4) Günün sonunda hareket edecek bağımsız bir alanınızın kalmadığını anladığınızda, kimliğinizin de elinizden kayıp gittiğini fark ederiniz. Ancak önemli olan bu farkındalığı kazanmanızdır, çünkü eğer bir şeylerin farkına varırsanız hiçbir şey için geç de kalmazsınız.

3) Modern iktidar yalnızca yasalarıyla değil, normlarıyla da yönlendirir. Bu yönlendirme ise kitlelerin pasifize edilmesine ve bireylerin disiplin altına alınarak eylem alanlarının kısıtlanmasına neden olur. Eylem alanı kısıtlanan birey ise zamanla "özne"ye dönüşür, yani uysallaşır.

2) Kimin normal olup kimin anormal olduğu da iktidarın kurumları ve özellikle de söylemleri aracılığıyla belirlenir. Bu öyle bir süreçtir ki sizin ne tür bir kimliğe sahip olmanız gerektiğinden tutun da nerede nasıl davranmanız gerektiğine kadar her süreci, hatta ne düşüneceğinizi bile belirler.

4) Bu noktada da hareket siyasal iktidarlar tarafından yönetilebilir ve yönlendirilebilir hale gelir. Öyle bir yönlendirilir ki siz farkında bile olmazsınız; elinize iki üç hak verirler ve kolektif bilinci dağıtırlar. Böylece sürecin en başına dönmüş olursunuz.

3) Çünkü bir harekete ruhunu veren şey, sadece karşı çıkmak değil; ne için, hangi değer uğruna karşı çıkıldığını bilmektir.

Amaçsızlaşan bir mücadele kendi içinde çözülmeye başlar. Liderlik krizi baş gösterir ve kolektif bilinç yerini bireysel tatmin arayışlarına bırakır.

2) Sloganlar silikleşir, öfke yerini alışkanlığa bırakır, direnç bir ritüele dönüşür.
Böyle bir atmosferde mücadele bir amaç için değil; sadece var olmak, görünür olmak içindir. Bu da zamanla hareketin içini boşaltır.

Bu sistemlerde iş gücü büyük ölçüde bedensel emeğe dayanır ve itaati içselleştirmiş bireyler örnek vatandaş olarak gösterilir. Düşünmeyen ama çalışan bir toplum inşa edilir ve aklın bütün yaratıcı formları bastırılır. Böylece merkezi kontrol sürdürülürken alternatiflerin ortaya çıkması engellenir.

4) Bu yüzden totaliter rejimler toplumu iki uçta tutmayı tercih ederler: İmtiyazlı bir azınlık ve yoksun bırakılmış bir çoğunluk. Aradaki dengeyi sağlayacak bir orta sınıf ise onlara göre bu düzenin çökmesine yol açabilecek bir katalizör görevi görür.

3) Orta sınıfın oluşumu veya güçlenmesi ise bu yapılar için daha büyük bir tehlikedir. Zira orta sınıf ekonomik bağımsızlıkla birlikte düşünsel özerklik de kazanır. Sorgular, eleştirir ve hatta alternatifler üretir.

2) Çünkü öncelikli amacı hayatta kalmaktır. Bu da herhangi bir iktidarın müdahalesine açık bir alan yaratır. Dolayısıyla, yoksulluğu azaltan her türlü girişim -bireylerin özerk girişimleri bile- totaliter yapılar tarafından potansiyel bir tehdit olarak algılanır.

10. Bu flood’u beğendiysen yorumla ve paylaş.

10. Sonuç: Demokrasi Adına Bir Felaket

Tahkikat Komisyonu, demokrasiyi savunma iddiasındaki bir iktidarın hukuku nasıl araçsallaştırabileceğinin en çarpıcı örneklerinden birisidir.

Şu unutulmamalıdır ki: Hukuk sadece adalet için değil; demokrasinin varlığı için de gereklidir.

9. Üniversitelerde Kıvılcım: 28-29 Nisan Olayları

▪️İstanbul ve Ankara’da üniversite öğrencileri "Anayasayı çiğnetmeyiz!" sloganlarıyla sokağa çıktı.
▪️İstanbul Üniversitesi’nde polis, okulun içine girerek öğrencilerin üzerine ateş açtı.
▪️600'den fazla öğrenci tutuklandı.

8. Hukuki ve Siyasal Çöküş

Bu komisyon, Demokrat Parti'nin otoriterleşmesinin sembolü haline geldi.

Toplumda kutuplaşma derinleşti, üniversiteler ayaklandı ve ordu içinde huzursuzluk arttı.

7. Yargı Yolu Kapatıldı

En vahim noktalardan birisi de komisyon kararlarına karşı mahkemeye başvurmanın yasak olmasıydı. Öyle ki, Danıştayın meclis komisyonlarını denetleme yetkisi, Tahkikat Komisyonu Kanunu’nun 5. maddesi ile ortadan kaldırıldı.

Yani Türkiye'de hiçbir denetim mekanizması kalmadı.