเกสที่ลดทอนลวดลายรุงรังช่างคล้ายคลึงกับอาคารว่าการและหอสมุดประชาชนแอตแลนติส เห็นป้ายเชิญชวนร่วมสร้างเมืองก็รีบสะกิดคนรัก ขยับปากถามว่าควรไปคุยกับหัวหน้าที่นี่เร็วไวดีหรือไม่

"นี่แหน่ะ ไว้เจ้าโดนสาปเป็นเงือก ข้าจะไม่ไยดีเชียวล่ะ" ดั๊กหันไปทำหน้างอใส่คนรักแล้วสะบัดหนี สายน้ำหยุดเมื่อทุกคนถึงหน้าประตูชัยของอาณาจักร แผ่นดินยุบตัวลงเพราะขาดพลังเวทย์ที่ช่วยประคองหินดินอ่อนที่มีอายุนับร้อยปี ทูตศักดิ์สิทธิ์ยื่นมือเข้าช่วยด้วยการจุดไฟเวทย์เพื่อไล่ผืนน้ำที่รุกรานออกไปชั่วคราว

"ข้าเองก็นึกสงสัยว่าตนเองที่ใช้ชีวิตกับเขามาครึ่งชีวิตรู้ความจริงมากเท่าใด" ดั๊กนั่งบนเปลยวนน้อยที่มีมวลน้ำช่วยนำพาไปยังห้องรับรองข้างเคียงสายธารชำระกาย แอ่งน้ำตื้นนี้หลับใหล​มานานนับแต่วันที่สตรีศักดิ์สิทธิ์เลือกชีวิตน้อยๆ ในท้องเหนือความรับผิดชอบแสนอดสู ผู้สืบทอดตื่นตาสถานที่ซ่อนใต้ม่านน้ำ เหนือขึ้นไปนั้นเชื่อมต่อกับป่ามายาที่ป้องกันไม่ให้มีผู้บุกรุกระวังพิธีชำระกาย ภูตให้ตนเอาขาหย่อนน้ำเพื่อฤทธิ์รักษาอ่อนๆ

Au Atlantis part 5
รุ่งอรุณแรกในแอตแลนติสพร่าเลือนใต้แสงมรกต ส่องสะท้อนจากอาทิตย์เหนือมหาสมุทร ราวว่าอะพอลโล่ไม่เคยเห็นดินแดนนี้บนเส้นทางนี้ ดั๊กตื่นจากฝันนิรันดร์อันมีรูปปั้นหลากรูปร่างลอยวนรอบตัว มือและขายังสั่นไหวจากพลังที่ตนไม่เข้าใจ ประทีปนำทางตนออกไปสูดอากาศยามเช้า เส้นทางเปลี่ยนเมื่อเห็นแสงลอดจากประตูห้องสมุดที่แง้มอยู่ ยิ้มเมื่อเห็นพี่ชายแสนลึกลับกำลังเคร่งเครียด

ตีกราบ้านช่องในเมืองสุขวดีนี้ล้วนทาขาวแต่งทอง รูปทรงเป็นวงกลมสมบูรณ์ ล้วนประดับรูปปั้นนักปราชญ์และน้ำพุสูง ผู้เดินทางเป็นระเบียบทั้งบนพื้นดิน ผืนน้ำ และท้องฟ้า ผู้นบน้อมทักทายกันและกัน เพียงแต่รอยยิ้มนั่นช่างเฉยชา ผู้มีอันจะกินมักสวมชุดขาวสะอาดขลิบทองและเงินคาดผ้าสีสัน ลำดับชั้นลดถอยตามเสื้อผ้าและสีสันที่ลดหย่อยลงมา

'... อาจจะ มันพังเกือบหมดแล้ว'​ แดเนียลทอดถอนใจก่อนเปลี่ยนร่างเป็นหญิงงามตามเดิม เรือไม้ใช้กลไกพิเศษจากคริสตัลสีฟ้าเรืองแสงเป็นพลังขับเคลื่อน ขนาดของมันพอจะเชิญคนขึ้น​มาได้ราวๆ 30 จึงเชิญเพียงคนพิเศษขึ้นมา

แดเนียลจ้องแก้วตรงหน้าพักใหญ่ก่อนยกกระดกในคราวเดียว เจ้าตัวดันให้ลาร์คออกห่างเมื่อลวดลายบนข้อมือและเท้าแผดแสงจนแสบตา สีแดงค่อยๆ กัดกินลวดลายขาวจนหมดสิ้น ดวงตาสีขาวใสกลับเป็นน้ำเงินครามและมีวงเวทย์ขาวรอบตาดำ หางสีขาวที่ขาดแหว่งแปรสภาพเป็นสีดำสนิท เผ่ามหาเวทย์ที่ครั้งหนึ่งเป็นพันธมิตรกับมนุษย์หันมองผู้ถือสัจจา รอยยิ้มที่มอบให้มีเขี้ยวกำกับ 'ใจงามนักฝ่าบาท...'

แดเนียลยิ้มเอ็นดูก่อนขอมือแฝดสามคนมากรีดปลายนิ้วกลางถึงข้อพับแรก ชี้ไปยังหินที่นูนออกมา 'อย่าปล่อยมือ'​ ระหว่างที่ทำพิธี ม่านน้ำค่อยๆ บีบเข้ามา ดั๊กตั้งสมาธิและร่ายคาถาตามที่คริสสอนจนสร้อยบนคอกลายเป็นตะเกียงนำทางสีมรกต ลวดลายบนผิวเรืองแสงฟ้าขาวทั้งตัว พ่อหมอเฉือนข้อมือตนเองให้เลือดสีขาวรดบนเท้าของทั้งสี่อย่างทั่วถึงและเรียกขานภาษาแอตแลนติสแก่ทวารบาลนายประตูโบราณ

แดเนียลเกรงว่ากลิ่นคาวจะฉุนจนทำให้ม้าน้อยโกรธาจึง เป่าทรายเพื่อกลบกลิ่นเท่าที่ได้ เจ้าตัวมองเสื้อผ้าของลาร์คที่ฉีกขาดจนเห็นเนื้อบางส่วน จึงคิดว่าควรขึ้นจากน้ำได้แล้ว คลื่นน้ำพัดมาโอบล้อมกายเพื่อทอผ้าอำพรางกายเป็นมนุษย์ มีเครื่องประดับติดตัวน้อยชิ้น กระนั้น ก็ยอมถอดผ้าโพกหัวมาคลุมตัวอดีตอริ

AU Atlantis Part 3

การเดินทางแสนยาวนานเสียจนเหล่าลูกเรือเหนื่อยหน่ายท้องฟ้าสีครามน้ำทะเลสีเขียว หัวเรือมุ่งไปยังเวิ้งทะเลโปรตุเกสเพื่อพักเรือและซื้อเสบียงก่อนเดินทางไปยังช่องแคบระหว่างสเปนและโมร็อคโก ดั๊กลาสหยิบกล้องส่องทางไกลเมื่อเห็นแนวผาสีแดงและปราสาทงามสีสด ต่างจากพวกฝรั่งเศสที่ใช้สีทึบ "ข้าเห็นฝั่งแล้ว" เอ่ยรายงานกัปตันและชี้ยังแผนที่ใต้น้ำเพื่อเลี่ยงหินโสโครก

ดั๊กหยิบปริซึมขึ้นสะท้อนแสงอาทิตย์ไปหาสร้อยคอที่แขวนกับตะขอแขวนหมวก โดยยึดให้แน่นเพราะเหลี่ยมมุมมีผลต่อภาพ แดเนียลในชุดมิดชิดกว่าปกติเดินเซไปขยับผ้าสีหม่นให้เข้าที่ 'ยินดีต้อนรับสู่แอตแลนติส'​ น้ำเสียงแหยพร่าเอ่ย นั่นทำให้ดั๊กรู้สาเหตุแสนเหลือเชื่อว่าทำไมพี่ชายถึงไปนอนอีกฟาก ดั๊กเดินไปเอาหมากรุกเหนือช่องแคบยิบรอนต้า อันเป็นบริเวณเหนือเสาแห่งเฮอร์คิวลิส

ฟองคลื่นโอบรับบุตรผู้จากผืนน้ำด้วยอ้อมกอดลึกล้ำท่ามกลางมหันตภัยพัดโบก แดเนียลปล่อยตัวลงในน้ำช้าๆ จนมองเห็นเพียงเสื้อผ้าที่ลอยมาติดโขดหิน ดั๊กยืนรอด้วยความกังวล ไม่เคยเห็นทะเลแปรปรวนด้วยความเศร้าเพียงนี้ เสียงม้าทะเลร้องก้องเพื่อมารอรับเจ้านายของตน พ่อมดทะเลสวมเพียงผ้าคลุมลายคลื่น กอดอกนำสารพัดของประจำตระกูลขึ้นมา 'ข้าติดค้างคำขอบคุณท่านแล้ว'​

เงือกทั้งสองพยักหน้าเชื่อฟังเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี ด้วยผิวที่นวลเนียนเป็นพื้นฐาน ผู้ปรุงผิวจึงแต้มแป้งและชาดแดงเล็กน้อยตามประเพณีนิยม แดเนียลช่วยจัดสร้อยประจำให้เข้าที่เข้าทางหลังทิ้งให้ลอยในน้ำครู่ใหญ่ ดั๊กสังเกตต่างหูแปลกตาที่ไม่ได้มาจากร้านเพชร นึกได้เรื่องหนึ่งที่ทำตนเกือบโดนหางมุกฟาดเอา
"หูเจ้ายังไวเสียงเหมือนเดิมหรือ"
'อา... ข้าเผื่อไว้น่ะ พวกโจรสลัดตะโกนโหวกเหวกเสียด้วย'​

ทั้งคู่พร้อมใจกันเลือกชุดสีขาวที่ดูเรียบง่ายที่สุดในบรรดาชุดที่ช่างช่วยกันร่างไว้ โดยมีรายละเอียดแตกต่างที่ดั๊กจะต้องใช้ผ้าเนื้อหนาปกปิดลวดลายหลากสีบนผิวแทนนวลเนียนที่อาจปรากฏเมื่อเผลอไผล ในขณะที่แดนเนียลต้องใช้ผ้าบางเบาเพื่อไม่ให้เสียดสีผิวแท้จริงอันเกิดจากเกล็ดปลาโปร่งแสง ไข่มุก และคริสตัลเล็กละเอียด "...ข้าเลือกเครื่องประดับไม่ถูกจริงๆ พวกท่านเลือกให้ข้าเถิด" คนลายตายอมแพ้

น้ำทะเลรอบตัวอุ่นขึ้นจนรู้สึกได้ ดั๊กร้อนตามตัวเมื่อเกิดเส้นสายบนผิวแทนเนียนละเอียด ลวดลายสีขาวปรากฏตามต้นแขนและอก เป็นไปตามคำบอกเล่าต่างๆ สร้อยคอบนอกรวมเป็นสร้อยประธีปที่มีดวงดาวร่ายรำอยู่ภายใน ครู่หนึ่ง ภาพเมือง แผนที่ ผู้คนที่อาศัยอยู่ในโดมน้ำขนาดใหญ่ปรากฏแก่ผู้อยู่ในวงน้ำอุ่น แดเนียลยิ้มพอใจก่อนใช้ฟองอากาศดันแขกและครึ่งเงือกผู้อ่อนแรงขึ้นเหนือผิวน้ำ

เหล่าเซลกีที่ไม่เกรงกลัวมนุษย์นำอาหารทะเลและพืชผักบนเกาะมาให้เป็นเสบียงพร้อมแนะนำให้นำชานต่ำขึ้นก่อนจะมีเด็กซนติดสอยห้อยท้าย เหล่ามัจฉามีอาการตื่นเต้นทันทีที่ได้ยินเสียงม้า เอียยูเคีย (Each-Uisge)​ ตัวเขื่องควบมาบนผิวน้ำโดยมีชายหน้าเหมือนสองคนบนหลัง ยากจะเชื่อว่าสัตว์ที่ดุร้ายกว่าเคลพีจะยอมรับใช้ใคร ดั๊กโบกมือให้ว่ามาอย่างเป็นมิตร

"วอร์คเกอร์! ทางนี้ๆ" เงือกที่คล่องแคล่วในโดมน้ำว่ายมาหาและพาไปดูอุปกรณ์มากมายของชาวแอตแลนติสที่หลายชิ้นตรงกับตำราอย่างน่าทึ่ง ในขณะนั้น เสียงพิณลอยมาจากลานปะการัง เงือกหางสีไข่มุกกำลังบรรเลิงเพลงเพื่อร่ายมนต์ให้ฝนห่าใหญ่ละความสนใจจากเกาะที่มีแขกเยี่ยมเยือน ดวงหน้านั้นละม้ายคล้ายดั๊กแต่เป็นผู้ใหญ่กว่ามาก ดวงตาสีขาวของแม่มดทะเล (Sea Witch)​ มองผู้มาเยือนเงียบๆ

เกาะส่วนกลางนั้นประหนึ่งคฤหาสน์ที่ด้านในเต็มไปด้วยน้ำทะเลและสิ่งของมีค่าเหนือจินตนาการ โดยมากเป็นของมีค่าทรงกลม เซลกีให้ทั้งสามกินสาหร่ายชิ้นเล็กที่เรืองแสงสว่างอย่างเข้มข้นพอๆกับรสชาติฝาดชวนอาเจียน ของว่างรสแย่นี้ทำให้ทั่งสาม 'เดิน'​ ในมายังโถงกลางได้โดนไม่ต้องออกแรงว่ายน้ำและพูดจาได้โดยปกติ ตรงกลางห้องมีเงือกและไซเรนกำลังพูดหยอกล้อกัน ในมือมีหนังสือที่ยากจะเชื่อว่าทนน้ำได้

ดั๊กตั้งใจฟังการสวมชุดอย่างมนุษย์และทำตามทุกระเบียบนิ้ว ผูกผ้าประจำตัวไว้ที่เอวเพื่อความกระฉับกระเฉง ฟิลิปส์สัญญาว่าจะเย็บย่ามติดตัวให้อีกฝ่ายติดตัว เงือกหนุ่มมองวิธีผูกกริชกับเอวจึงลองทำตามบ้าง เรื่องแปลกนัก กริชที่เคลือบทองของเงือกนั้นไม่สว่างเท่าในทะเล ดูเหมือนทองเหลืองที่ไม่ได้ทำความสะอาดมานาน

เปลี่ยนมาคว้าข้อมือเจ้าของเรือนเพราะรู้สึกเหมือนจะร่วงลงน้ำ เมื่อแสงจากหินจางลง ชายในชุดประจำเผ่าโบราณกำลังยืนกลางสระน้ำที่สร้างเพื่อเงือก ผ้าไหมคลุมยาวนั้นมีลวดลายและสีสันงดงามไม่ต่างจากหางยาวแหวกว่าย เซลคีสามารถถอดหางเป็นผ้าคลุมประจำตัวได้ แต่ถ้าผ้านั้นหายไปจะไม่สามารถกลับเป็นเงือกได้อีกจนกว่าจะได้พรจากบิดามารดาหรือญาตทิวงคตพร้อมสลายความทรงจำบนผืนดินเพื่อเริ่มชีวิตใหม่

ไม่มีเสียงตอบรับนานจนมีเสียงวาฬร้องเพลงกล่อมกัปตันทั้งสอง ดั๊กอยู่ไม่ไกลจากที่นั่น เขากำลังตรวจการณ์น่านน้ำ ต้องรอจนเพื่อนร่วมกองว่ายไปอีกฝั่งจึงแอบมาตามเสียงเรียกได้ สร้อยคอรูปตะเกียงนี้เป็นของจากชาวประมงท่านหนึ่งที่ช่วยชีวิตตนตอนเด็กจากฉลามและช่วยชี้ทางให้หาฝูงเงือกจนเจอ เจ้าตนโผล่ข้างเรือที่มนุษย์กำลังคอตกจะวกกลับเรือใหญ่ "...เจ้าเอาอะไรมาเยอะแยะ"

เหล่าเลขานุการและหลวงพ่อพากันถือม้วนคาถาเต็มมือจนดูรุงรังพอๆกับเสื้อผ้า ทุกเล่มมาวางใกล้พิธี ผู้มีตำแหน่งเทียบเท่าอาร์ชบิชอปเดินเข้ามาในสภาพตรงกันข้ามทั้งเสื้อผ้าเรียบง่ายและผมเผ้ารุงรังดูไม่เป็นทรง เขาดูเหมือนนายช่างสีเว้นแต่ออร่าสะอาดที่ทำให้ห้องสว่างขึ้น เทียนวิญญานลอยล้อมรอบจนเห็นเงาดำที่ดั๊กพบ ชายหน้าเรียบเฉยก้มหัวทักทายและเริ่มวิเคราะห์สิ่งที่ตนทำได้ '...ข้าบิดเบือนสัญญาปีศาจได้--

คนลังเลไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร เหล่าแม่นมของหน่อมหาราชจึงช่วยพาไปแต่งกายเพื่อเป็นเกียรติแก่วันข้ามผ่านวัยเด็กสู่การเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ดาเรนยิ้มบางกับตนเองและยอมให้ชำระและแต่งแต้มให้สมฐานะ เด็กสาวเดินเก้กังออกจากห้องเครื่องแป้ง ดอกไม้ประดับผมสั้นนั้นเสริมให้ริมฝีปากและจมูกรั้นดูอ่อนหวานขึ้น ยืนหน้าเจ้าของวันเกิดให้เชยชม

#พวกนายบทเยอะกว่าแล้วอย่าบ่น
"... ดูสิ มือเจ้าชื้นเหงื่อหมดแล้ว" ดั๊กยกมือที่ยังเหลือกรงเล็บขึ้นดูและใช้ชายผ้าสะอาดเช็ดให้ เปลี่ยนเป็นฝ่ายเดินนำมายังเรือนรับรองแขกแดนใต้ซึ่งมีเตาผิงซึ่งใช้ไฟร่วมกับหม้อต้มน้ำร้อนในหน้าหนาว "มาเถิด ให้ข้าชำระกายพวกเจ้า"

'ข้าฝากด้วยหนา'​ แดเนียลยิ้มขอบคุณและลงมือถ่ายทอดความรู้ต่อ ที่เขาเร่งมือก็เพราะเวลาในฐานะราชครูและผู้บันทึกประวัติศาสตร์เหลือน้อยเต็มที ยังดีที่ต้นไม้โลกยินดีให้ตนใช้พลังบ้างหลังดั๊กเจรจากับบรรพบุรุษสำเร็จ เขาจะพยายามทำให้สุดแรงจนก่อนเวลาเที่ยงคืน เพื่อออมแรงสำหรับการเสริมพลังผนึก ดาเรนกลายเป็นเหยื่อรับฟังเสียงบ่นจากสารพัดทิศ ซึ่งเจ้าตัวขำเหล่าคนตีปีกโมโหมากกว่าเครียด