Over snoeten

‘Omi?’
‘Oomi?’
‘Ooomi?’

‘Ik denk dat ze in ‘n boekje is mama’
‘Hm’
‘Of ze is niét in ‘n boekje mama’
‘Kan allebei’

Mijn dochter kijkt op van haar boek
Háár dochter mag Omi bellen

‘Probeer maar ‘n paar snoeten’

Snoet 1 ‘Omi?’
Snoet 2 ‘Omi kus?’
Snoet 3 ‘Hállo.’
Snoet 4 ‘Há!!’

We schrijven ‘77. Moeder is 52. ‘Ik ga naar Israël,’ zegt ze als ze hoort dat ze uitbehandeld is.

Ze stuurde kaarten. Naar ons.

‘Onder de laatste dingen die ik met m’n leven doe hoort dat ik naar Israël ga. Dat ik het land troost.’

Blijft troost van die kwaliteit werkzaam, denkt u?

Op de rand van de dag praten we. De zoon die nu bij mij is om te helen van wat ie beleefde. Zn ogen staren. Ik zit met de handen in de schoot. ‘Het gaat weer over Moes.’ Maar ochtends ets ik het beeld van de zoon met de gesticulerende handen in mn hart, zo diep dat ie onbereikbaar wordt voor gevaar

Over tijd

Mij ontroeren de spillepootjes. Daar kan ik om huilen. Toon me twee pootjes en húp. Dit breekbare jochie staat aanstonds op twee stevige onderdanen - je draait je om en ‘t gedonder is er - waarna ie als van Houston vertrokken 3, 2, 1, zich van z’n Omi verwijdert ‘Hé Oom,’ wordt ‘doei Oom’

Over het filosofisch diner

‘Waarden zijn behoeften van de ziel, ze verbinden ons aan de wereld, en de wereld aan ons,’ zegt filosoof Rico Sneller, leunend tegen m’n vleugel, gisteren, tijdens het diner, alle ogen op hem gericht. En ik weet: alleen met deze ene zin kunnen we een dagprogramma vullen

Over het filosofisch diner

Vrijdag (volgeboekt) gaan dr. Hein van Dongen, dr. Rico Sneller en ik het tijdens het diner over de gevoelskant van waarden (het goede, het ware, het schone) hebben. En over de vraag of je kunt leren voelen zoals je kunt leren denken. Met 20 man

Voor 27/10 nog kaarten

Over muziek

Het dák ging eraf. Concertgebouw. Knetterende muziek van Gershwin en de dromerige noten van Ravel. Het Philharmonisch onder leiding van Stanislav Kochanovsky en voor de pauze de jonge Roemeense solist Daniel Ciobanu. Goeie genade wat een avond.

Welterusten allemaal voor straks

Over trouw

Ik weet niet goed waarom, want onnaspeurlijk de handel en wandel van de geest, maar ik huilde daarnet toen ik niet de schoenmaker zelf, maar diens moeder in ‘t winkeltje trof. ‘Is ie vrij?’
‘Hij leg in het ziekenhuis, ze hart,’ zegt ze. ‘Hoop volgende week, ik ken niet stikken.’

Over 66

Bij avond, als de dag zich houdt als
allang gedroogd wasgoed - het hangt nog aan de lijn, maar leuker dan droog wordt het niet - bij avond als de nacht de startblokken poetst en komt aanmarcheren, weet ik nog altijd niet wat wijs is om te doen. Thee, boek en maar naar bed. Of uit flaneren

Over emoties

Stel, ik stem een viool. En we leggen ‘m daarna op de tafel. Dan leggen we een veertje op de snaren. Zo’n ragfijne kleine. Loop ik dan naar het einde van de hal, stem ‘k daar nóg een viool, zodra de snaren van beiden gelijkgestemd zijn, danst het veertje. En zo gaat het met emoties.

Nog niks

Hallo! Ik ben hier nieuw en voel me als vroeger als ik van ‘n nieuwe klas de deur opende en dan binnenkwam. U weet ‘t vast nog, dan keek iedereen en dan zei de juf ‘nou jongens dit is nu Bianca.’ En dat ergerde me dan. ‘Dit is, dit is’ dacht ik ‘dit wordt,’ en ‘ik ben nog helemaal niks.’