Alweer mijn irony alert vergeten.

Ik ben te oud en misschien te ruimhartig voor die overgevoeligheid.

Ik ben een simpele autoboer, te stom om voor de duvel te dansen, maar ik zie niet waar ik zit te fatshamen. Schreef trouwens laatst een column over mijn postuur, dat niet voor de poes is - maar goed, ik lijd zo anachronistisch als mijn stijl aan ironie.

Hoe debiel en zinloos de pk-wedloop óók in het elektrotijdperk is, daar heb ik al vaak over geschreven. Dit stuk gaat over iets nog verontrustenders, de snelheid waarmee die idiotie dankzij Chinese fabrikanten bereikbaar wordt voor bredere groepen.

Wel tof dat deze autoboer zo in de buurt van God komt, al is het een mysterie hoe.

Hoe hij je ziel liet resoneren als een gong, hoe hij je voorbereidde op de eindigheid. Brian Wilson was uniek. Zijn wereld was de echte.