"ผ้าสวยๆเปื้อนดินหมด นี่เราแต่งงานธีมซอมบี้เหรอ"

เขามองสำรวจอีกครั้ง ปลายขากางเกงสีกรมท่าเปื้อนดินและเศษหญ้า ผมเผ้าผ่านการจัดทรงและเริ่มคลายตัวอีกครั้ง อาจวิ่งมาจากสวนจัดงาน อะไรกันทำให้คนสุขุมของเขาร้อนลนขนาดนี้ น่าหงุดหงิดอยู่นิดหน่อย

อีกฝ่ายเงยหน้าพยายามสูดอากาศอีกครั้ง มือทั้งสองจับไหล่เขาแน่นคล้ายเขย่าเอนเอียงแรงทุกที เกรบนิ่งให้เวลาอย่างใจเย็นมือยกลูบมือคนตรงหน้า

"เราต้องไปจากที่นี่"

"หมายความว่าไง?" เกเบรียลถูกความรู้สึกตระหนกตีคล้ายเกลียวคลื่นซัด มีแต่คำว่าไม่เข้าใจปะปนขึ้นมาลอยขึ้นสู่สีหน้าฉงนสงสัย มือเรียวแตะไหล่อีกฝ่ายออกแรงบีบก่อนคุมอารมณ์และเปลี่ยนเป็นลูบลงผ้าอย่างปลอบโยน "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอดูตึงนักล่ะ"

"อ่า...เรื่อง เรื่องมันยาว"

"ผมมีเวลาฟังคุณตลอดไม่ต้องห่วงแม้จะทำให้เราเข้าพิธีสายก็ตาม" เขาพูดติดตลกไม่ลืมจัดแจงเสื้ออีกฝ่าย