ม็อบปี 63 ไม่เคยสูญเปล่า เหมือนกับที่คณะราษฎรไม่สูญเปล่า, 14 ตค, 6 ตค, พคท, 10 เมษา ฯลฯ ไม่เคยสูญเปล่านั่นแหละ

ถึงจะโดนพยายามลบกลบฝังอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ยังมีคนจำได้ มีคนระลึกถึง มีคนที่เจ็บปวดกับมันอยู่ ที่ดูเหมือนสังคมไม่เคยไปข้างหน้า นั่นเป็นภาพใหญ่ที่ยังไปไม่ถึง แต่ถามว่าในระดับปัจเจกเปลี่ยนมั้ย มันเปลี่ยนไปแล้ว เอาแค่เรื่องเจ้าก็ได้

ช่วงนี้นอนเยอะมาก แถมไม่อยากอาหารเลย ถ้าไม่โดนบังคับก็คงไม่กิน 5555555555 เห้อ ชั้นกำลังจะเปนบ้าจิง ๆ

ฝันถึงงานเขียนตัวเองครั้งแรกก็ฝันถึงหนึ่งเดียวเลย อาจจะเพราะเราเขียนมาจากตัวเองด้วยแหละ เออ แล้วในฝันยังมี soundtrack เป็นเพลง home ของ cavetown อี้ก 5555555555

coloring old stuff cuz my hand hurts still 🙂‍↕️

เค้าจะยอมพูดว่า “ชาติ = ประชาชน” ก็เฉพาะตอนที่เค้าต้องการแรง “สนับสนุน” จากมวลชนเพื่อผลประโยชน์ทางการเมืองเท่านั้นแหละ

คิดๆ ดูให้ดี

นี่อยากให้มนุดมีสวิตช์ในการปิดความคาดหวังมาก จะเอามาใช้กับตัวเอง ฮึก ฮือ การไม่คาดหวังมันยากจริง แรกเริ่มเดิมทีกะจะเขียนเรื่องนี้เพื่อตัวเองก็เท่านั้น แต่พอเขียนไปแล้วก็ยิ่งชอบมันมาก แต่พอไม่มีฟีดแบคกลับมาเลยก็แอบจ๋อย ๆ ,___, เป็นอีกเรื่องที่ต้องพยายามจัดการตัวเองให้ได้แหละนะ ฮึบ

ดูคลิปนายอาร์มลองใช้ ai เขียนโปรแกรมแล้วโมโหบวกเศร้า ไม่ใช่นายอาร์มทำคลิปน่าโมโหนะ แต่เห็นอนาคตเบื้องหน้าแล้วท้อเหี้ย โปรแกรมเมอร์ก็ไม่ต้องมีแระ นักเขียนก็ไม่ต้องมีแระ นักวาดก็ไม่ต้อง อะไรก็ไม่ต้องใช้คนสร้าง โลกเน่าขึ้นทุกวัน เราก็หาทางออกโดยการสร้างโลกที่ไม่ต้องพึ่งคนแม่ง ต่อไปก็เหลือแค่พวกมีตังกะหุ่นยนต์ไว้รับใช้คนมีตัง ก็ได้โว้ย กุว่าไม่มีลูกนี่แหละถูกแล้ว เกิดมาก็อดตายนะหนู

ภพนภามีหมูก้อน 🐖

อีกเรื่องที่เกี่ยวกับการสะกดคำ คือคนมักจะลืมหรือไม่ได้นึกถึง (รวมถึงไม่รู้จัก) กับคนที่มีภาวะ dyslexia ด้วย

คนที่อ่านได้ช้า สะกดคำไม่ค่อยจะถูก หลุดออกจากระบบการศึกษาไปเยอะมาก เพราะทำให้ไม่สามารถเรียนอย่างอื่นได้เลยไม่ใช่แค่ภาษา การผันวรรณยุกต์​ก็เป็นความลำบากรูปแบบหนึ่งของ dyslexia โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษาที่มีรูปกับเสียงวรรณยุกต์ไม่ตรงกันแบบภาษาไทย

อยากเขียนงานที่ทำให้ทุกคนอยากแวะกลับมาอ่านในวันที่รู้สึกอยากพักผ่อน เรื่องที่อ่านแล้วให้ความรู้สึกต่างกันออกไปในแต่ละครั้ง อยากทำให้ได้

สอบแต่ละครั้งของมหาลัยทำให้รู้ว่า I'm not as smart as i thought i was. and I will never be. I'm just a tryhard academic achiever. All i do is try, try try and yet it still not enough.

กูแม่งห่วยแตกจริง ๆ นั่นแหละ เก่งอยู่อย่างเดียวคือการแสร้งว่าไม่ได้เป็นอะไร

อัตราการเกิดต่ำนี่ตอนนี้อาจจะยังไกลตัว แต่ 10-20 ปีนี่น่าจะเห็นภาพเลยว่าโรงเรียน โดยเฉพาะมหาลัย เด็กจะน้อยลงมากๆ แล้วคนรวยมีตังค์จริงๆ ก็อาจให้ลูกเรียนเมืองนอกด้วยซ้ำ ส่วนเด็กฐานะไม่ดี พ่อแม่ไม่มีแรงซัพหรือต้องแบกที่บ้านก็อาจจะไม่ได้เรียนเลย (ตอนนี้ช่วงประกาศผลมหาลัยก็เจอหลายทวีตเลยที่สอบติด แต่ที่บ้านส่งไม่ไหว ไม่อยากให้เรียน) แล้วค่าแรงก็แสนต่ำเตี้ย

โดยส่วนตัวชอบอ่าน Writer talk มาก ไม่ว่าจะเป็นออริหรือฟิคชอบหมด เวลานข.เล่าว่าได้แรงบันดาลใจฉากนี้มาจากอะไร ฟังสัมฯนี้มา มีเฮดแคนนอนเกี่ยวกับตลค.ว่าแบบนี้ กระทั่งแค่บ่นว่าพาร์ทไหนเขียนยาก เราก็ชอบอ่านหมด เพราะมันคือความเป็นมนุษย์ คือเบื้องหลังเรื่องราวแบบที่เอไอไม่มีวันให้เราได้

open.spotify.com/track/7zFio8...

จริงๆ นักเขียนนักวาดไทยหลายคนเลยที่ทำงาน self pub ยอมหั่นค่าแรงตัวเองหรือไม่ได้คิดค่าลิขสิทธิ์ในงานตัวเองจากต้นทุน เพื่อให้ราคาหนังสืออยู่ในเรทที่คนอ่านซื้อไหว ซึ่งมันไม่ควรเป็นงั้นไง พอตัดค่าแรงออก ก็ไม่สะท้อนต้นทุนที่แท้จริงของงานทั้งหมด ซึ่งสายผลิตรายเล็กจิ๋วเหล่านี้ไม่ควรแบกจนหลังหักขนาดนั้น ทั้งที่ปัจจัยหนังสือแพงที่มาจากต้นทุนภายนอกที่รัฐควรจัดการได้ด้วยซ้ำ เช่น ค่าแรง ภาษีกระดาษ

มาในนี้ด้วย คืองี้คับ มาประชาสัมพันธ์(?) สนพ.มีโครงการสั่งหนังสือเข้าห้องสมุดที่ไหนก็ได้ แล้วสนพจะเพิ่มเรื่องนั้นไปตามจำนวนที่สั่ง (เช่นสั่งแผลเก่า 2 เล่ม สนพจะส่งแผลเก่าไปอีก 2 เล่ม เป็น 4) เผื่อใครสนใจเข้าร่วมโครงการคับ

📢Sharing appreciated

อยากรบกวนใครก็ตามที่เป็นลูกค้าคมช. หรือนักวาดที่กำลังเปิดรับคมช.อยู่ ช่วยตอบแบบสอบถามเรื่องขั้นตอนการทำงานนิดนึงค่ะ ว่าชอบหรือสะดวกแบบไหนมากกว่ากัน

forms.gle/W1Div3NbPJDh...

(ถ้าใครมีข้อเสนอแนะอื่นๆก็แชร์กันได้เช่นกันนะคะะ)
พอดีเรากำลังลังเลว่าจะปรับวิธีการรับงานดีมั้ย เลยอยากเก็บข้อมูลก่อน ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามากๆค่ะ 🥺🙏

สิ้นหวังเหลือเกินคุณน้า เหมือนไอ้พวกบนๆ ไม่สนแล้วว่าชาวบ้านเป็นไง เรารวยไว้ก่อนพอ เขาไม่มีตังค์ซื้อไม่เป็นไร เราแทบจะผูกขาดตลาดแล้ว ยังไงเงินก็เข้าเราอยู่ดี

วันก่อนไปได้มันเทศเปลือกม่วงเนื้อสีขาวนึ่งมาถุงนึง นึกชื่อเรียกไม่ออกเลยไปถามพี่ที่ดูแลผู้สูงอายุที่บ้านว่า "มันแก๋ว" เอายอดมาแกงได้

อนึ่ง "มันแก๋ว" ในคำเมืองหมายถึง มันเทศ
ส่วนมันแกว หัวกลมๆ คนเมืองเรียกว่า "มันละแวก" หรือหัวละแวก
ส่วนมันฝรั่งของคนภาคกลาง คนเมืองเรียก "มันอะลู" ตามพม่า/อินเดีย

โปรดคุยกับคนเมืองดีๆ ก่อนฝากซื้อมันแกว

สวัสดีบลุสกาย