(สิบล้านปีผ่านไป ผมกลับมาแล้ว /ไหว้ย่อรอบวง)

พ่อหนุ่มนักรักผงกหัวให้คิวปิดหนุ่มเป็นเชิงขอบคุณในการบริการก่อนนั่งลงบนเก้าอี้

“ผมอาจจะกินเยอะกว่าพูดเสียอีก แสดงดนตรีวันจริงนี่หนักเอาเรื่องกว่าวันซ้อมเยอะเลย“

ก่อนหน้านี้ก็สุ่มได้มะเขือม่วงมากิน.. ไม่เติมเต็มท้องเลยสักนิด

ขณะรอเตรียมการก็ชวนคุยไปเรื่อยต่อ “บราวนีที่นี่อร่อยนะครับคุณผู้หญิง ลองชิมดูก่อนไหม“

“ผมบอกคุณแล้วว่าคุณไม่ได้ทำอะไร”

ร่างสูงยังคงไม่หันไปพูดด้วย แต่ก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าทางกลับหอนั้นเหมือนจะทอดยาวไปไกลขึ้นอย่างน่าประหลาด

“ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น คุณคอร์บรินสบายใจได้เลย”

เรื่องปัญหาหัวใจของเขา เดี๋ยวเขาจัดการมันเอง

“นั่นสินะ..“ บาร์นาบีเหลือบสายตาไปมองแก้วเครื่องดื่มก่อนกลับมาสบตาอีกฝ่าย “ไอ่อยากลองมันก็น่าลอง”

“แต่ผมถือคติไม่จูบคนเมา ยกเว้นเสียแต่ว่าเราจะเป็นแฟนกันแล้ว”

และแน่นอนว่าถึงวิลโลว์จะแกล้งตกลงเป็นแฟนเพื่อจูบเดียวเขาก็จะปฏิเสธ

ไม่มีอะไรดีเกิดขึ้นจากการตัดสินใจในขณะที่เมามายถ้าพระเจ้าไม่ได้รักคุณมากขนาดนั้น

“คุณเมามากแล้ว เราควรกลับกันเสียที”
แม้ว่าเกมจะยังไม่จบก็ตาม

"คุณอยากไปไหม ก่อนหน้านี้คุณยังถามถึงอยู่เลยนี่"

ไม่ลืมยกนิ้วโป้งชื่นชมฝีมือการทำขนมของคิวปิดหนุ่มคนนี้ด้วย "ชากับขนมอร่อยจริงตามที่เขาว่าเลยนะ"

บาร์นาบีมองเพื่อนคนนั้นของวิลโลว์ก่อนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ไม่แทรกขัดบทสนทนาของทั้งสอง เพราะถึงจะไม่เคยคุยกันเป็นกิจลักษณะก็ตามแต่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาอีกฝ่ายเป็นอย่างดี ยังไงก็อยู่สายไอซ์ฮอกกิ้งเหมือนกัน

ในฐานะที่อยู่ในตำแหน่ง 'คนโดนเหม็นขี้หน้า' พอได้เห็นวิลโลว์อยู่กับเพื่อนแบบนี้ก็รู้สึกแปลกๆ ดี

จนเมื่อเห็นทางนั้นขยิบตาส่งสัญญาณอะไรมาให้ ไม่รู้ว่าเข้าใจถูกหรือเปล่าแต่บาร์นาบีก็รีบเสริมอย่างรู้งาน

เขาไม่ได้ใช้แรงมากนักแค่พอให้อีกฝ่ายยอมแต่โดยดี "ผมจะกลับหอแล้ว คุณอยากทำอะไรก็ไม่ทำต่อเถอะ"

บาร์นาบีก้าวเดินอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้ขายาวๆ ของตัวเองให้เป็นประโยชน์ และด้วยจังหวะถี่เร็วผิดกับปกติที่ตนมักลดเอาไว้ให้ใกล้เคียงกับหญิงสาวเพื่อที่จะเดินข้างกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ

คนตัวสูงเอี้ยวตัวกลับตามแรงคว้าที่แขน บาร์นาบียกมืออีกข้างขึ้นมาเกาท้ายทอยอย่างจนใจ โดยส่วนตัวแล้วก็ไม่ได้ชอบสถานการณ์อะไรแบบนี้นัก เธอปล่อยเขากลับหอไปเฉยๆ ไม่ได้หรือ

"คุณไม่ได้ทำอะไรนี่"

วิลโลว์ก็ยังเป็นวิลโลว์คนเดิมที่เขารู้จักมาตั้งแต่เทอมแรก ชัดเจนมาตลอดว่าไม่ชอบขี้หน้ากัน เพราะฉะนั้นย่อมต้องเป็นเขาที่ถอยห่างออกไปเอง

ชายหนุ่มค่อยๆ จับมือนั้นให้คลายออกจากแขนของตน

(เตงหึงก็บอกมาตรงๆ เถอะ 🫵🏻😔)

ชายหนุ่มมองแก้วเหล่าแก้วช็อตบนโต๊ะที่เพิ่งพร่องไปเพียงแก้วเดียวขณะเอ่ยความคิดเห็น“ผมก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าโตไปจะอยากมีลูกไหม”

เมื่อคำถามใหม่มาถึงบาร์นาบีคว้าแก้วช็อตขึ้นมาดื่มบ้าง ถ้าตอบไปว่าไม่มีจูบครั้งเข้าข่ายเป็นพิเศษคงโดนหาว่าตอบอะไรไม่สนุกกลับมาอีกแล้ว

“คุณเหมือนจะชอบเรื่องจูบนะ“ เขาถามกลับบ้าง “แล้วคุณล่ะ มีจูบที่ลืมไปลงกับเขาบ้างหรือเปล่า“

บาร์นาบียักไหล่ เขายังแค่ 17 พูดอะไรทำอะไรเด็กน้อยไปบ้างไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย

“คุณจะรีบแก่ไปทำไมกัน”

พวกเขายังมีอีกตั้งปีการศึกษาให้ใช้ก่อนที่โลกจะถีบส่งให้ไปใช้ชีวิต ‘ผู้ใหญ่’ แท้ๆ ให้มันค่อยๆ เป็นไปอย่างช้าๆ ก็ดีแล้ว

“คุณนี่หาเรื่องเมาเฉยๆ จริงด้วย” เห็นวิลโลว์หยิบแก้วช็อตไปกระดกเล่นอย่างนั้นก็อดแซวไม่ได้ “เกมไม่ต้องเล่นก็ได้แท้ๆ กว่าจะได้ดื่มสักแก้ว จนต้องมาหาเรื่องดื่มเองแบบนี้”

ลูกชายบ้านรอยัลลุกขึ้นยืน หันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวเจ้าของหัวใจ ทว่าคงถึงเวลาแล้วที่จะรับคืนมา

คลื่นคำพูดมากมายถาโถมอยู่ในหัวแต่เขาพยายามห้ามปากตัวเองไว้เพราะไม่รู้ว่ามันจะสร้างแรงสะเทือนไปในทางที่ดีหรือไม่

สุดท้ายแล้วจึงทำได้เพียงถอนหายใจออกมา เดินผ่านเธอคนนั้นที่ตนไล่ตามมาตลอด

”คนขี้แพ้ขอตัวก่อน” บาร์นาบียิ้ม “คุณก็อย่าอยู่ดึกดื่นจนลืมกลับหอ“

ขายาวคู่นั้นก้าวห่างออกไป

บาร์นาบีส่ายหัว “ผมแค่บอกว่าเป็นที่ปิคนิคประจำ ไม่ได้บอกว่าตอนนี้กำลังปิคนิคอยู่เสียหน่อย”

ความเงียบโรยตัวเข้ามาอย่างเชื่องช้า มันคงทำให้คนอย่างวิลโลว์อึดอัดอยู่บ้าง แต่เขาแค่ไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป และหมดแรงใจเกินจะหาเรื่องคุยอย่างทุกที

“คนอย่างผมจะไปมีเรื่องกับใครเขากัน” จะหมดเทอมแล้วประวัติมีเรื่องชกต่อยก็ไม่เคยมี มีแค่เท้าพรุนๆ กับใจช้ำๆ

ความเงียบสงบที่ต้องการก็ไม่ได้รับ

(/ยกมือ ผม 🥺)

(คุณคิวปิดนักผจญภัย ได้โปรดช่วยนายช่างด้วย 🥺)