(ขออนุญาตมาเนียนเดินผ่านนะคะ)

/พอเห็นคนคุ้นหน้าถือกล้องมาก็รีบวิ่งๆไปเดินผ่าน ชูสองนิ้วกระโดดหยองๆ

“สวัสดีครับ!”

“สวัสดีค้าบ”

Prince_s : “ดุๆเหรอครับ?” เหมือนจะดูกังวลนิดหน่อยเพราะทำไม่ค่อยเป็น แต่ก็กระแอมแล้วทำหน้าขรึมก่อนจะพูดต่อ

“คุณเจ้าหญิงยังไม่ไปนอนอีกเหรอครับ?”

“ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์มาอยู่กล่อมขนาดนี้ ยังมัวแต่เล่นโทรศัพท์อยู่อีกงั้นเหรอครับ?”

“ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้เจ้าชายของคุณจะไม่มากล่อมนอนอีกแล้วนะ”

“เพราะงั้นไปนอนได้แล้วนะคนน่ารัก＾＾”

คำปิดท้ายจบด้วยรอยยิ้มหวานๆสมเป็นซองฮวาดังเดิม

เมื่อซ้อมกันเสร็จเรียบร้อยเขาก็อาสาเอาผ้าขนหนูให้ทั้งคู่พร้อมรอยยิ้ม

“ขอบคุณเหมือนกันนะครับ”

“ไว้มีโอกาสผมคงต้องตอบแทนแล้ว”

ซองฮวายิ้มร่าอย่างยินดี

“ไว้คราวหน้ามาซ้อมด้วยกันอีกนะครับ”

@bidkangshion.bsky.social

“อื้อ ซ้อมอีกหน่อยก็ดีนะครับ”

“ร่างกายยืดหยุ่นขึ้นแล้ว อาจจะเคลื่อนไหวได้ดีขึ้นก็ได้”

พอได้ออกแรงเยอะๆเข้าก็มีไฟกลับมาอีกครั้ง ดวงตาเป็นประกายวาววับ

“เนอะ ซอรัน（＾Ｏ＾☆♪”

รอยยิ้มแฝงออร่าความมุ่งมั่นที่ชวนให้ปฏิเสธยากสุดๆ

@bidkangshion.bsky.social

“ยิมนาสติกครับ”

คนโตกว่าถามก็ตอบเสียงใส ดูเหมือนจะตื่นเต้นหน่อยๆด้วย

“ฝึกให้ตัวอ่อนแล้วมันเต้นง่ายขึ้นครับ แต่ก็ยังไม่ถนัดเต้นอยู่ดี” นิ้วเรียวยกขึ้นเกาแก้มเล็กน้อย

ก่อนจะได้ยินเสียงรุ่นน้องร้องโอ้ยออกมาก็เข้าไปดู

”ท่าทางจะตัวแข็งโป๊กเลยนะครับเนี่ย..“

”อีกนิดนึงนะ ใกล้จะได้แล้ว“

ให้กำลังใจสุดๆ

@bidkangshion.bsky.social

“ท่านี้ก็ ยืดได้ดีนะครับ กล้ามเนื้อหลัง ฮึบ”

หัวเราะร่าอย่างกับตนเองยืดปรกติอยู่ สร้างความประทับใจแบบแปลกๆให้คนรอบข้าง พอรู้ตัวว่าเผลอไปก็รีบกลับขึ้นมา ใบหูขึ้นสีแดง

“อ-อาจจะเว่อร์ไปหน่อย”

@bidkangshion.bsky.social

“ฮึบบ”

ซองฮวาหายใจเข้าลึกๆจนสุดปอด ก่อนจะก้มลงไปแตะปลายเท้า แม้ร่างกายจะเกร็งอยู่บ้าง แต่เขาก็เล่นยิมนาสติกเลยตัวอ่อนพอสมควร

ตามองไปทางรุ่นพี่รุ่นน้องก็หัวเราะออกมาเล็กๆอย่างเอ็นดู

“ก็คล้ายนะครับ ฮ่าๆๆ”

พอได้ยืดเส้นแล้วความทรงจำในคลาสก็แล่นเข้ามา เขาทรุดตัวลงยืดขาอยู่สักครู่ ก่อนที่จู่ๆจะทำสะพานโค้ง

+

Prince_s : “สวัสดีครับ เล่มนี้รวมนิทานเด็กหลายเรื่องเลยล่ะครับ ทั้งกระต่ายกับเต่า กบเขียว..“

”ตอนนี้กำลังเล่าเรื่อง ฮึงบูและนลบูครับ“

ว่าแล้วก็หันหนังสือให้หน้าจอดู

“แต่เล่านิทานแบบนี้อาจจะน่าเบื่อไปหน่อย อยากให้ร้องเพลงกล่อมแทนดีไหมครับ( ・∇・)”

ได้ยินคำว่ายืดเส้นยืดสายรอยยิ้มบนใบหน้าก็กลายเป็นรอยยิ้มแหยๆ แต่ตัวเขาเองก็เกร็งไม่น้อย คงจะหนีไม่พ้น

“ก็ดีนะครับ..”

“เอ่อ เริ่มจากยืดแขนก่อนดีไหมครับ“

ว่าแล้วก็เอาแขนซ้ายเกี่ยวกับแขนขวา บิดตัวเล็กน้อย ท่าเบสิคที่ไม่เจ็บมาก

@bidkangshion.bsky.social

“คุณซอรัน อืม.. ร่างกายอาจจะยังไม่ค่อยยืดหยุ่นเท่าไรหรือเปล่านะครับ“

”เหมือนจะยังดูเกร็งๆนะ“

@bidkangshion.bsky.social

“ครับ!”

ซองฮวาตอบรับอย่างขึงขัง แล้วตั้งใจฟังที่อีกฝ่ายพูด

แม้จะยังไม่ค่อยคล่องแคล่วนักแต่ก็รู้สึกว่าดีขึ้นมานิดหน่อย เต้นไปพลางนับจังหวะไปพลางด้วย

“1..2...3“

เกือบจะสะดุดเข้าให้ แต่ก็ผ่านจุดที่ขัดไปได้แล้ว พยักหน้าพึงพอใจ รอยยิ้มสดใสปรากฏออกมาเมื่อทำได้

“แบบนี้เอง ขอบคุณนะครับ”

เมื่อถูกทักแล้วเขาก็เดินเข้ามาหาด้วยอีกคนพร้อมรอยยิ้ม

"ครับ ก็สนุกอยู่"

"ส่วนผมคังซองฮวา จากDUSKLINEครับ ถ้าไม่รังเกียจก็ขอร่วมด้วยคนนะครับ"

เขากล่าวแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร นัยต์ตาสีมิ้นท์ฉายแววมุ่งมั่น

"ผมมีอยู่ท่อนนึงที่สะดุดอยู่เรื่อยเลยน่ะครับ.."

@bidkangshion.bsky.social

คัง ซองฮวาที่อยู่ในมุมไม่ไกลจากทั้งคู่ก็กำลังตั้งอกตั้งใจฝึกซ้อมของตนเอง แต่เพราะไม่ถนัดเต้นมากนัก ส่วนที่ติดขัดจึงยังแก้ไม่ได้สักที เขาถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆในห้องซ้อมบ้าง

มือเรียวยกมือขึ้นตบหน้าตนเองแปะๆ ก่อนจะฮึดเต้นซ้ำอีกสักรอบ

สายตากวาดมองไปก็บังเอิญเห็นชิอนกับซอรันเข้า กลายเป็นเหมือนส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

@bidkangshion.bsky.social

Prince_s : “นูน่า~ นอนตอนนี้ไม่ได้นะครับ นูน่าต้องตั้งใจทำงานก่อนนะ🥺“

”พอกลับไปเดี๋ยวผมจะรีบๆๆเข้าไปกล่อมนูน่าในฝันให้หลับสบายเลย“

”นะครับคุณเจ้าหญิง（≧∇≦）“

ซองฮวาหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป
Prince_S : ”ถ้าเจ้าหญิงน้อยนอนไม่หลับเพราะผมคงเสียใจแย่เลย คงต้องขอรบกวนเข้าไปกล่อมต่อในความฝันแล้วล่ะครับ🥺“

ทำตาแป๋วใส่กล้องไปด้วย

Prince_s : “อ๊ะ สวัสดีครับ” เห็นคนดูเข้ามาบ้างแล้วเขาก็ยิ้มร่า ก่อนที่จะรู้สึกอายหน่อยๆที่ไลฟ์เล่านิทานแบบนี้มีคนเข้ามาจริงๆ

“ไม่ได้นะครับ ถ้านอนไม่หลับจะเป็นไลฟ์กล่อมนอนได้ยังไงกัน“

“อืม..ถ้าอย่างนั้นไหนๆก็เป็นผู้ชมคนแรกของผม อยากลองรีเควสวิธีกล่อมไหมครับคุณเจ้าหญิง^_−☆”