(แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหมแล้วฉันเลือกอะไรได้รึเปล่า..)

แต่เขาว่าถ้าใส่ชุดร่ายคาถาทำอาหารไปด้วยมันจะอร่อยยิ่งกว่าเดิมนะ😞

(เค้ามีความคาดหวัง🥺555555555 คุณมองเข้ามาในดวงตาเค้าสิ👀55555555555)

การที่ใส่ชุดแบบนี้ทำงานในครัวด้วยก็ไม่เสียหายนะ😔✨️

อ่ะแฮ่ม! แล้วนี่คือเมนูจากเชฟชาวเด็กนิเทศส่งตรงถึงคุณผู้ชาย คุณผู้หญิง ทุกท่าน
หากต้องการอะไรก็สามารถออเดอร์มาได้เลย !

แล้วสำหรับใครที่สั่ง [SETเมนูของเมด] จะได้เมดเจ้าของเมนูไปบริการถึงที่ด้วยนะเอออออ 📣 📣 ✨️✨️!!!

"โอ้.."

เงยมองประตูลิฟต์ที่เปิดไว้ก่อนจะก้าวขาออกไปชั้นของตัวเอง

"งั้นไว้เจอกันตอนไปเรียนนะภีม"

หันหลังไปโบกมือให้รอจนลิฟต์ปิดแล้วก็ค่อยเดินกลับเข้าห้องพักของตัวเอง

"นั้นสินะ..อากาศร้อนแบบนี้"

"ถ้าละลายขึ้นมาที่ภีมตั้งใจทำก็เสียเปล่าพอดี"

หน้ายิ้มตลอดตั้งแต่เดินขึ้นลิฟต์มาเอากล้องมาสวมไว้ที่คอตัวเองเหมือนเดิมคอยมองชั้นลิฟต์ที่ค่อยๆขึ้นไป

"กลับไปก็พักผ่อนเยอะๆนะภีม"

มองกล้องที่ถูกยื่นส่งกลับมาก่อนจะยกมือไปรับมันคิดว่าอีกฝ่ายก็คงน่าจะลืมไปเลยแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร

"ขอบใจน้า"

เอ่ยคำขอบคุณไปเช็คกล้องในมือตัวเองอีกทีแล้วค่อยเงยมองคนตรงหน้าอีกครั้ง

"วันนี้ขอบคุณมากที่มาด้วยกันนะ"

"สนุกมากเลย"

พยักหน้ารับก่อนที่จะลงรถไปในหัวนึกอะไรซักอย่างอยู่ซักพักหนึ่งแล้วค่อยหันไปหาอีกฝ่าย

"จริงด้วย.."

"กล้องเราล่ะภีม?"

ของที่ลืมมาตลอดทั้งวันจนพึ่งมานึกได้ตอนป่านนี้จะว่าไปแล้วอีกฝ่ายก็หิ้วซะเป็นกล้องของตัวเองจนทำให้เขาลืมไปเลยว่าตัวเองนั้นแหละคือเจ้าของ

"อื้อ ได้เลย"

เลือกเพลงอยู่ซักพักหนึ่งก่อนจะสุ่มมาซักเพลงแล้วปล่อยให้มันรันตามเพลย์ลิสต์ของตัวเองไป

เดี๋ยวรถมันจะเงียบเกินไปยิ่งช่วงเทศกาลบวกกับเป็นสถานศึกษาคนก็ต้องพลุกพล่านเป็นธรรมดา

วางเก็บโทรศัพท์มือกอบกุมอะไรซักอย่างในอากาศ..ลืมอะไรซักอย่างจริงๆนะ...

ระหว่างทางกลับก็เดินคิดอยู่ตลอดว่าลืมอะไรเพราะรู้สึกว่าตัวมันโล่งแปลกๆมือเองก็รู้สึกว่ามันต้องการจะถือหรือจับอะไรซักอย่าง

แต่ก็นึกไม่ค่อยออกอย่างน้อยก็ในตอนนี้

พอมาถึงรถแล้วก็ยังนึกไม่ออกสุดท้ายก็ขึ้นไปนั่งเงียบๆอยู่ดีระยะทางที่เดินกลับรถมาก็ไกลอยู่..

ได้ยินคำถามก็ครุ่นคิดเล็กน้อยแต่ก็ส่ายหัวตอบกลับไป

ความจริงแล้วอยากแวะร้านขายยาแต่ว่าที่ห้องก็ยังพอมีอยู่เลยคิดว่าค่อยออกมาซื้อเองก็ได้

"ไม่มีนะ"

แต่เหมือนลืมอะไรซักอย่างกำลังนึกอยู่

"อิ่มแล้ว"

เอ่ยบอกไปตามความจริงอิ่มแล้วและอิ่มแบบพอดีไม่ได้แน่นท้องมากจนเกินไปแถมในส่วนของตัวเองก็กินหมดเกลี้ยงแล้วด้วย

"อร่อยแต่แค่รอนานไปนิด"

แอบบ่นพึมพำไปเบาๆ

ได้ยินว่าอร่อยก็รู้สึกพึงพอใจไปด้วยเหมือนได้เป็นคนกินเองอาจจะเพราะว่าอยากให้อีกฝ่ายรู้สึกอร่อยกับอาหารที่มากินด้วยกัน

ก้มหน้าก้มตาทานอาหารตรงหน้าต่อ มานั่งกินด้วยกันแบบนี้ดีกว่านั่งกินคนเดียวเป็นไหนๆ

พอกินเสร็จจนเลี่ยมแล้วก็ยกน้ำขึ้นดื่มขณะนั่งย่อยไปด้วย

เอื้อมไปคีบเสี่ยวหลงเปามากินบ้างก็พอจะรู้วิธีกินอยู่เลยไม่มีปัญหาเรื่องที่มันจะลวกปากน่ะนะ

"อร่อย"

น้ำซุปในตัวแป้งเกี๊ยวอร่อยมากทำให้ต้องพูดชมออกมาถ้าจะบอกว่าถูกใจอะไรมากสุดก็คือเจ้านี่แหละ

"ภีมลองกินดูสิ อร่อยนะ"

อาหารที่เข้าปากไปก็ไม่ได้แย่อาจจะพอทำให้รู้สึกคุ้มที่จะรออยู่..หรือว่าเขาหิวจนกินอะไรก็อร่อยมากกว่านะ?

พยายามจะไม่ยัดอาหารเข้าปากมากเกินไปถึงจะหิวแค่ไหนก็ไม่ได้ปล่อยตัวให้ตัวเองกินตะกละตะกลามขนาดนั้น

เคี้ยวกินข้างแก้มคีบเส้นอีกเส้นเข้าปากพยักหน้าตอบอีกคนไปแทนคำพูดก่นจะยกน้ำขึ้นมาดื่ม

เหมือนสวรรค์จะได้ยินเสียงโหยหวนของเขาหรืออย่างไร ขณะที่ความอดทนกำลังจะถึงขีดจำกัดอาหารที่สั่งก็มาวางเสิร์ฟพอดี

อาหารหน้าตาดูดีไม่ได้แย่อะไรเท่าไหร่ ปกติก็จะถ่ายรูปไว้แต่คราวนี้ขอเถอะขอกินก่อน

นึกแล้วก็ลงมือทานอาหารของตัวเองตรงหน้าเลยไม่ได้พูดอะไรนั่งกินเงียบๆ

ถอนหายใจออกมารู้สึกห่อเหี่ยวขึ้นมาถึงจะบอกว่าเดี๋ยวก็เสร็จก็เถอะแต่ไอโต๊ะที่มาก่อนหน้ามันยังไม่ได้เลย

อาแปะกำลังโชว์ลีลาอะไรอยู่ทำไมมันถึงช้าขนาดนั้นกันนะ สรุปแล้วที่คนเยอะเป็นเพราะแปะทำช้าเหรอ

"...."

มองอาหารโต๊ะข้างๆก่อนจะค่อยหันกลับมามองหน้าอีกฝ่ายแทนแล้วก็มองที่มือนั้นแทนเหมือนอยากหาอะไรโฟกัส