Oyunların "gerçekçi" olması gerektiğini düşünmem, düşünenle de alay ederim.

Fakat bunu önemseyen tabaka bundan şikayet edip üzerine kanallarında RTX reklamı yapıyor.

RTX ON/OFF fetişi olan takipçileri de alkışlayıp, DLSS bulanıklığıyla oyun oynamaya devam ediyorlar.

NVIDIA sadece geliştiricileri değil, YouTube'ta izlediğiniz boyun sakallı bakımsız gamer abinizden, AAA stüdyolara kadar para basıp tüm sektörü orospusu yaptı.

Oyunlar kullanıcı deneyimini önemsemekten çıkıp NVIDIA'nın teknoloji vitrinine döndüler.

O sebeple 2016 öncesi oyunlar daha akılda kalıcı. Çünkü yaşattıkları deneyimlerin temeli “ekran kartı satmak için” atılmıyordu.

Oyun sektörü artık kendi sanatının patronu değil; Nvidia’nın teknoloji satmak için kullandığı bir manken haline gelmiş durumda.

Nvidia yeni GPU çıkardığında yanında bir “killer feature” dayatıyor: RTX, DLSS, Frame Generation, Path Tracing.

Stüdyolar mecburen bu teknolojileri oyunlarına entegre ediyor çünkü pazarlama gücü tamamen Nvidia’nın elinde. Oyunun reklamı bile “RTX ON / RTX OFF” ile yapılıyor.

Uncharted 4 PS4’ün sınırlarında çalışıyordu. Witcher 3 orta seviye PC’lerde dahi büyüleyici görünüyordu.

RTX sonrası ise, gerçekçi fayanslar için güçlü ekran kartları gerekmeye başladı. Donanım bariyeri yükseldi. Oyunlar render hileleri olmadan oynanamaz hale geldi.

Stüdyolar bütçelerini “oyunu daha iyi göstermek”ten çok, RTX desteğini entegre etmeye harcadılar. 2015’te geliştiricilerin enerjisi “daha iyi kaplama, daha yoğun detay, daha zengin atmosfer”e giderken, RTX sonrası yıllarda “ışığın camdan nasıl yansıdığı” gibi detaylara saplandı.

Nvidia'nın agresif pazarlaması ve gamer'ın ticari markalar artındaki kimlik arayışı kültürü yirmi yıl geri attı.

RTX hem donanımsal bariyeri artırdı, geleneksel render tekniklerini ortadan kaldırarak, her yeni oyunda çıplak gözle fark edilebilen grafiksel ilerlemeyi yok etti.

Dolayısıyla ürettiği içerik ne olursa olsun, bir değer yaratmadan kalabalığın dürtüleriyle yükselmiş her kişilik, eninde sonunda sistemin kullanışlı aparatı haline geliyor.

Aptallık tercih artık. Düşünüyordu bu kimseler, arada da olsa. En azından o yayıncılar, düşünüyordu.

Bireysel trajedi bu noktada sistemsel bir işlev kazanıyor. Kalabalığın dürtüleriyle inşa edilmiş bu gerçek dışı kimlik ödüllendirilip yüceltildikçe yüzeysel düşünmek toplumsal ölçekte meşrulaşıyor.

Bu noktada internet ünlüsünün kendisi ve personası birbirine karışıyor. Manevi boşluklarını gidermek için gerçek kişiliğinden daha çok değer gören o aptal persona’nın kendisi olduğuna inandığı anda, ona dönüşmeye başlıyor ve yüzeysel düşünmeyi bilinçli olarak tercih etmiş oluyor.

Başlangıçta bağışlar, like’lar ve abonelikler bir tür kontrollü geri bildirimken, zamanla bu ekonomik jestler, o ikona, personaya atfedilen bir sadakat göstergesi haline geliyor. Söylemden, medyadan ve içeriğinden bağımsız, yani dogma bir tavır oluyor. Aptallık putlaşıyor.

Zamanla da düşünce üretmekten vazgeçip kalabalığın duygusal reflekslerini tekrar eden ikonlara dönüşüyorlar.

Bu yüzeysel tekrarlar, onların gerçek kişiliklerinden bağımsız çalışan bir değerler bütünü, çürük personalar yaratıyor.

Bu mekanizma internet ünlülerini, kitleyle simbiyotik bir ilişkiye zorluyor.

Bu sebeple çoğu kendi entelektüel sermayelerinin ürünü değil, kolektifin içgüdüsel reflekslerinin yankısı olarak doğuyorlar.

Çünkü sistem, medyaya değer biçerken yalnızca reaksiyonun istatistiğini ölçüyor.

Kalabalık avamdır. Fikir üretmez, sadece tepki verir. Ve tepki ne kadar dürtüsel, kaba ve hızlıysa, o kadar güçlüdür.

Şöyle üç shot bırakayım.

Teşekkür ederim. ^^